به گزارش خبرگزاری مهر، عصر روز گذشته یکشنبه ۱۱ مرداد ماه برنامه نمایش و جلسه نقد و بررسی فیلم مستند «آقای بیکار» ساخته علی همراز، با حضور مازیار فکری ارشاد منتقد و کارشناس و تهماسب صلح‌جو منتقد مهمان در کانون فیلم سینماحقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
در ابتدای این نشست علی همراز درباره انگیزه‌های ساخت این مستند گفت: در مقطع زمانی ساخت این فیلم سال‌های ۹۱ و ۹۲ واقعا بیکار بودم و به همین دلیل روحیه خوبی نداشتم. همان‌طور که می‌دانید بیکاری یکی از مهم‌ترین معضلات جهان امروز است. ساخت این فیلم به نوعی برای من حکم خود درمانگری را پیدا کرده بود. نوعی فضای یاس و ناامیدی به واسطه بحران ناشی از تحریم‌های اقتصادی در برخی اقشار جامعه به ویژه جوانان بیکار وجود داشت که من کوشیدم این فضای رخوت را در «آقای بیکار» به تصویر بکشم.
در ادامه، فکری ارشاد با اشاره به بازیگوشی‌ها و طنازی‌های فیلم و همچنین خط پررنگ روایتی در «آقای بیکار» این فیلم را واجد اطلاق عنوان «مستند محض» ندانست و گفت: به گمانم «آقای بیکار» را می‌توان در رده فیلم‌های مستند – داستانی طبقه بندی کرد، چرا که این بازیگوشی‌ها و همچنین خط روایتی فیلم آن را از شکل صرف مستند خارج کرده است.
تهماسب صلح‌جو نیز ضمن تایید اینکه شاید نتوان «آقای بیکار» را مستند محض دانست، بیان کرد: البته در سینمای امروز جهان، تقسیم‌بندی فیلم‌ها از شیوه کلاسیک خارج شده و با توجه به تحولات رخ داده در تئوری سینما، همه تقسیم بندی‌های کلیشه‌ای در مفهوم ژانر را هم باید به دست فراموشی بسپاریم. «آقای بیکار» هم یک فیلم شوخ و شنگ و طناز است که می‌کوشد با نگاهی مفرح به جهان و پدیده‌های اطراف خودش نگاه کند.
همراز گفت: همواره سعی می‌کنم در فیلم‌هایی که می‌سازم نوعی بازیگوشی و شیطنت را هم در فیلم به کار ببرم. اساسا اگر نتوانم با مسائل شوخی کنم و نگاهی طنزآلود به دنیا داشته باشم، کنار آمدن با واقعیت و همین‌طور فیلم ساختن برای من مفهومش را از دست می‌دهد. هدف من از ساختن «آقای بیکار» در وهله اول این بوده که مخاطب سرگرم شود و با تماشای فیلم احساس سرخوشی کند. در نمایش‌های جشنواره‌ای فیلم هم با مخاطبان و همکاران پرشماری صحبت کرده‌ام و اغلب گفته‌اند که با تماشای این فیلم احساس سرخوشی پیدا کرده‌اند. از طرفی تعداد قابل توجهی از مخاطبان جوان فیلم، با شخصیت اصلی حاضر مقابل دوربین یعنی خود من، احساس همذات‌پنداری کرده و خود را روی پرده مشاهده کرده‌اند. به این معنا می‌خواستم بخشی از دغدغه‌های نسل جوان را در این فیلم به تصویر بکشم.
وی توضیح داد: من این فیلم را ساختم تا سندی تصویری از دوره‌ای از زندگی‌ام باشد که به هرحال با زندگی و شرایط جامعه در ارتباط تنگاتنگ بوده است. من خوشحال می‌شوم که پنجاه یا صد سال دیگر کسانی «آقای بیکار» را ببینند و به برخی از حقایق دوران ساخته شدن فیلم پی ببرند.
صلح جو در پایان به لحن سرخوش فیلم، نه تنها در محتوا که در فرم اشاره کرد و گفت: شاهدیم که تدوین فیلم هم با بازیگوشی‌ها و شکستن قواعد و کلیشه‌های ذهنی مخاطب می‌کوشد این لحن سرخوش و طنزآلود فیلم را تقویت کند. نکته‌ای که در موسیقی متن فیلم هم به خوبی مشهود است. از مخاطبان تقاضا می‌کنم هنگام دیدن فیلم روی همه عوامل دخیل در شکل‌گیری یک فیلم تمرکز کنند و به طرایف و ریزه کاری‌هایی که فیلمساز در اثر گنجانده توجه داشته باشند.
نظر شما