آفیش برنامه امروز را هیچوقت فراموش نمی‌کنم

از سختی‌ها پیشت گلایه کردم و تو به من آموختی دبیر گروه عکس یعنی سنگ صبور بچه‌ها، یعنی مشکلات را شنیدن و لبخند زدن و خم به ابرو نیاوردن و با تمام وجود پشت بچه‌ها بودن.

این اولین بار است که نمی‌خواهم در دفتر تحریریه‌ام گزارش تصویری آماده کنم و برایت بفرستم. می‌خواهم برایت بنویسم، بنویسم از آنچه به من آموختی در این پنج سال، گرچه هیچگاه تمام درس‌هایی را که به من دادی نمی‌توان نوشت. اما به من آموختی که فقط عکس خوب گرفتن مهم نیست آن هم به هر قیمت، در ورای همه عکس‌ها آنجه ثبت می‌شود انسانیت است.

به من آموختی چگونه می‌توان به همه بها داد و اعتماد کرد، آموختی چگونه می‌توان مقابل کوه سختی‌ها و ناملایمات ایستاد و دم برنیاورد و به من آموختی چگونه می‌توان ابر شد و نبارید. از سختی‌ها و مشکلاتمان پیشت گلایه کردم و تو به من آموختی دبیر گروه عکس یعنی سنگ صبور بچه‌ها بودن، یعنی مشکلات را شنیدن، لبخند زدن و انتقال دادن ولی خم به ابرو نیاوردن و با تمام وجود هر چند ناملموس پشت بچه‌ها بودن.

امروز در نبودت سرویس عکس ساکت بود. ساکت‌تر از همیشه نه آنقدر که صدای اشک‌های خاموش بچه‌ها را نشنید. اما باز هم به پای سکوت و آرامش همیشگیت نرسید، همه به دیدنت آمدند؛ دوستان و همکاران جدید و قدیمت، عکاسانی که در این چند سال تحویل جامعه خبری کشور دادی، آنها که زمانی با تو کار می‌کردند و خبرنگارانی که شاید با تو یکبار بیشتر برخورد نکرده بودند...

راستی امروز آن نوجوان 15 ساله افغانی هم به دیدنت آمد. همان که هر هفته با دوربین زنیت 122 خود عکس‌هایش را برایت می‌آورد و تو با صبر و حوصله آنها را می‌دیدی و راهنمایی‌اش می‌کردی. آمده بود با آخرین عکس‌هایش ... ای کاش بودی و می‌دیدی چقدر کارش با راهنمایی‌های تو پیشرفت کرده، ای کاش بودی و باز هم تشویقش می‌کردی. ای کاش بودی و تحویلش می‌گرفتی و ای کاش...