خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه: با توجه به مباحثی که تا کنون پیرامون ریشه واژه صابئین وجود داشته است برخی نتیجه گرفتهاند که این واژه، واژهای عربی است اما تحقیقات معاصر نظر دیگری در این باره ارائه کردهاند. تحقیقات زبانشناختی تأیید میکند که واژه صابئین دارای ریشهای در زبان آرامی است.
در "دایرهالمعارف اسلام" این واژه برگرفته از ریشه "صَبَأ" در زبان سامی (آرامی) دانسته شده و به معنای فرورفتن در آب و تعمید کردن ترجمه شده است و گفته شده که صابئین در قرآن نیز به معنای تعمید کردن است.
به طور کلی واژه صابئین بر دو دسته اطلاق میشده است: یک دسته که از اهالی حَرّان بودهاند و به صابئین حرّان معروفند و دسته دیگر که تا حدی برای عالمان ناشناخته بودند و آنان همواره سعی داشتهاند با به دست دادن اوصاف این گروه آنان را بیشتر معرفی کنند.
عده زیادی از عالمان، به ویژه مسلمانان در آثار خود صابئین را به دو دسته تقسیم کردهاند: صابئین واقعی و غیرواقعی. مؤلف کتاب "صابئین راستین" هدف از تألیف کتابش را تمیز میان این دو دسته عنوان کرده است. وی در کتاب خود کوشیده است وجه تسمیه صابئین را برای هر دو دسته بررسی کرده و شرح صفات هر دسته را از دیدگاه منابع موثق مورد ارزیابی قرار دهد.
این اثر در شش بخش تدوین شده است: در بخش نخست وجه تسمیه نام صابئین و اطلاق آن بر دو دسته مشهور بررسی شده است. در بخش دوم درباره حرّانیان بحث شده است که به دلایلی نام خود را تغییر داده و به صابئین مشهور شدهاند. در فصل سوم مندائیان معرفی شدهاند که بهترین گزینه برای صابئین راستین محسوب میشوند.
برای شناخت بهتر مندائیان، بخش چهارم به مروری بر شعائر آنان مانند تعمید، اعیاد، ازدواج و نیز فقه آنان اختصاص دارد. در فصل پنجم عقاید مندائیان از جمله خداپرستی، باور به جهان آخرت، بهشت و جهنم و اعتقاد به رسولان بررسی شده است و سرانجام در بخش ششم متون موجود مندائیان مورد بحث و بررسی قرار گرفتهاند.
نظر شما