در شرایطی که جهان امروز جهان انسان محوری، حقوق بشر، آزادی، برابری و برادری و دموکراسی نام گرفته است و هر کس این قوانین متعالی را زیرپا بگذارد باید در مقابل جامعه جهانی و نهادهای مربوطه از جمله سازمان ملل متحد پاسخگو باشد، توجه به پیش زمینه های ایجاد چنین شعارهایی حائز اهمیت است.
بررسی سوابق دایه های دلسوزتر از مادر بشریت، شاید بتواند نگاه استعمارشدگان غرق در هیاهوی رسانه را به خودآگاهی برای تکیه بر خود، تغییر دهد.
اگر چه، بسیاری از بشردوستان واقعی در سراسر جهان امیدوار بودند، اهداف استعمارگران پیر در دوران جدید تغییر کند و شعارهای زیبای آنها تحقق یابد و آنها تصمیم به جبران گذشته کنند، اما واقعیتهای کنونی جهان هرگز تغییر اهداف و راهبردهای استعمارگران را نشان نمی دهد.
کشتار مردم افغانستان و عراق به بهانه مبارزه با القاعده و صدام، دو دست پروده طاغی غرب، حمایت از رژیم صهیونیستی در حمله به لبنان و غزه و ارتکاب جنایاتی تاریخی، تحریک تجزیه طلبی و در نهایت کشتار قومی در اقصی نقاط جهان از جمله آفریقا و مناطق مسلمان نشین دارای تنوع قومی و مذهبی، برنامه ریزی سیاست و اقتصاد جهان به کمک ابزارهای خود یعنی نهادهای بین المللی برای وابسته ماندن جهان مورد استعمار به استعمارگران، همگی تنها قسمت کوچکی از اقدامات آشکار استعمار نو علیه جهان مورد استعمار است.
استراتژی استعمارگران قرن 19 و 20 تداوم حضور شاهانه در تمام عرصه های حیات کشورهای مورد استعمار است، اما تاکتیکهای استعمار نو در قرن 21 با قرنهای گذشته متفاوت است.
حتی کشورهای استعمارگر قرن 19 و 20 عوض هم نشده اند همانها هستند، انگلیسی ها، فرانسوی ها، آلمانی ها و در نهایت انگلیسی های مقیم آمریکا، همانها که سرخ پوست های آمریکای شمالی را کشتند یا به آمریکای جنوبی فراری دادند تا سرزمین دیگران را مقر فرماندهی استعمار نو کنند.
استعمار نو، دیگر دنبال سلطه نظامی یا جغرافیایی نیست، امروز آنچه استعمار نو جستجو می کند، سلطه فرهنگی و اقتصادی است.
سلطه فرهنگی و اقتصادی کم هزینه تر است و بازدهی بیشتری دارد و حتی نه تنها استعمارشدگان قدرت اعتراض به استعمارگر را به خاطر وابستگی های معنوی و مادی ندارند، شاید هرگز مورد استعمار بودن خود را درک نکنند.
درباره جنایات استعمار غربی علیه کشورهای تحت سلطه در قرون 19 و 20 کتاب ها نوشته شده، اما در این مقال تنها به منظور نمایاندن واقعیتها به کشورهایی که تحت استعمار کشورهای اروپایی بوده اند و اکنون روز استقلال از اروپایی ها برای آنها روز ملی است، اشاره می شود.
در افغانستان، استرالیا، باهاما، بحرین، باربادوس، بوتسوانا، قبرس، دومینیکن، فیجی، گامبیا، غنا، گرانادا، عراق، جامائیکا، اردن، لسوتو، مالاوی، مالزی، مالت، سیرالئون، سریلانکا، سودان، سوازیلند، اوگاندا، امارات متحده عربی، آمریکا، زامبیا، زیمبابوه و کنیا، روز استقلال از انگلیس، روز ملی است.
در آرژانتین، آنگولا، بولیوی، کلمبیا و کاستاریکا، روز استقلال از اسپانیا و پرتغال روز ملی و در بلاروس، بنین، بورکینافاسو، کامبوج، چاد، کومور، جیبوتی، گابن، گینه، هائیتی و لبنان، روز استقلال از آلمان و فرانسه، روز ملی است.
توجه به این موضوع که روز ملی بیش از 60 کشور جهان، روز استقلال آنها از چهار کشور اروپایی است، به خوبی بیانگر این موضوع خواهد بود که چرا، اکنون کشورهای اروپایی، دایه دلسوزتر از مادر برای بشریت شده اند.
توجه به ماهیت یکی از کشورهای تحت استعمار انگلیس که چند برابر تمام کشورهای اروپایی، مستعمره داشته است، یعنی آمریکا جالب است.
ایالات متحده نیز مثل تمام کشورهای فوق الذکر، مستعمره انگلیس یا بریتانیای سابق بوده است، اما اکنون خود مقر فرماندهی استعمار نو را عهده دار شده است.
در چرایی اینکه چرا، ایالات متحده آمریکا که خود روزی مستعمره بوده، سخن زیاد است و تنها توجه به بعضی روابط موجود بین دولتهای اروپایی و آمریکا از گذشته های دور ممکن است، وجه تمایز را روشن تر کند.
در هم آمیختگی نظامی آمریکا با اروپایی ها و به ویژه انگلیسی ها از شش دهه پیش و در ایجاد پیمان نظامی آتلانتیک شمالی یعنی ناتو بیانگر آمیختگی لندن و واشنگتن از سالهای نه چندان دور پس از استقلال آمریکا است.
در واقع می توان گفت، استعمار پیر، هنگام مرگ در بکرترین مستعمره خود، دوباره متولد شد و نام خود را آمریکا نامید تا به شیوه های جدید که همان استفاده از ابزارهای نرم به جای ابزارهای سخت است، به حرکت استعماری در جهان ادامه دهد.
گزارش از : حمداله عمادی حیدری
نظر شما