بنای تاریخی امامزاده یحیی(ع) همدان در معرض نابودی است

به گزارش خبرنگار مهر در همدان، این بنا که یک درب آن به داخل کوچه و درب دیگر آن به بلوار مدنی شهر همدان باز می شود، از زیبایی منحصر به فردی برخوردار است بطوری که زیبایی های آن، بنا را شاخص کرده است.

درب ورودی اصلی این امامزاده در ضلع باختری دارای سردری قوس‌ دار و دو مناره ساده است و بقعه در وسط حیاطی بزرگ و مستطیل شکل قرار دارد که دیواره‌های شمالی ، جنوبی و خاوری آن را محصور کرده اند.

در کتیبه های این بنا نوشته ای که مشخص کننده صاحب بقعه و زمان احداث آن باشد، دیده نمی شود و بر روی قبر امامزاده نیز، سنگ نوشته ای وجود ندارد اما براساس سنگ عقیق مرمرینی که چند سال پیش از زیر خاک بیرون آورده شد و اینک بر روی دیوار بقعه نصب شده است، صاحب قبر یحیی نام دارد .

در واقع به استناد کتاب سر الانساب، شجره نامه این امامزاده با هشت واسطه، به امام حسن مجتبی (ع) می رسد؛ به طوری که یحیی بن علی بن حسین بن هارون القطع بن حسین بن محمد بن هارون بن محمد بن قاسم بن حسن بن زید بن حسن مجتبی (ع) در نیمه دوم قرن هشتم هجری در همدان می زیسته است.

بر اساس شناسنامه فنی نیز، بنا به دوره ایلخانیان یا تیموریان تعلق دارد و به شماره 1286/1354 در فهرست آثار تاریخی ایران به ثبت رسیده است.

در حالی که در وصف این امامزاده، شکوه و عظمت این امامزاده بیشتر از سایر امامزادگان شهر همدان ذکر شده است، کمترین توجه را به آن شاهد هستیم.

در ضلع شرقی این بنا بر روی سر در پشتی آن دو شیر گچبری شده قرار دارد که بالای طاق آن بدون رعایت جلوه های بصری امامزاده ایزوگام کاری شده و در زیر ایزوگام شاهد فرو ریختن گچ های سر در هستیم و حتی مشاهده می شود که این دو نشان بدون هیچ حفاظی در معرض باران قرار دارند.

هنگام ورود به حیاط شاهد نیز شاهد طاق نمای زیبای ورودی امامزاده ایم که دور تا دور آن آینه کاری شده اما هم اکنون به علت نبود محافظ در برابر بارندگی و نیز در دسترس رفت و آمد مردم قرار دارد و آینه کاری ها از پایین کنده شده و به روی زمین افتاده اند.

با دقت به این بنای تاریخی مشاهده می شود که تا حدود نیم متر از پایین بنا قطعات آینه کاری کاملا جدا شده اند و حتی سنگ عقیق مرمرینی که چند سال پیش از زیر خاک بیرون آورده شد و بر روی دیوار بقعه نصب گردید به شدت آسیب دیده است.

سنگ فرش های این بنا نیز از تخریب در امان نبوده و در اثر فرسایش خرد شده اند. همچنین در سمت راست حیاط و ورودی جنوبی مسجد آن نیز آثار ویرانی به چشم می خورد به طوری که گچ بری های مزین به ادعیه در بالادست آن در معرض ریزش هستند.

هر چند این بنا در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده اما توجهی به حفظ و نگهداری آن نمی شود و حتی قول های داده شد برای صرف اعتبار در راستای مرمت این بنا نیز در حد حرف باقی مانده است.