حجت الاسلام عبدالحسین خسروپناه عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: مقوله شادی در اسلام مورد تأکید و سفارش قرار دارد. در روایات آمده است که مؤمن همواره شادی در چهره اش نمایان است و حالت عبوسی به چهره اش راه نمی دهد. حتی مزاح های مشروع نیز براساس سنت نبوی در دین اسلام مورد سفارش و تأکید قرار گرفته است.
وی افزود: برخی تصور می کنند به علت نوع ارتباطی انسان با خدا که باید با توبه و اشک همراه باشد، شاد بودن با چنین رابطه ای منافات دارد، این درحالی است که نوع رابطه ما با خداوند با نوع رابطه با بندگان خداوند متفاوت است.
خسروپناه گفت: در رابطه با خداوند نسبت به خطاها و لغزشهایی که داشته ایم باید با اشک و گریه توبه کنیم. حتی در روایات ما به گریه محبت و اشک شوق نیز اشاره شده است ، اما ضرورتی ندارد که این گریه و اشک ندامت در برخورد با مردم جامعه و سایر مسلمانان نیز منعکس شود.
مدیر گروه فلسفه پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی یادآور شد: در فرهنگ عامه گاهی گفته می شود تاریخ عروسی ها و مراسم شادی به پس از ماه رمضان موکول شود، درحالی که ماه رمضان ماه مبارکی است و می توان مجالس عروسی و شادی را در قالب شادیهای مشروع در این ماه برگزار کرد واجازه نداد که زندگی مشترک یک زوج همراه با گناه و معصیت صورت گیرد که قطعا چه در ماه رمضان و چه در غیر ماه رمضان حرام است.
حجت الاسلام خسروپناه تصریح کرد: شادی مسئله ای است که تمام اوقات به ویژه در ماه مبارک رمضان که ماه ضیافت است ارزشمند محسوب می شود اما به طور طبیعی شیعه بودن اقتضا می کند در دهه پایانی ماه رمضان که ایام شهادت امیر المومنین است مسلمانان مؤمن ظاهر غمگینی هم داشته و در مجالس عزا شرکت کنند. اما در این میان روز ولادت امام حسن مجتبی شب شادی و سرور است که باید این سرور اسلامی را آشکار کذد.
وی تأکید کرد: بهترین سرور الهی این است که انسان توفیق داشته باشد در ایام قدر شب زنده داری داشته و به گریه و توبه بپردازد اما این عبادت و شب زنده داری نباید به حالت عبوس و عصبی در صبح روز بعد تبدیل شود.
نظر شما