به گزارش خبرنگار مهر، "جراحت" در مقایسه با مجموعه‌های دیگر ماه رمضان امسال آن قدر امتیاز دارد که پربیننده‌ترین بودن آن طبیعی به نظر می‌رسد. مجموعه‌ای اجتماعی خانوادگی که تصویری از روابط و مناسبات نامتعادل و شکننده جامعه امروز روایت می‌کند. آنهم در رسانه‌ای که برای نمایش تلخی‌ها و پلشتی‌ها به فانتزی روی می‌آورد و معمولا در قالب مجموعه‌هایی خنثی مشکلات را به نمایش می‌گذارد.
در چنین فضایی است که ساخت مجموعه‌های "جراحت" و "در مسیر زاینده رود" اتفاق‌هایی مبارک محسوب می‌شوند و بابت آنها باید خوشحال بود، خوشحال بود که مدیران تلویزیون رضایت داده‌اند فیلمنامه تلخ اما کم ایراد سعید نعمت‌الله ساخته شود یا روایت علیرضا نادری از جامعه ورزشی و بحران‌های اخلاقی‌اش مقابل دوربین برود، هر چند احتمالا مدیران دوست داشتند هر چهار شبکه طنزی مانند "نون و ریحون" روی آنتن بفرستند!
آتنه فقیه نصیری در نمایی از "جراحت"
مجموعه "جراحت" نشان دهنده پختگی فیلمنامه‌نویسی است که با هر کارش مخاطب را غافلگیر می‌کند، سعید نعمت‌الله در این سال‌‌ها روند روبه رشدی داشته، در انتخاب موضوع و پرداختن به موقعیت‌های ملتهب به مهارت رسیده، زیر و بم روابط انسانی را شناخته و خوب می‌داند شخصیت تاثیرگذار شخصیت خاکستری است.
او بیشتر در تلویزیون فعالیت کرده و با هوشمندی با توجه به مشکلات و ممیزی در این رسانه پرمخاطب امکان روایت قصه‌هایی را به وجود آورده که کمتر در تلویزیون دیده‌ایم، در "زیر هشت" او مناسبات و روابطی را خلق کرده بود که متاثر از سینمای خیابانی دهه 50 بود، او همان قدر در ترسیم روزگار سیاه عطا (امیر جعفری) موفق بود که در "جراحت" توانسته فضایی ملموس از روابط و مشکلات یک خانواده سنتی مذهبی ارائه دهد.
"جراحت" شکنندگی و پیچیدگی روابطی را به تصویر می‌کشد که ظاهرا متعادل، مرسوم و پذیرفتنی است اما در لایه‌های زیرین این روابط حقایقی نهفته که روشن کردن آنها آرامش و سکون یک خانواده را برهم می‌ریزد. موفقیت "جراحت" البته محدود به فیلمنامه منسجم و خلق موقعیت‌های تازه در دل یک داستان تکراری محدود نمی‌شود، محمدمهدی عسگرپور درک درستی از فیلمنامه خوب سعید نعمت‌الله داشته و نقاط قوت آن را تشخیص داده است.
انتخاب هوشیارانه بازیگران، طراحی میزانسن‌های تازه، قاب بندی مناسب ساختار تصویری قابل قبولی برای این مجموعه به وجود آورده، عسگرپور در فضایی که شتاب‌زدگی یکی از ویژ‌گی‌های تولید در تلویزیون است با حساسیت و وسواس کار کرده و مشخص است که برای هر پلان ایده‌ای داشته و کاملا برای اجرای بصری آن ایده فکر کرده است.
"جراحت" داستان آشنایی دارد، بی‌شمار مجموعه و فیلم درباره اختلاف اعضای یک خانواده ساخته شده اما امتیاز "جراحت" در این است که موقعیت‌های آشنا را به شکلی تازه مطرح کرده، سکانس درخشان دعوای اسماعیل (علی عمرانی) و بزرگ (امین تارخ) را به یاد بیاورید که چطور با ضرباهنگی تند و نفسگیر و همراه با دیالوگ‌های مناسب درگیری دو عضو از یک خانواده به تصویر کشیده می‌شود.
پربیننده شدن این مجموعه مناسبتی نشان می‌دهد باوجود خبرسازی‌ها و اصرار گروهی برای این که مجموعه‌های جدی و تلخ با اقبال مخاطب روبرو نمی‌شوند، تماشاگر تلویزیون "جراحت" را با همه تلخی‌هایش دوست دارد و آن را به مجموعه‌های دیگر ترجیح می‌دهد.
نظر شما