به گزارش خبرنگار مهر، این روزها در پی افشای تخلفات مقاله‌نویسی در ایران که از سوی برخی مراجع معتبر بین‌المللی از جمله مجلۀ نیچر (Nature) مبنی بر لغو امتیاز ۵۸ مقالۀ علمی ایران مطرح شد، اهمیت واکاوی و طرح این مسئله و شفاف‌سازی دربارۀ آن را بیش از پیش مطرح ساخت. به همین دلیل برنامۀ زاویه در چهارشنبۀ هفته‌ای که گذشت، همچون برنامۀ قبلی خود به بررسی ابعاد مختلف این معضل با حضور کارشناسان مختلف پرداخت. عنوان برنامه «تب مقاله نویسی در ایران» بود و مهمانان این برنامه محمد روشن، ابراهیم واشقانی فراهانی، محمد فاضلی و امیر ناظمی از مدیران ارشد و اساتید دانشگاهی مرتبط با موضوع بحث بودند.
در ابتدای بحث مجری برنامه عبدالله صلواتی با طرح یک سوال چالش‌برانگیز، از همان آغاز برنامه، جدیّت و حساسیّت موضوع را به مهمانان و نیز بینندگان برنامه متذکر شد. وی از مهمانان سوال کرد که اگر قرار باشد در جریان تخلفات پژوهشی اخیر کسی یا کسانی به عنوان متهم ردیف اول پای میز محاکمه کشیده شود و دادگاهی گردد، شما چه کسانی را پیشنهاد می‌کنید؟
واشقانی فراهانی معاون پژوهش و فناوری دانشگاه آزاد اسلامی به عنوان اولین سخنران و یک مدیر اجرایی، اعضای هیئت علمی را هدف قرار داده و وجود خلأهای قانونی را در این زمینه یادآور شد و نیز لزوم برخورد با مؤسسات تألیف و تدوین مقاله و پایان‌نامه که به این تخلفات دامن می‌زنند را نیز خواستار شد.
سپس امیر ناظمی عضو هیات علمی مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور در پاسخ به سوال اشاره کرد: متهمان مختلف هستند و انتخاب یک متهم چندان ساده نیست! مجموعۀ سیاستگذاران علمی کشور از شورای عالی انقلاب فرهنگی تا وزارت علوم و نهادهای دیگر را در کنار اعضای هیئات علمی و مسئولان دانشگاهی و دانشجویان صرفاً برخی تغییرات اعمال می کنند تا صورت مسئله عوض شود. مثلاً داشبورد ماشین را تغییر می دهیم تا داغ کردن ماشین را نمایش ندهیم و این در واقع کاری بوده که تاکنون در مواجهه با معضلات و تخلفات مختلف صورت پذیرفته است!
وی همچنین اشاره کرد: در جریان این رسوایی علمی همان‌ها که اصرار بر افزایش کمّی مقالات داشتند بیش از دیگران خوشحال به نظر می‌رسند!!
محمد روشن معاون حقوقی و پارلمانی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به عنوان دیگر مدیر اجرایی حاضر در برنامه، خاطرنشان کرد: در اینگونه موارد باید نگاه سیستمی داشته باشیم، یعنی باید مجموعه‌ای از عوامل مانند استاد و دانشجو و قوانین مربوطه بررسی شود، تا اشکال کار مشخص شود. همانقدر که لازم است مثلاً یک استاد در کار دانشجو نظارت کند که در درس و امتحان تقلب نکند، قوانین نیز باید بتوانند خلأهای موجود را پر کنند، در حالیکه چنین نیست و خلأ قانونی زیاد داریم و یا قوانین با تسامح اجرا می‌شوند که یکی از مشکلات عمدۀ کشور در همۀ زمینه‌هاست!
