آقا مجتبی در پناه حق

مجتبی تکین از بهترین و عزیزترین بندگان خدا بود که به خدا پیوست. روحش در آرامش است می دانم وهمین مرا تسکین می دهد. خدا وعده کرده او را که از صالحین واقعی و مخلصین حقیقی است در امان خود جای دهد.

اما ما بیخبرانیم که این بندگان عزیز را تا زنده اند چنان که باید عزیز نمی داریم . این را می گویم  چون مجتبی را همیشه با لبخند به یاد می آورم، لبخندی همراه با خون جگر.

مجتبی غم بداخلاقیهای زیادی را به دل داشت آنچنان که هرازگاهی که یکدیگر را دوباره می دیدم وقتمان بعد از احوال پرسیهای معمول به شنیدن درد دلهای  او می گذشت و پایان دیدارهایمان به شوخیهایی که شاید کمی آراممان کند سپری می شد.

سه سال با او همکار بودم در تمام این مدت هرگز (به تمام معنی هرگز) ندیدم از کار کم بگذارد. در تمام آن سه سال و تا امروز که شش سال از آشناییمان می گذرد هروقت در تهیه عکسی لنگ می ماندم لنگی کار را می گرفت و بی چشمداشت و بدون کمترین منتی هر طور شده عکس را به دستم می رساند . این رفتار عمومی او بود با همه.

به همین دلیل به ظاهر ساده می گویم او بنده مخلص خدا بود. مردی که همیشه پای خدمتش به راه و دست یاریش به کار بود. مردی که هرگز او را در لباس خودبینی و تفرعن و تنگ نظریهای معمول ندیدم.

حیفم نمی آید که او به آرامش رسید حسرتم از این است که ما از دستش داده ایم. حسرتم از این است جای خالی او را با چند نفر باید پرکنیم . حسرتم از این است که دیگر در هیاهوی دنیای پر رنج رسانه لبخند همکارانش را آرام نمی کند. حسرتم از این است که ...

مجتبی خوش به حالت که خوب زندگی کردی و رفتنت همه حسرت است برای ما  چه تو را زیاد بشناسیم چه کم . این یعنی عاقبت به خیری. خدا همه ما را عاقبت به خیر کند.

--------------

علی اکبر عبدالعلی زاده