خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: این کتاب در عین توجه به الفاظ و عبارات، اثری معنی‌گرایانه است و هر جمله یا عبارت قرآنی را که به دلیل معانی- بیانی از جایگاه نحوی و دستورمند خود تقدم یا تأخر یافته است در سراسر قرآن کریم بازجسته و با رعایت ایجاز جای اصلی آن را بازنموده است.
درباره قرآن کریم از گذشته‌های دور این تلقی وجود داشته که چون یکپارچه کلام وحیانی الهی است نمی‌توان آن را مانند آثار انسانی مورد پژوهشهای سبک‌شناسی قرار داد در حالی که حدیث نبوی را هم معروض پژوهشهای سبک‌شناسی و زبانشناسی قرار داده‌اند و از قدیم الایام دو رشته دانش روایت الحدیث و درایت الحدیث پدید آورده‌اند که در اولی راوی‌پژوهی و در دومی متن‌پژوهی می‌کنند.
در نهایت واپسین و والاترین محک صدق و صحت یک حدیث، وفاق داشتن و اختلاف نداشتن آن با آیات بینات قرآنی است.
مقدس شماری عمیق و عظیم متن قدسی قرآن باعث شده که حتی وجود کلمات دخیل (وام واژه‌های غیر عربی) در میان واژگان قرآن را هم منکر شوند و چون قرآن را کلام قدیم خداوند می‌دانستند، نمی‌توانستند بپذیرند که کلمات غیر عربی در قرآن وجود داشته باشد زیرا این باعث حادث(مخلوق) شمردن کلام الله می‌شود.
این رأی دیدگاه اکثریت اهل سنت یعنی اشاعره بود. شیعه و معتزله کلام الهی را نه قدیم و صفت ذات بلکه حادث(مخلوق) و صفت فعل الهی می‌شمرند.
این کتاب مشتمل بر پیشگفتار و نمایه است و در دو فصل سامان یافته است. فصل اول این کتاب به تبیین نظری مبحث تقدیم و تأخیر می‌پردازد و در آن ماهیت تقدیم و تأخیر در ادبیات عرب و علوم بلاغی و دلایل تقدیم و تأخیر در آیات قرآن مورد بررسی قرار می‌گیرد.
فصل دوم این کتاب که حجم قابل توجه کتاب را به خود اختصاص می‌دهد به بررسی مصادیق تقدیم و تأخیر در آیات قرآن و بیان حکمتهای آن می‌پردازد. پیشگفتار این کتاب به قلم بهاءالدین خرمشاهی است.
نظر شما