به گزارش خبرنگار مهر، علیرضا فغانی، سخندان و ابوالفضلی به فینال جام ملتهای آسیا رسیدند تا در فینال قاره، ایران هم سهمیه داشته باشد. نکته در مورد این انتخاب این است که در لیگ ایران تقریبا تمامی تیمها و مربیان علیه داوری در پایان همه هفته های لیگ سخن می گویند به ویژه بعد از شکست تیم خودشان و اتفاقا انتقادها از فغانی بیش از همه دیگر داور ها بوده است تا جاییکه مربیانی که حتی یک دقیقه هم داور نبوده اند از فغانی ایراد می گیرند.
البته این اعتراض‌ها روندی تکراری در لیگ برتر فوتبال ایران شده است اما همانطور که دیدید، تیم ملی فوتبال ایران در مرحله یک چهارم نهایی حذف شد اما فغانی و تیمش که بیشترین انتقاد را در فوتبال ایران به خود می بینند، تا فینال رفتند.
حال آیا نباید به این نتیجه رسید که داوری فوتبال از خود فوتبال ایران جلوتر است؟ آیا آمار و اعداد و رسیدن فغانی به فینال همین معنی را ندارد؟ به نظر می رسد برخی مربیان ایرانی به هیچ وجه باخت فنی خود را در دیدار های داخلی نمی پذیرند و هر اتفاقی را به داورها ارتباط می دهند که این اصرار مردم را هم از فوتبال دور کرده چرا که آنها به این باور رسیده اند که تنها داور است که نتایج را مشخص می کند نه فن فوتبال!
رسیدن فغانی در اوج انتقادها از داوری در فوتبال ایران می تواند یک پیغام داشته باشد و آن پیغام این است که مربیان باید از حرف‌های اینچنینی دست بردارند و مسئولیت شکست‌هایشان را خودشان بر گردن بگیرند نه اینکه همه شکست‌ها را به داورها مرتبط کنند و خودشان را عاری از اشتباه بدانند. شاید بهتر باشد این مربیان فوتبال ایران این پیام را بشنوند و اندکی فضا را برای داوری های خوب داوران ایرانی مهیا کنند.
نظر شما