"حسین باهر" استاد دانشگاه شهید بهشتی در مورد اینکه از آغاز انقلاب شاهد سکانداری مسئولیت های غیر مرتبط در حوزه علوم انسانی در این حوزه بوده ایم به طور کلی نگاه فردی که مهندسی و علوم پایه خوانده به علوم انسانی چیست و چرا سکان مدیریتی حوزه های علوم انسانی به فارغ التحصیلان این حوزه ها واگذار نشده است به خبرنگار مهر گفت: اولاً دانشگاه ها به طور کلی و مقامات تصمیم گیر و تصمیم ساز به طور اخص اهمیت علوم انسانی را درک نمی کنند مگر عده قلیلی. یعنی اکثریت نمی دانند که علوم انسانی مثل نخ تسبیح تمام دانه های اقتصاد ، فرهنگ و اجتماع و سیاست را به هم وصل می کند از آن اولش هم این بی اعتنایی بود.
وی افزود: زیرا در علوم انسانی عینیت نیست و با ذهنیت سروکاردارد نه مثلاً پزشکی است که با یک جراحی قلب را عمل کند نه مهندسی است که پلی ساخته شود از همه مهمتر این است که پول و مقام هم در آن نیست ولی زیربنای تمام پول و مقام و عینیت و رویت است. الان فرهنگ ما گرفتار همین فقدان علوم انسانی بومی یا بومی شده است. هر آدمی از هرجایی که می آید در رأس مدیریت دانشکده ها و پژوهشکده ها و حوزه های علوم انسانی می گذارند. ازجمله کسانی که مهندسی و علوم پایه خوانده اند. مثل این است که یک حسابدار را در اتاق جراحی بگذارند. درست است حسابدار آدم خیلی خوبی است اما در اتاق جراحی جایش نیست، زیرا سنخیتی با جراحی ندارد.
این جامعه شناس و رفتارشناس بیان داشت: بنابراین این اشکالات در علوم انسانی است. متأسفانه الان هم آدمها مهم در علوم انسانی در کشور نداریم. در غرب آدمهای مهم در حوزه علوم انسانی کسانی که حرفی برای زدن دارند چه در جامعه شناسی چه روان شناسی و چه مسائل رفتاری زیاد داریم که می شود از آنها نام برد.آدمهایی که در سطح بین المللی معتبر هستند اما آنهایی که در ایران هستند در سطح محلی هم معتبر نیستند نمی توانید در ایران یک نفر را پیدا کنید که در حوزه علوم انسانی حرفی از خودش برای گفتن داشته باشد. ممکن است یکی دو نفر کتاب هایی ترجمه کرده و پی نوشت های خودشان را هم زده اند که آنها محترمند ولیکن کسی کار بنیادی نکرده است.
وی در ادامه سخنانش تأکید کرد: قطعاً در علوم انسانی هم باید به آدمهایی که حتی خارج از دانشگاه هستند اما در این زمینه کارکرده اند وقع بیشتری بگذاریم. زیرا بیشتر علوم انسانی را افراد غیر دانشگاهی نوشته اند. کما کان که دانشگاه تهران وقتی تأسیس شد از کسانی که در حوزه یا خارج از حوزه تدریس می کردند و آدمهای ملایی بودند دعوت کرد مثل فروزانفر و یغمایی و دیگران اینها از اول دانشگاهی نبودند.
باهر افزود: می توانیم علوم ریاضی، پزشکی،مهندسی و هر فن و حرفه دیگری را از خارج بیاوریم به جز علوم انسانی را. می شود حتی زبان را از خارج آورد ولی علوم انسانی را باید اگر هم از خارج می آوریم بومی کنیم. باید مطالب را از جاهای مختلف بخوانیم و بر اساس نیازمندی های جامعه امان درچارچوب ارزشها اینها را عمل کنیم. محکمات دینی، دانشی، روشی، منشی؛ و بر این اساس علوم انسانی را طراحی کنیم. وگرنه همین طوری هر کسی را از هر کجا مانده در علوم انسانی بگماریم این کار درستی نیست و مثل چرخ پنجم می شویم.
استاد دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: اکثریتی که این کاره نیستند بر سر کار علوم انسانی به کار گذاشته شده اند خودشان باید فکری به حال خودشان بکنند و بر سر رشته هایی که تخصص دارند بروند و از رشته ای که از آن سر در نمی آورند رها شوند. علوم انسانی، اقتصاد ایرانی، روان شناسی ایرانی، مدیریت ایرانی، رفتار شناسی ایرانی حتی سیاست ایرانی و فرهنگ ایرانی است این واژه ایرانی را به هر امر علوم انسانی بچسبانیم تا از درونش بیرون بیاید.
این جامعه شناس و رفتارشناس بیان داشت: یک کشور بزرگی هستیم با فرهنگ های غنی ولی مخرج مشترک ایرانیت دارد و این بزرگترین مخرج مشترک اقوام و ادیان و گرایشات مختلف این سرزمین است. یعنی ایرانیت و نه حتی زبان فارسی و نه حتی بعضی از شعب مذاهب و غیره آنها همه برای خودشان محترم هستند ولی آنچه که همه ایرانی ها را به هم پیوند می دهد آن ایرانیت با پرچم سه رنگ و سرود ای ایران است.
نظر شما