خبرگزاری مهر - گروه استان ها-اسد بابایی: عمو ارشد مردی روزنامه فروش با فرغون دستی اش را همه در شهر اهر می شناسند، مردی که زندگی فقیرانه اش را با فروش روزنامه در خیابان تامین می کرد، عاشق کارش بود و با زن و دو فرزند معلول خود زندگی می کرد و در کار توزیع روزنامه و مجلات سابقه ای ۵۰ ساله داشت.
در کشوری که اساس و بنیان اش را فرهنگ و شالوده های فرهنگی تشکیل می دهند، خبر فوت مردی که ۵۰ سال در خیابان های اهر تلاش می کرد تا جرقه ای بر فرهنگ این مرز و بوم باشد، دل آدمی را به درد می آورد و این سئوال در ذهن نقش می بندد که چرا عمو ارشد و ارشدها از حداقل حقوق و مزایا محروم هستند و در مقابل بعضی از مدیران دریافتی آنچنانی می گیرند؟ چرا؟ آیا ظرف افرادی همچون ارشدها کوچک است و یا ظرف مدیران بزرگ!؟
ارشد بدون یک روز بیمه و با دو فرزند معلول و یک دختر خردسال از دنیا رفت و آخرین آرزویش دکه دار شدن در شهر اهر بود، مطالبه ای که بعد از ۵۰ سال کار حرفه ای آرزویش را با خود به گور برد.
آری ارشدها در شهرهای ایران زیاد هستند، آنها که واقعا سربازان گمنام فرهنگی کشورند و اگر شغل دیگری برای خود انتخاب می کردند، حداقل نیازهای درمانی خود و خانواده و فرزندانشان را رفع شده می دیدند.
هفته گذشته که عمو ارشد را دیدم، خوشحال بود می گفت مرتضی اعیانی شهردار اهر قول داده برایم یک دکه روزنامه فروشی در مرکز شهر اختصاص دهد اما چه حیف که آن دکه دیگر برای عمو ارشد ما نان نمی شود.
روی سخن من با مدیران است. ای بزرگ زاده ها حداقل به فکر سربازان واقعی فرهنگی باشید، به فکر دستانی باشید که واقعا برای اعتلای فرهنگ تلاش می کنند، امسال عمو ارشدها و شاهی ها (روزنامه فروش دوره گرد تبریزی) سربار نیستند آنها با غیرت بی مثال خود نان در آورند، آن هم نانی با تلاش و کوشش بی مثال و بی همتایشان.
و شاید در پایان باید گفت: عمو ارشد ازمیان ما رفتی، با حسرت دکه ای که تبدیل به تابوت شد ولی غربت ما با فرهنگ و روزنامه همچنان باقی است.
عکس از:مصطفی قربان موحد
نظر شما