به گزارش خبرنگار مهر، سمینار یک روزه جامعه شناسی راهپیمایی ۲۲ بهمن به همت پژوهشکده باقر العلوم(ع) سازمان تبلیغات اسلامی در محل این پژوهشکده برگزار شد. این سمینار در قالب چهار نشست و در هر نشست با سخنرانی ۳ نفر از اساتید و نخبگان پیرامون تحلیل ماهیت، کارکردها و برداشت های مختلف از راهپیماییهای انقلابی ایرانیان خصوصا راهپیمایی ۲۲ بهمن ادامه یافت.
نشست اول این سمینار با موضوع نسبت انقلاب اسلامی و راهپمایی، با حضور آقایان «دکتر جوادی یگانه»،«دکتر همایون» و «دکتر منوچهر محمدی» برگزار شد.
در ادامه نشست دکتر منوچهر محمدی استاد دانشگاه تهران در سخنرانی خود با عنوان «(مردم-راهپیمایی) به عنوان رکن سوم انقلاب» با اشاره به بدنه محدود مردمی انقلابهای مهم قرن بیستم، از جمله انقلاب فرانسه که صرفا انقلاب بورژوازی اشراف بود، انقلاب چین که بوجودآورندگانش فقط کشاورزان بودند، انقلاب روسیه که سربازان برگشته از جبهه جنگ جهانی دوم با همکاری کارگران یک کارخانه بزرگ ان را به سامان نشاندند، انقلاب کوبا را فقط جمعی چریک به پیروزی رساندند و انقلابهای جمال عبدالناصر در مصر و قذافی در لیبی و عبدالکریم قاسم در عراق که صرفا کودتایی نظامی بیش نبودند، برعکس، در انقلاب اسلامی ایران همه طبقات در همه جغرافیاهای شهری و روستایی به غیر از عده معدودی از وابستگان رژیم شرکت داشتند.
وی افزود: در انقلاب ایران حتی کارمندان دولتی حضور داشتند و اینکه کارمندان حکومت در انقلاب علیه حکومت مشارکت داشته باشند در تاریخ انقلابهای جهان هیچ سابقه ای ندارد. بدین ترتیب می توان گفت که واژه جذاب، پر کاربرد و محبوب انقلاب فقط در خصوص آنچه در ایران رخ داد به صورت واقعی قابل اطلاق است و تحولات و کشمکشهای به ظاهر انقلابی دنیا را باید تحت مفاهیم و عناوین دیگری تحت بررسی قرار داد.
وی «غیر مسلحانه بودن» و «غیر چریکی بودن» را دو ویژگی مهم انقلاب اسلامی برشمرد که با بقیه انقلابها کاملا متفاوت است.
محمدی تأکید کرد: امام با هرگونه حرکت مسلحانه و ترور مخالفت می کرد و در مقابل بر آگاه نمودن تودههای مردم و همچنین حضور مردم در صحنه چه در مرحله مبارزه و براندازی و چه در مراحل استقرار و نظام سازی تأکید داشت. این در حالی است که در همه انقلاب های جهان بلا استثناء پس از پیروزی، بلافاصله مردم را از صحنه خارج میکنند و انقلاب، پس از تبدیل شدن به نظام به دست نخبگان سیاسی و طبقه الیت می افتد، اما در اینجا قرار نبود که جمهوری اسلای جای انقلاب اسلامی را بگیرد، لذا انقلاب اسلامی از طریق مکانیزمهای مختلف حضور مردم در صحنه و خصوصا راهپیمایی ها همچنان ادامه پیدا کرد که هر سال نیز در راهپیمایی ۲۲ بهمن این حضور تجدید می شود.
محمدی گفت: در انقلاب ما نیز برخی نخبگان سیاسی قصد اخراج مردم از صحنه را داشتند. بازرگان همان هفته اول پس از پیروزی در تلوزیون حاضر شد و پس از تشکر از مردم گفت، مردم به خانه هایشان و روحانیت نیز به حوزه ها و مساجدشان بازگردند و اداره امور را به ما واگذارند. حضرت امام ۲۴ ساعت پس از آن در پیامی، واکنشی شدید الحن نسبت به اظهارت بازرگان نشان دادند و خطاب به مردم تاکید کردند اگر صحنه را ترک کنید همان اتفاقی که برای مشروطه و ملی شدن صنعت نفت افتاد برای انقلاب اسلامی نیز رقم خواهد خورد. این اتفاق در همین انقلاب مصر افتاد و وقتی اخوان و مرسی نقش و حضور در صحنه مردم را نادیده گرفتند با حرکت یک ژنرال به راحتی کنار گذاشته شدند.
