امروز یک سال گذشت، به همین سادگی، یک سال از پر کشیدن مجتبی برگزیده و همسر و شکیلای نازنینش، انگار که خواب و رویاست، ولی کافی است تا پلکی بزنی و همه چیز شکل واقعیت به خود بگیرد، واقعیتی که برای همه آنهایی که حتی یک بار هم آقا مجتبی را دیده بودند باور کردنی نبوده و هنوز هم نیست.
یک سال از رفتنت می گذرد و همچنان همه ما دلتنگت هستیم، همه انگار نمی خواهند باور کنند که یکسال است به سفر رفته ای و دیگر نمی خواهی برگردی، نمی دانم چرا، ولی هر زمانی که اسم گروه عکس و مهر و خوبی و مهربانی به میان می آید، نامت در ذهن ها زمزمه می شود و نا خودآگاه همه یادت می افتند.
شاید به خاطر همان لبخندهایی بود که در سخت ترین شرایط بر لبانت نقش می بست و همواره می خواستی بگویی که این دنیا ماندنی نیست پس بهتر است تا زمانی که هستیم با هم خوب باشیم و مهربان.
همه وقتی اسمت را می برند، آهی می کشند و از ته دل یادت می کنند، در طول یکسال گذشته تمامی دوستان و همکارانت در مراسم های مختلف شرکت کردند، راستی می دانی که نه تنها دوستان که حتی دیگرانی که شاید تا آن روزها اسمت را هم نشنیده بودند، برایت گریستند و دلتنگت شدند.
تو یکسال است که رفته ای و ما مانده ایم با یک دفتر پر از خاطرات خوب و شیرین از تو، خاطراتی به وسعت یک دریا، یک کهکشان، خاطراتی که همه شان رنگ خنده هایت را دارند.
و امروز که نامت را در فضای مجازی جستجو می کنیم، دیگر خبری از تصویرهای زیبایت که سالها با دوربین روی دوشت ثبت کرده بودی، نیست، بلکه فقط از خوبی ها و مهربانی هایت، کلمات ها به رشته تحریر درآمده و نوشته ها جان گرفته اند.
امروز تو یک سال است که رفته ای و ما همچنان هستیم ولی راستی آقا مجتبی می دانی که چه قدر زود دیر می شود...
نظر شما