"الهامی الملیجی" در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تداوم حالت فوق العاده در مصر و راههای تغییر در این کشور گفت: 30 سال از اعلام حالت فوق العاده در مصر می گذرد و مصریها همچنان تحت این قانون نفرت انگیز زندگی می کنند. من معتقدم لغو این قانون تنها با کمک تحرکات مردمی گسترده که تمامی گروههای سیاسی فعال و تاثیرگذار در آن مشارکت داشته باشند و آمدن به خیابانها محقق خواهد شد وعلاوه براین آگاه کردن جامعه به این موضوع که حل مشکلات روزمره آنها تا حد زیادی در گروی ایجاد فضای دموکراتیک و سالم است فضایی که در آن واگذاری قدرت و نظارت مردمی بر دستگاه ها و مقامات اجرایی به راحتی انجام شود.
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر، تغییر خواسته ضروری کل جامعه مصر است و تمامی گروههای مختلف به دنبال تحقق چنین خواسته ای هستند و اعتراضات و تظاهرات هایی که تقریبا هر روز در اقصی نقاط مصر صورت می گیرد بهترین دلیل برای تمایل مصریها نسبت به اصلاحات است.
این تحلیلگر مصری در پاسخ به این پرسش که آیا محمد البرادعی فردی مناسب برای ایجاد تغییر در مصر محسوب می شود گفت: محمد البرادعی تنها سمبلی برای ایجاد تغییر به شمار می رود که گروه های سیاسی خواهان تغییر تلاش می کنند از جایگاه بین المللی و خصوصیات فردی و خوشنامی وی استفاده کنند ولی در عین حال نقش البرادعی محدود است یا بهتر است بگوییم البرادعی جزئی از جریان بزرگ خواهان تغییر در مصر است که برای ایجاد اصلاحات مورد نظر تلاش می کند اما تجربه سیاسی وی کمتر از آن است که بتواند توده گسترده مردم را رهبری کند و منجر به ایجاد تغییرات ریشه ای شود.
وی با بیان این مطلب افزود: مسئله دیگری که وجود دارد این است که مواضع البرادعی در قبال بسیاری از مسائل مورد اهتمام شهروندان مصری واضح و روشن نیست.
ملیجی درباره آینده سیاسی مصر نیز اظهار داشت: هیچ کارشناسی به دقت نمی تواند آینده سیاسی مصر را پیش بینی کند و در حال حاضر وضعیت مصر خیلی پیچیده تر از آن است که بتوان آینده آن را پیش بینی کرد. نظام سیاسی مصر از ضعف و تنش میان جناح های مختلف رنج می برد.
وی تصریح کرد: اپوزیسیون رسمی در حال ضعف بسر می برد و این ضعف مانع از رهبری توده مردم به سوی اصلاحات و تغییر می شود. از سوی دیگر اپوزیسیون غیر رسمی نیز مثل جنبش اخوان المسلمین و جنبش های سیاسی تازه شکل گرفته همچون جنبش کفایه و جنبش 6 آوریل و جبهه ملی برای تغییر پایگاه مردمی ندارند و دچار شکاف هستند و فعالیت این جنبشها در چارچوبی محدود صورت می گیرد و حرکت آنها با توجه به توانی که دارند و قوانینی که آزادیها را مقید کرده است بسیار کند انجام می شود.
این روزنامه نگار مصری در بخش دیگر سخنان خود خاطرنشان کرد: یکی از سناریوهای تغییر حضور گسترده و غیر سازمان یافته مردم است که شاید به دخالت ارتش منجر شود. ارتشی که از زمان کودتا علیه نظام پادشاهی در 23 جولای 1952 سازمان یافته تر و یکپارچه تر شده و خود را قدرت مشروع برای رهبری مصر می داند.
نظر شما