چشمانت را بر هم می نهی، ندای دل نشین ربنا را به کام تشنگی روح و قلبت فرو می فرستی و به روزه صبر و ایمان ایمن می شوی؛ این است پایان ماهی که به تمامی ماه بود و درخشید.
لحظه های ناب نیایش در شبهایی که به قدر تمام تنهایی های مولایمان علی(ع) عظیم است و گران بار را به سر آوردیم، تشنگی روح و جسممان را به آداب صبر و مقاومت سیر گردانیدیم و اینک شادمان و پای کوبان فطر را میهمان دل هایمان می کنیم، فطری که در درونش رایحه خوش انسانیت و مقام احسن الخالقین نهفته است.
فطر به معنای شکافتن است، شکافتن پرده های نیستی و عدم و آنگاه رسیدن به قلب آفرینش که همانا فطرت الهی است.
پس از یک ماه پالایش روح و جسم از آلودگی ها، انسان این یگانه مخلوق محبوب و نیک سرشت آفریدگار مهیای وصل به سرچشمه آفرینش است تا در این چشمه تن را از هر آنچه بیهوده به آن بسته است بشویاند و تطهیر نماید.
فطرت انسان پاکی است و تنها هنگامی می توان به پهنه این قداست قدم نهاد که از آلودگی ها رسته باشیم. رمضان ماهی است که تعلقات جسم را می کند و به فطر که همان فطرت خداوندی است نزدیک می کند.
چه خوش است لحظه ای که در گستره زمین، برهنه از تعلقات و دل بستگی ها می ایستیم و ندای" الله اکبر" سر می دهیم، چه خوش است شور سماعی آسمانی که به یمن این وصال مبارک سر داده و هم نوا با هلهله فرشتگان آوای " ولله الحمد" را فریاد می زنیم.
خوشا غسلی که به تطهیر جسم و جانمان بینجامد، خوشا عیدی که از وابستگی رهانیده و وارسته مان کند، خوشا فطرت و به درون خویش بازگشتن...
نظر شما