آقای تکین - همکار محترم ! تیتر یک شدنت امروز خیلی ها را به تحریریه " مهر " کشاند. خیلی هایی که بنا به علل مختلف سالها ندیده بودیمشان. یا حتی کسانی که تا به حال نمی شناختیمشان، دیدارها تازه شد اما هیچکدام دلشان نمی خواست بهانه این همه دیدار رفتن تو باشد.
کاش بودی و هرگز این دیدارها تازه نمی شد، کاش بودی و هیچوقت این آشنایی ها صورت نمی گرفت. کاش بودی و با متانت همیشگیت مثل همیشه حامی بچه های سرویس عکس بودی، کاش بودی و سایه پدری ات همچنان بر سرشان مستدام بود. کاش هیچ سفری نبود، کاش هیچ جاده پر پیچ و خمی نبود که تو را اینگونه مظلوم در خود بکشد.
همکاری می گفت گویا واژه مرگ برازنده "تکین" نیست. "تکین" عین زندگی بود. از قدیم گفته اند تنها صداست که می ماند اما در عصرکنونی شاید بتوان گفت که تنها تصویر است که می ماند و شاید به قول بزرگترها تنها نام نیک است که می ماند.
نام نیکت بی شک مانند آثارت در قاموس رسانه و مطبوعات ابدی خواهد بود.
همکارعزیزی که سابقه همکاریمان به هفت سال پیش بر می گردد به عدد هفتی که گواه از سن و سال تنها دخترت داشت که شیرینی بدنیا آمدنش کاممان را شیرین کرد. برایت آرامشی ابدی طلب می کنم تا تمام خستگیها و آزرده خاطر شدنهایت به دست فراموشی سپرده شود، اما بدان که نامت، هنرت، شخصیتت و منشت از قلب و ذهن ما فراموش نمی شود.
----------------------
شقایق لامع زاده - گروه زبانهای خارجی
نظر شما