دکتر احمد تمیم داری - مدرس دانشگاه علامه طباطبایی - در گفتگو با خبرنگار مهر ضمن بیان این مطلب گفت: درباره دلایل فراموش شدن جنبه های کاربردی ادبیات و پرداخت بیشتر به زوایای تخصصی آن باید گفت، تدریس ادبیات کاربردی از سال 1315 به بعد و به دست استادانی در بستر دانشگاه شکل گرفت که با دروس عربی آشنایی داشتند. بنابراین ادبیات در قالب قرائت متون در دانشگاه پایه گذاری شد و از آن به بعد جنبه های کاربردی به شکل سلیقه ای توسط اساتید اعمال می شود.
وی افزود: در دانشگاه های کشورهایی چون انگلیس، دانشجو از بدو ورود به دانشگاه توسط استادان در مسیری قرار می گیرد که ناچار از تولید ادبی در شاخه هایی چون نقد ادبی، فیلمنامه نویسی، نویسندگی و... است ولی در ایران این طور نیست. هرچند ما در بخش تئوری و تحقیق عملکردهای مطلوبی داشته ایم اما تولیداتمان در قیاس با اروپایی ها ضعیف است.
تمیم داری ادامه داد: این ضعف به چرخه آموزشی مان نیز برمی گردد ولی با این حال این نقصان می تواند از طریق ارگانی چون وزارت علوم و تحقیقات مرتفع شود. از سوی دیگر اساتید هم باید ضرورت ها را درک کنند و دانشجویان را با توجه به استعدادشناسی در مسیر صحیحی از تولیدات ادبی قرار دهند. امروز در اغلب کشورهای پیشرفته، دانشجویان رشته ادبیات مجازند از گروه های دیگر آموزشی واحدهای اختیاری بگیرند اما متاسفانه در نظام دانشگاهی ایران هنوز چنین مسئله ای وجود ندارد.
مدرس دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: فراموش نکنیم که دانشگاه بیشتر بر علوم و تحقیقات ادبی استوار است اما متون ادبی منوط به نوآوری در محیط خارج از دانشگاه است. به عنوان مثال، طی سال های گذشته شاعرانی بوده اند که اگر وارد دانشگاه می شدند، ذوق و قریحه شعری شان زایل می شد و بهتر همان بود که در خارج از دانشگاه به فعالیت خود ادامه دهند. در این میان نکته مهم این است که استادان می توانند نقش عمده ای در پرورش استعدادها و خلاقیت ها داشته باشند.
تمیم داری در پایان گفت: این امر می تواند با یک بازنگری کلی در سرفصل دروس محقق شود. مثلا امروز ما در دانشگاه واحدی به نام قرائت متون داریم که وجود آن ضرورت چندانی ندارد. تحولاتی از این دست شاید بتواند به بهبود اوضاع رشته ادبیات کمک کند.
نظر شما