مهدی رمضانی درویشی در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: این در حالی است که سالانه حدود 30 میلیارد ریال به این امور اختصاص می یاند که نتیجه این امر چیزی جزء دلسردی در زمینه ایجاد طرحهای سالم سازی دریا و نیز افت کیفیت طرحهای موجود نیست.
وی با تاکید براینکه کوچک بودن طرحهای سالم سازی و در نتیجه ازدحام جمعیت ازعوامل کاهش استقبال عمومی ازاین طرحهاست، اظهار داشت: در حال حاضر طرحهای سالم سازی دریا در گیلان بطور میانگین حدود 200 مترمحدوده شنا دارد که این رقم در صورت تامین اعتبار می تواند تا 500 متر نیز افزایش یابد.
رئیس ستاد سلامت دریا در گیلان گفت: وجود طرحهای سالم سازی دریا، با توجه به الزاماتش به ویژه در زمینه مسائل اخلاقی و نیز تامین جان مسافرانی که شنا نمی دانند، ضروری و اجتناب ناپذیر است.
وی همچنین در پاسخ این سئوال که چرا بخشی از مسافران تمایل چندانی به استفاده از طرحهای سالم سازی دریا ندارند، افزود: گذشته از برخی مشکلات فرهنگی به ویژه تمایل برخی از مسافران به شنای مختلط، کم بودن تعداد طرحها، کوچک بودن آنها و در نهایت کیفیت نه چندان مطلوب طرحهای سالم سازی دریا در کاهش اقبال عمومی مردم نسبت به آنها موثر است.
رمضانی درویشی خاطر نشان کرد: در حالیکه براساس نیازسنجی ها، در280 کیلومترازنوار ساحلی گیلان به 100 طرح سالم سازی دریا نیاز است، این رقم در حال حاضر47 طرح است.
وی افزود: 25 طرح از طرحهای سالم سازی موجود، خصوصی و بقیه را بخشداریها، فرمانداریها، شهرداریها، دهیاریها و شوراهای اسلامی اداره می کنند.
رئیس ستاد سلامت دریا در گیلان با بیان اینکه مشکلات پیش روی سرمایه گذاران بخش خصوصی برای ایجاد طرحها و کمبود اعتبار دو دلیل عمده افزایش نیافتن تعداد طرحهای سالم سازیست، گفت: سرمایه گذاران بخش خصوصی برای ایجاد طرح، بعد از موافقت اولیه سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، دست کم باید موافقت چهار دستگاه دولتی را جلب کنند و معمولا دراین فرآیند با مشکلات عدیده ای روبرومی شوند.
وی ادامه داد: ادارات کل حفاظت محیط زیست، منابع طبیعی وآبخیزداری، امور اراضی سازمان جهاد کشاورزی و آب منطقه ای گیلان چهار دستگاه دولتی هستند که سرمایه گذاران بخش خصوصی، علاوه بر تحمل سختی های فراهم کردن زیرساختهای چون برق، آب، گاز، تلفن، راه دسترسی و نظایر آن، باید با آنها دست و پنجه نرم کنند.
نظر شما