منصوره ثابت زاده - مدرس ادبیات و پژوهشگر - در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب گفت: در درجه نخست باید سیستم آموزشی کهنه در دانشگاه ها اصلاح شود تا بتوانیم به آموزشی نوین و مفید دست یابیم اما به نظر می رسد درحال حاضر در دانشگاه ها، روش های سنتی غلبه بیشتری دارد. این امر موجب بی مایگی استاد و دانشجو شده است.
وی تصریح کرد: امروز با وجود پیشرفت ارتباطات و فناوری جدید هیچ مطالعه ای درباره تدریس رشته ادبیات در ایران وجود ندارد و حتی تلاشی هم برای برداشتن این قدمها انجام نمی گیرد. ولی اروپایی ها به خوبی به این مسئله واقف اند که تدریس ادبیات برای شناخت ادبیات است و در این راستا علاوه بر تلاش های سازنده ای که دانشگاه ها انجام داده اند، می کوشند درهای تازه ای را هم بگشایند.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: اغلب استادان ما که در زمینه ادبیات کلاسیک در دانشگاه ها فعالیت می کنند دروسی چون معارف اسلامی و عربی را به خوبی نمی دانند. درحالی که از نظر من، نیمی از ادبیات را معارف اسلامی و اشراف به آن تشکیل می دهد. به هرحال، وجود برخی واحدهای تکراری و بی مایه و غیرضروری منجر به عمق نداشتن رشته ادبیات در دانشگاه شده است. از اینها گذشته، جای گرایش های مفیدی که می تواند تاثیر به سزایی در پیشبرد دانشجو داشته باشد خالی است. گرایش هایی چون زبان های باستانی، موسیقی شناسی ادبیات، اصطلاح شناسی علوم، اصطلاح شناسی دیوانی و... واقعا می بایست در لابلای دروس گنجانده شوند.
ثابت زاده تصریح کرد: جنبه مهم دیگر مبحث ادبیات شفاهی است. متاسفانه ادبیات شفاهی به دلیل عدم آموزش در دانشگاه ها رو به نابودی قرار دارد. امروز ادبیات شفاهی در دانشگاه ها مغفول مانده و به آن توجهی نمی شود؛ درحالی که دانشجو باید با مواردی چون ضرب المثل شناسی و آن بخش از ادبیات عامه هم که جایی ثبت نشده است آشنا شود.
این پژوهشگر ادبی افزود: ادبیات تنها در بستر دانشگاه ها کمرنگ نشده، بلکه عامه مردم هم دیگر به آن شکل سابق ارتباطی با ادبیات برقرار نمی کنند. پیش از این مردم به شعرخوانی و جنبه های ادبی علاقمند بودند و حتی اغلب با ذوق و قریحه شاعری خود به سرودن شعر می پرداختند ولی امروز به دلیل وجود مشکلات و دغدغه های اجتماعی آن قریحه رنگ باخته است.
وی در ادامه گفت: نکته دیگر این است که کشور ما به کشور همایشها بدل شده است؛ همایش های بی مایه ای که تنها دستمایه ای برای افرادی قرار گرفته تا به هدر دادن بودجه های پژوهشی بپردازند. این بودجه ها می تواند تحت یک نظارت کلی از سوی دولت و ارگان های مربوطه به پژوهشگران واقعی اختصاص یابد.
منصوره ثابت زاده درباره دلایل عدم پرباری رساله های دانشجویی نیز خاطرنشان کرد: تا زمانی که روش تحقیق از سوی استادان به دانشجویان منتقل نشود نمی توان از فارغ التحصیلان انتظار داشت که تزهای غنی ارائه دهند.
نظر شما