سپس محمد فاضلی که در برنامۀ هفتۀ گذشتۀ زاویه با عنوان بررسی تخلفات پایان‌نامه‌نویسی در ایران هم شرکت داشت، در این برنامه نیز حاضر شده و بحث خود را با کمی مدارا شروع کرد و در آغاز خاطرنشان کرد: همۀ مقالات که بد نیستند و مقالۀ خوب و تألیفی هم زیاد داریم و ضمناً مقاله‌نویسی هم کار بدی نیست، یا اینطور نیست که مقاله نوشتن به عنوان قطع رابطه با صنعت یا سیستم تلقی شود. بلکه اصل ماجرا این است که سیاستگذاری‌های موجود در عرصۀ آموزش و پژوهش کشور قواعد بازی بدی اعمال نموده است. مثلاً یک بازی فوتبال قواعد خاص خود را دارد که در حین بازی اجرا می‌شود، حال در مسئلۀ مقاله‌نویسی هم اگر آن را بازی تلقی کنیم، قواعد بدی برایش تعبیه شده، به طوری که زمینۀ تخلفات را خودبخود فراهم می‌کند، از سوی دیگر همین قواعد موجود هم خوب اجرا و نظارت نمی‌شوند!
مجری برنامه یک جمع‌بندی از پاسخ‌های چهار مهمان داشت و نتیجه گرفت که دو مهمانی که از کارگزاران و مدیران اجرایی بودند اساتید را متهم دانسته و دو مهمان دیگر که اعضای هیئت علمی بودند، سیاستگذاران را نشانه گرفتند.
واشقانی به نشانۀ اعتراض در نوع برخورد مجری برنامه و برخی مهمانان با موضوع، گفت: وقتی اساتید بزرگ را به بهانۀ گزارش برخی تخلفات زیر تیغ نقد می‌بریم، باید بدانیم که اینها الگوهای اجتماعی جامعه هستند و ممکن است تخلفات آنقدر هم مهم و بزرگ نبوده باشد، یا حتی میزان این تقلب‌های رخ داده در جامعۀ علمی کشور نسبت به توسعۀ علمی و پیشرفت‌های رخ داده بسیار ناچیز است.
وی تذکر داد: بحث ما رعایت اخلاق است؛ اولین معلمان دانشجو در دانشگاه اعضای هیئت علمی هستند و دانشگاه الگوهای اخلاقی را به دانشجو نشان می‌دهد و اینطور نیست که دانشجو با تعداد نامحدود و بدون برنامه‌ریزی مشخص پذیرفته شود.
واشقانی در پاسخ به اینکه اگر در دانشگاه باز باشد و افراد تربیت‌ناپذیر وارد دانشگاه بشوند چه؟ گفت: آیا دیگر بخش‌ها به اندازۀ بخش علمی تخلف نبوده که حالا بخش علمی جامعه را هدف قرار می‌دهیم؟ البته از جامعۀ فرهیخته و علمی طبیعتاً انتظارات بیشتر است ولی دلیل بر این نیست که اینقدر هجمه علیه جامعۀ علمی باشد!
در ادامه ناظمی در واکنش به این اظهارات تأکید کرد: در خیلی موارد خود سیستم تشویق کنندۀ تخلفات است؛ مثلاً برخی شبکه‌های اجتماعی غیرقانونی هستند، اما خیلی از کارگزاران مثل وزیر و نماینده در آنها حساب کاربری دارند و همین خود دروغگو بودن را یاد می‌دهد، لذا در حفظ اخلاق توسط این سیستم بسیار شبهه وارد است و سیستم از اخلاقی بودن رفتار من پاسداری نمی‌کند!
روشن در پاسخ به این سوال مجری که قاعدتاً ما دیگر مجرم نداریم و اصلاً چرا باید مچ دانشجو یا استاد را بگیریم؟ تأکید کرد: پیشترها سیستم عرضه و تقاضا این بود که برای عضوگیری هیئت علمی، اعتبار دانشگاه محل تحصیل کافی بود، اما بعدها به دلیل افزایش تقاضا برای هیئت علمی ملاک‌های دیگر مثل مقاله و کتاب هم اضافه شد. که دست‌اندرکاران امور داوری مقالات باید روی ارزش این مقالات و مفید بودن آن و تولید علمی‌شان تأکید کنند و اینکه این تولید علم تولید ثروت هم داشته یا نه؟! یعنی باید مقالات به دقت ارزیابی شوند! اساتید هم باید به این شاخص‌ها توجه کرده و عمل نمایند!
