دکتر سید محمد ثقفی در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد اینکه ترویج تفکر تاچه اندازه نیازمند درک و به کارگیری شیوه های ادبی است، اظهار داشت: یکی از ابزار نشر اندیشه در جامعه رسانه های مطبوعاتی ادبیاتی است یعنی اینکه هیچ فیلسوفی نمی تواند فکرش را بدون راه اندازی قلم به کار گیرد. لذا فیلسوفان گاهی در مسائل نظری و اجتماعی از داستان نویسی، نمایشنامه نویسی و شعر استفاده کرده اند.
استاد جامعه شناسی دانشگاه آزاد در مورد این سؤال که زمانی کامو می گفت "تفکر هر زمان ادبیات زمان بعد است" گفت: بله این حرف تقریباً از نظر اجتماعی درست است. برای اینکه هر متفکری و صاحب نظری در زمان خودش یک مقدار اندیشه را از طریق قلم، خطابه و تدریس مطرح می کند آن وقت تأثیر آن اندیشه ها در نسل معاصر بخواهد مورد مداقه و مطالعه قرار بگیرد، قطعاً نسل بعدی است که اندیشه های آن متفکر را مورد مطالعه قرار می دهد. اقبال لاهوری شعری دارد که مضمونش چنین است: من در زمان خودم شناخته نشدم بلکه زمان بعدی است که مرا کشف خواهد کرد.
این محقق و پژوهشگر در ادامه تصریح کرد: بنابراین هر متفکری در زمان خودش، اندیشه اش گاهی بر سر ابهام باقی می ماند و این مسئله به حجاب معاصرت نیز تعبیر می شود یعنی هم عصری گری خودش مانعی برای نشر افکار می شود آن وقت زمان که گذشت و نسل بعدی که آمد آن صاحب نظر بسیار قوی باشد نسل بعدی افکار او را مورد مطالعه قرار می دهد و این ادبیات دوره بعد می شود.
ثقفی در مورد اینکه ادبیات تاچه اندازه می تواند موضوع تأملات نظری باشد نیز گفت: بستگی به این دارد که ادبیات در چه سطحی مطرح می شود. گاهی ادبیات به اصطلاح، روزنامه ای است یا داستان روزمره ای است زندگی روزمره را مطرح می کند آن زیاد تأثیر نمی کند . اما گاهی ادبیات یا قلم حکیمانه و صاحب نظرانه و فیلسوفانه است نظریه ای را مطرح می کند بنابراین آن نظریه پردازی سبب می شود روی آن تأمل کنند یعنی خودش یک ادبیات به وجود می آورد.
نظر شما