به گزارش خبرنگار مهر، بدون کلام و با پای پیاده و با طنابی خیالی از تهران به اصفهان رفت تا مسافران بدانند که خیال از قماش عشق به زندگی است. بدون کلام بر قله دماوند ایستاد تا بر بلندای دیو سپید پای در بند تا مردمان بدانند سربلندی در زندگی از قماش حرف و کلام نیست. بدون کلام بر امواج خلیج همیشگی فارس نشست تا به جهان بگوید میهن پرستی از قماش بمب و گلوله نیست. بدون کلام بر صحنه تئاتر ایفای نقش کرد تا به هنردوستان نشان دهد که هنرمندی به بیان و دیالوگ نیست.
اندام تنومندش را از برای زندگی ذره ذره آب کرد تا همه باور کنند که هنر زندگی کردن توهم نیست. درد را چشید اما سکوتش را نشکست تا ما بدانیم تحمل کردن بی‌نیاز است از داد و فریاد. در خلوت خود با سرطان دست و پنجه نرم کرد تا دیگران بدانند سرطان پایان زندگی نیست.
سالروز تولد خود را بر تخت بیمارستان و جریان شیمی درمانی در رگ هایش جشن گرفت تا بفهمیم شاد بودن تظاهر نیست. برای درمان نوجوان ناامید از سرطان درد روی صحنه تئاتر رفتن را به جان خرید تا درک کنیم همدردی با دیگران شعار نیست.
درد کودکان سرطانی تاب و توانش را گرفت تا بفهماند بزرگی به منیت نیست.
با عشق به تئاتر از دارو بی‌نیاز شد تا همه بدانند عشق به تئاتر تنها به کلام نیست.
ذره‌های هوا با خساست خود را به او می‌سپرد تا تنفس کند، صحنه‌های تئاتر حتی در جشنواره تئاتر فجر به سختی در اختیارش قرار می‌گرفتند تا هنرنمایی کند، دیگران با کلام خود تن نحیفش را زخم زدند تا هنرمندانه زندگی کردن‌اش را تحریف کنند، تنگ‌نظران هنر، نادیده‌اش گرفتند تا خلوص‌اش ناخالصی‌شان را فاش نکند اما او نشان داد که آدمیت به نام و نشان نیست.
او نشان داد که بهرام ریحانی تنها یک نام و یک هنرمند نیست، بهرام ریحانی امید است و هنر زندگی کردن، بهرام ریحانی عشق به زندگی است و تئاتر، بهرام ریحانی یاد و خاطره‌ای است جاودانه بر قله دماوند.
یادش گرامی که جای‌اش همیشه خالی خواهد ماند.
نظر شما