وی در پاسخ به سوالی دیگر مبنی بر آیا سیستم درست است که استاد در آن درست فکر و عمل بکند؟ گفت: گاهی فاکتورهای موجود مالی و اقتصادی هستند، اما الان کمّی و کیفی‌اند و البته نباید صرفاً به کمیّت فکر کرد که مشکل‌ساز خواهد بود! برخی اساتید فکر می‌کنند برای ارتقای مقام فقط مقاله لازم است در حالیکه اینطور نیست!
روشن در ادامه افزود: قانون را شورای عالی انقلاب فرهنگی می‌نویسد و بله ممکن است مثلاً یک استاد برای ارتقا ۳ مقاله در طول ۴ سال ارائه دهد اما شاخص‌های کیفیت هم درج شده‌اند که اینطور نیست که فقط صرف مقاله نوشتن در قانون آمده باشد!
فاضلی با اشاره به اینکه بحث فقط تقلب در مقالات نیست، گفت: عدم کیفیت لازم مقالات هم بحث مهمی است و مقالات ما اغلب توسط مراکز علمی دنیا نقل‌قول نمی‌شوند، زیرا ارزش علمی لازم را ندارند، ما فقط با آمار بالا دانشجوی دکتری جذب می‌کنیم اما به کیفیت آموزش آنها فکر نمی‌کنیم.
وی به افزایش سه برابر ظرفیت پذیرش دانشجوی دکتری در دانشگاه آزاد از ۴هزار به ۱۲هزار نفر اشاره کرد و پرسید: واقعاً چه اتفاقی افتاد که یکباره این همه آمار پذیرش بالا رفت؟ این گسترش کمّی واقعاً وجهی ندارد و ما صرفاً داریم کالای بادوام تولید می‌کنیم نه دانشجوی کارآمد. سیستمی ساخته‌ایم که در آن گسترش کمّی به تولید کالای بادوام منجر شده است!
در ادامه مجری برنامه سوال دوم برنامه را طرح و پرسید که با توجه به آمار بالای پذیرش دانشجو و رشد بی‌رویۀ آنها و با توجه به اینکه خیلی از دانشجوها قادر به نوشتن مقاله نیستند و آن را از بیرون دانشگاه تهیه می‌کنند و در داخل دانشگاه مونتاژ می‌شود، و نیز با توجه به فعالیت آشکار مؤسسات تولید مقاله، سوال این است که آیا اصلاً تب مقاله‌نویسی معضل و مسئله هست یا نه؟ تکلیف این مؤسسات غیرقانونی که تعدادشان مثل قارچ رو به تزاید است چیست؟
روشن در پاسخ به افزایش ۳ برابر تعداد مؤسسات و مراکز آموزش عالی در کشور اشاره کرد و گفت: طبق قاعده انجام شد و کیفیت آنها هم مورد بررسی و رصد لازم قرار گرفت و مسئول مجوز وزارت علوم است که به قائم مقامی شورای عالی انقلاب فرهنگی چنین می‌کند و این گسترش مؤسسات در معاونت قبلی رخ داده و ما مسئول کل نظام هستیم و خیلی از اعضای این مؤسسات بسیار مناسب و معتبر هستند، هرچند تعداد مؤسسات ناکارآمد هم کم نیست، مثلاً تا یک ماه گذشته ۳۰ مؤسسه به دلیل نرسیدن به استانداردهای لازم لغو مجوز شدند، ضمن اینکه لغو مجوز یک مؤسسه به این راحتی نیست و تعطیلی آن تبعات اجتماعی و سیاسی دارد!