وی در ادامه با اشاره به دستاوردهای کلان انقلاب اسلامی، در سطح حاکمیتی «شکل گیری نظام کارآمد اسلامی در دنیای پست مدرن» و در سطح اجتماعی «شکل گیری جامعه ولایی در برابر پارادیم لیبرال جامعه مدنی» را مهمترین دستاوردهای آن دانست.
از نظر وی ظهور و ارتقای روز بروز جامعه ولایی در ایران پسا انقلابی مسأله بسیار مهمی است و این جامعه سه مسؤولیت مهم را به عهده داشته است: حمایت از نظام سیاسی، خنثی کردن توطئه های براندازی نظام(فقط۱۶ توطئه در ۱۰ سال اول)، استمرار و تداوم انقلاب و روحیه انقلابی.
محمدی ابراز داشت: در ۱۰ سال اول فقط ۳ کودتا ۵ منازعه قومی برای تجزیه کشور، تولد ۴ گروه تروریستی برای زدن سران نظام و ۲ فتنه بزرگ (فتنه شریعتمداری و فتنه قائم مقامی) و ۲ حمله نظامی (جنگ ۸ساله و حمله آمریکا به طبس) به پشتیبانی همین جامعه ولایی و راهپیمایی های برآمده از آن کنترل شد.
استاد بازنشسته دانشگاه تهران گفت: راهپیمایی های انقلابی هرگز پدیده هایی نمادین و صرفا سمبولیک نیستند، بلکه هر انقلابی پس از وارد شدن به مرحله نظام سازی مراقبی لازم دارد و مراقب این انقلاب راهپیماییها هستند. راهپیمایی وجهه قدرت نرم مردم ایران است.
محمدی همچنین اشاره داشت که در همه انقلابهای دنیا نخبگان نقش رهبری تودهها را به عهده دارند و آنها را به هرجا که بخواهند می کشانند اما در انقلاب ایران چون علاوه بر مردم و رهبری مکتب هم رکن دیگر انقلاب است و جامعه ولایی برآمده از روابط رهبران و مردم یک جامعه مکتبی نیز هست بنا براین نخبگان هرگز نمی توانند و نتوانسته اند که توده ها را به هر جا و هر طرف بکشانند. در ایران به صورت برعکسی نخبگان و خواص تا زمانی مشروعیت دارند که خودشان را در اردوی جامعه ولایی تعریف کرده باشند. نخبه ای که از مکتب فاصله بگیرد حتما از مردم هم فاصله می گیرد و پس از سقوط نظری و اعتقادی دچار فروپاشی اجتماعی نیز می گردد بدون اینکه بتواند بدنه های اجتماعی را با خود همراه کند.
وی در پایان به مرور یکی از خاطرات خود در سالهای اول انقلاب پرداخت و گفت: هنگامی که در دانشکده وزارت خارجه به جمعی از جوانان دانشجوی ویتنامی تدریس می کرد. محمدی گفت که برایش بسیار عجیب بود این جوانان در حالیکه هنوز یک دهه از انقلاب و مقاومت تاریخی ویتنامی ها در برابر آمریکایی ها نمی گذشت تقزیبا هیچ چیزی از انقلابشان نمی دانستند و اساسا در شرایط فرهنگی کاملا منقطعی از آن به سر می بردند.
این استاد علوم سیسی با مقایسه این واقعیتهای تاریخی با خیل عظیم جوانان انقلابی و رو به رشد کشور در آستانه ورود به دهه چهارم انقلاب اسلامی وضعیت کشور و انقلاب را کاملا در حال پیشرفت و آماده جهشهای جهانی خیره کننده ارزیابی کرد.
نظر شما