وی همچنین در دفاع از عملکرد وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی خاطرنشان کرد: ما طرح آمایش داریم و برخی مؤسسات ادغام یا تعطیل می‌شوند! اما خیلی از مسئولین امر موضوع را برنمی‌تابند و اینجاست که کیفیت فدای کمیت می‌شود، مثلاً نمایندگان مجلس یا مسئولین محلی اگر در جریان امر باشند قطعاً کمک خواهند کرد.
واشقانی نیز در دفاع از عملکرد نظام مدیریت علمی کشور گفت: سیاست کلی کشور را سندهای بالادست نظام اعمال می‌کنند و در آن سیاست‌ها تأکید بر گسترش تحصیلات تکمیلی بوده و اینکه باید ۳۰درصد دانشجوها دکترا باشند! که در کنار افزایش پذیرش امکانات لازم نیز فراهم شده است.
وی در واکنش به اظهار قبلی محمد فاضلی در مورد افزایش ناگهانی ۳ برابر ظرفیت پذیرش دانشگاه آزاد گفت: چنین نبوده و قطعاً ۱۲هزار نفر پذیرش نشده‌اند و آمار هر دانشجو با ضریبی ۳ یا ۴ برابر همراه هست والا اینطور نیست که در واقعیت این چند برابر ظرفیت رخ داده باشد، ضمن اینکه دانشگاه آزاد امکانات لازم را هم فراهم کرده و داراست و اعضای هیئت علمی تمام وقت و نیمه وقت از بهترین اساتید مجرّب را داراست و برخی هم حق‌التدریس هستند!
ناظمی در ادامه افزود: این افزایش کمّی فقط مختص دانشگاه آزاد نبوده و بقیۀ مراکز علمی هم بوده‌اند! اما می‌توان به پیشفرض موجود در ذهن دکتر واشقانی اعتراض کرد که سند علمی کشور را همچون وحی منزل غیرقابل تغییر یا اعتراض معرفی می‌کنند! با فرض ارائۀ چنین سندی آیا نباید به کاستی‌های آن اعتراض می‌شد؟
وی سپس به شاخص‌های دانشگاه‌های مطرح دنیا اشاره کرد و از توجه آنها به زیرساخت‌هایی مثل ورزش، رفاه، و ... و با نقل از نویسندۀ یک کتاب خاطرنشان کرد: برخلاف آنچه در کشورهای در حال توسعه مطرح است که تأسیس دانشگاه را عامل توسعه می‌دانند، عامل اصلی سبک زندگی است و ما در تأسیس دانشگاه‌ها اصلاً به این مقوله توجه نداریم!
واشقانی با اعتراض که از موضوع بحث که مقاله بود دور شدیم، گفت: طرح خیلی از این مسائل را جانبدارانه است و در پی انکار پیشرفت‌های موجود است و گزارش مجلۀ نیچر (Nature) سیاسی است.
فاضلی تأکید کرد:اگر گزارش نیچر را هم نادیده بگیریم یا درست نباشد، اما وضع نظام علمی کشور همین است که گفته شد و مشکلاتش انکارناپذیر است!
واشقانی در مقام دفاع برآمده و یادآور شد: همین مجلۀ نیچر چند سال قبل مقاله‌ای دربارۀ خیزش علمی در ایران نوشت و آن را نگران‌کننده خواند و طرح داد که برای مقابله با رشد علمی در ایران دو راه لازم است: اغتشاش سیاسی و تحریم! و ما باید در پی رفع آفات موجود باشیم والا نفس انتشار مقاله چیز بدی نیست، ضمن اینکه نمی‌شود که همۀ معیارها را نقد کرد و تخلفات را به آنها نسبت داد! اولاً درصد تخلفات جامعۀ علمی مگر چند درصد است کلاً؟ لزومی ندارد نگاه سیاسی یک روزنامه را اینقدر بزرگ جلوه دهیم!
ناظمی ضمن تأکید گفتۀ مجری برنامه مبنب براینکه اصلاً فرض کنیم آن گزارش سیاسی بوده، ولی آیا در موضوع تغییر رخ می‌دهد؟ گفت: اینکه وضعیت ما حتی بدون توجه به چنین گزارش‌هایی بسیار مشکل‌دار است.
وی به صورت آنلاین از طریق رایانۀ وضعیت رتبه‌بندی ایران در آمارهای جهانی در تولید مقاله را نشان داد و با تأکید بر اینکه ما با هر نوع پیشرفت و توسعه در کشورمان خوشحال می‌شویم، گفت: ایران در تولید مقاله در دنیا رتبۀ ۱۶هم را دارا است، اما با توجه به شاخص نقل‌قول (citation) رتبۀ ۱۷۴ را داراست و حدود ۸۴درصد مقالات علمی ایرانی اصلاً نقل قول نمی‌شوند و طبق این رتبه‌ها؛ آمار ما در کمیّت ۱۶ و در کیفیت ۱۷۴ است!!! لذا اصلاً بحث گزارش نیچر نیست.
فاضلی نیز در تکمیل سخنان ناظمی گفت: اصلاً فرض کنیم همه دشمن و جاسوس هستند، ما باید در مورد خودمان حرف بزنیم! ما مشکلات جدی داریم و وقتی ظرفیت پذیرش دانشجو ناگهان چند برابر می‌شود باید پرسید که کیفیت لازم چه خواهد شد؟!! بحث من فقط دانشگاه آزاد نیست و پردیس‌های پولی هم مشکلات کیفی‌شان زیاد است و دانشجوی دکترای پولی پدیدۀ غلطی است!
روشن در واکنش به فاضلی به نیاز موجود در کشور اشاره کرد و گفت: اگر ظرفیت‌ها بالا نرود دانشجو مجبور است برای ادامه تحصیل به برخی کشورهای سطح پایین‌تر اطراف ایران برود. کلّی حرف زدن فایده ندارد و خیلی زیرساخت‌ها در دانشگاه‌ها فراهم شده، مثلاً از سال ۸۴ نسبت استاد به دانشجو ۱۸ بود که الان شده ۱۷.
در ادامه ناظمی در پاسخ به آمارهای رتبه‌بندی‌های معتبر جهانی استناد کرد و از گزارش مجلۀ تایمز، مرجع معتبر رتبه‌بندی دانشگاها در دنیا، در مورد رتبۀ دانشگاه‌های جهان استفاده کرد و با تأسف اشاره کرد: تا سال ۹۱ هیچ یک از دانشگاه‌های ایران در بین ۸۰۰ دانشگاه اول دنیا نبوده اما در سال‌های ۹۲ و ۹۳ دانشگاه صنعتی شریف و صنعتی اصفهان در بین ۸۰۰ دانشگاه اول قرار گرفتند و امروز تعداد تا ۱۳ تا رسیده است!
وی افزود: شاخص‌های ارزیابی و رتبه‌بندی دانشگاه‌ها توسط تایمز عبارتند از: آموزش، پژوهش، کیفیت پژوهش، روابط بین‌الملل و ارتباط با صنعت، اما کدام یک از دانشگاه‌های ما این شاخص‌ها را داراست؟
فاضلی در تکمیل بحث به ضعف اساسی آموزش در دانشگاه‌های کشور اشاره کرد و گفت: بهترین دانشگاه ایران یعنی صنعتی شریف در شاخص آموزش از ۱۰۰، ۶/۲۶ است و در حقیقت آموزش بسیار ضعیف است!
وی نقد خود را گسترش داده و خود سیستمی را که دانشجو را به حضور در مقطع دکترا مجبور می‌کند زیر سوال برده و آن را اشتباه خواند و تأکید کرد: ما نباید برای پاسخ به یک سیستم غلط یک سیتسم غلط دیگر راه بیندازیم و این الزام به افزایش سطح مدرک بدون توجه به آموزش تبعات بسیاری همراه دارد، مثلاً تایپیستی که تا مدرک دکترا هم پیش می‌رود تا افزایش حقوق داشته باشد اما همچنان یک تایپیست است! یعنی افزایش مدرک نباید منجر به افزایش حقوق شود و این به ضرر آموزش است و خیلی از افراد به همین بهانه به دنبال قبولی در دانشگاه هستند!!!
روشن در پاسخ اذعان کرد: این مسئله در قوانین اصلاح شده و الان دیگر مدرک باعث افزایش حقوق نمی‌شود!
فاضلی گفت: چرا تا به حال می‌شد و اعتراض کردند که اصلاً چرا باید مدیران و مسئولین کشور احساس کنند که باید حتماً عنوان دکتری داشته باشند؟ چرا تأکید بر داشتن عنوان دکتری اینقدر در جامعۀ علمی مهم شده؟ چرا باید حتماً روی جلد کتاب‌ها کنار اسم نویسنده عنوان دکتر باشد؟ مثلاً آیا در کتاب‌های هابرماس از عنوان دکتر هابرماس استفاده می‌شود؟ نه هرگز! بنابراین نظام معنایی باید اصلاح شود! در مورد پدیدۀ دکترا و دکتر شدن در جامعه می‌توان چنین تحلیل کرد که اولاً جامعۀ ما احساس نیاز می‌کند که حتماً مدرک داشته باشد، و سپس این مدارک انتظاراتی ایجاد می‌کند و بر این اساس برخی معانی شکل می‌گیرند، مثل همینکه دکتر بودن اعتبار و افتخار و نشانۀ سواد بالا تلقی می‌گردد! و به همه چیز مشروعیت می‌دهد! بنابراین دکتر بودن باعث جبران همۀ ناکارامدی‌های موجود در سطح آموزش می‌شود و به همین دلیل مسئولان و مدیرانی در کشور هستند که در دوران خدمت بیش از ۷۰ مقالۀ علمی داشتند در حالیکه باید دید مثلاً برندگان نوبل فیزیک در جهان چند تا مقاله داشته‌اند. لذا سیستمی تولید کرده‌ایم که دکتر بودن بدون کارآمدی ارزشمند است و نظام ارتقا نیز در این امر بسیار دخیل بوده است!
مجری برنامه در تأکید سخنان وی اشاره کرد: اینکه برخی مدیران از جمله مدیران ارشد نظام دارای مقالات گسترده‌اند دو حالت دارد: یا مدیر فوق کارش را به درستی انجام نمی‌دهد و یا مقاله نوشتن خم رنگرزی و کاری آسان است!
روشن در پاسخ از قانون منع اشتغال به تحصیل کارگزاران کشور سخن گفت و به نارکارآمدی آن از زمان تصویب اشاره کرد و افزود: کسی بدان توجهی نکرده است! من خودم هم معلم هستم و با شما همدردم و وکیل مدیران کشور هم نیستم! این اشتغال در حین تحصیل صاحب منصبان گرفتاری‌های زیادی به همراه داشته است!
فاضلی هم با اصرار بر موضع خود پیشنهاد داد: از این پدیده به عنوان فساد آکادمیک یاد شود! زیرا غیرقانونی است.
روشن در ادامه گفت: بله غیرقانونی است اما شهامت برخورد با این افراد را نداریم! زیرا قضیه را سیاسی کرده و دور می‌زنند.
صلواتی گفت: حالا این تعداد مقالات بالای مسئولان و مدیران ارشد نظام چندان هم ایرادی ندارد چون جایی به درد نخواهد خورد.
روشن افزود: نه ما اینطور فکر نمی‌کنیم و علم باید تولید ثروت بکند و در این مقالات باید به این جنبه توجه شود!
وی با اشاره به افزوده شدن ۱۳ دانشگاه ایران به رتبه‌بندی جهانی، آن را نوعی پیشرفت حاصل از فعالیت‌های مطلوب سیاستگذاری‌های علمی کشور دانست و گفت: با توجه به اهمیت موفقیت‌های کسب شده، اما باید ضعف آموزش جبران و اصلاح شود!
ناظمی نیز اشاره کرد: بله موفقیت‌ها جای خوشحالی دارد!
روشن ادامه داد: در ۶ ماه گذشته ۱۰۰۰میلیارد تومان با نفت قرارداد بستیم که کار علمی بکند و نتایج خوبی هم به همراه داشته و همچنین ۱۲۰میلیون دلار صادرات محصولات دانش بنیان داشتیم ولی با این حال باید با مشکلات موجود هم مقابله کرد و کمّی‌گرایی را اصلاح کرد!
ناظمی در ادامۀ مباحث با اشاره مجدد از ضعف شاخص آموزش در دانشگاه‌ها گفت: مثلاً دانشگاه شریف در شاخص ارتباط با صنعت ۳/۸۵ ولی در آموزش ۲۵ است و این نشان می‌دهد که دانشگاه‌های ما شرایط مطلوبی برای پذیرش دانشجو ندارند و وقتی وضعیت بهترین دانشگاه ایران یعنی شریف این است وای به حال بقیۀ دانشگاه‌ها!!!! و در واقع وضعیت ما نسبت به شاخص‌های موجود وارونه است! در دنیا آموزش بسیار مهم و در اینجا بسیار ضعیف است!
فاضلی نیز همین بحث را ادامه داد و گفت: اگر فکر می‌کنید تعداد استاد و دانشجو در دانشگاه‌ها کافی و مناسب است پس چرا یک استاد می‌تواند ظرف یک سال چندین پایان نامه با دانشجوی دکتری بگیرد؟ این یک قاعدۀ بازی است مثلاً در فوتبال می‌شود به صورت بازیکن مقابل مشت زد ولی کسی چنین نمی‌کند! ظرفیت گرفتن پایان‌نامه بر اثر همین قاعدۀ بازی بسیار آشفته است و استاد اجازۀ برداشتن با تعداد بالا دارد.
فاضلی با تأکید بر گفته‌های خود ناکارآمد بودن این قوانین را درست مثل ناکارآمدی قانون منع تحصیل در هنگام اشتغال مدیران و مسئولان ارشد و بلندپایه متذکر شد و گفت: ما داریم آدم‌هایی تربیت می‌کنیم که کالای بادوامند! دکترا داشتن وسیلۀ داشتن پرستیژ و ابزار دیده شدن و مصاحبه و بزرگ شدن شده و این بنیاد کشور را نابود ساخته است!
روشن در موضع دفاع برآمده و گفت: نگران ایجاد داوری‌های بد هستم!! بهتر است به جای عنوان مسئول از عنوان کارمند استفاده شود! یکی از عمدۀ اشکالات را نه متوجه خود قوانین بلکه متوجه اجرا و التزام به آن است. ما در مقام عمل چندان به اجرای قوانین ملتزم نیستیم و خیلی افراد و کارگزاران برای حقوقی که حقشان نیست چانه می‌زنند!
واشقانی نیز تأکید کرد: حتماً باید استاد راهنما کنترل شود و در دفاع از عملکرد خیلی از اساتید وطنی، داشتن دانشجوی زیاد در خیلی موارد امری مثبت است. در برخی آزمایشگاه‌های فیزیک در دنیا یک استاد همزمان چندین دانشجو دارد و با هم کار علمی می‌کنند و در ایران هم چنین اساتیدی وجود دارند! ضمن اینکه بر فرض یک مسئول ۷۰ مقاله چاپ کرده آیا همۀ مسئولین هم چنین هستند؟
فاضلی در ادامه تأکید کرد: شما قاعده را با مصداق اشتباه گرفته‌اید و از ساحت مقدس اساتید حرف می‌زنید در حالیکه هیچ کسی ساحت مقدس ندارد و همه آدم عادی هستیم.
نظر شما