استفاده بهینه از قله‌های فرهنگی با سیاستگذاری درست محقق می‌شود

دکتر سید یحیی یثربی در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد دلیل توجه زیاد به مولوی در جهان معاصر گفت: این عنوان که مولوی در جهان معاصر زیاد مورد توجه قرار گرفته است خود مسئله محل بحث است که آیا اکنون دردنیا روی مولوی حساب جدی باز کرده‎اند یا مثل بودا و شکسپیر یا مثل ادیبان و عرفای معروف اقوام و ملل مختلف که آن‏هم به نوبه خود مورد توجه قرار گرفته‏اند، مورد توجه قرار گرفته است.

وی افزود: اما به مولوی و عرفان به دلایل مختلف در جامعه ما و شاید بعضی از مواقع از بیرون از جامعه ما به عنوان سیاست توجه می‎شود. بدین ترتیب که در جامعه ما کسانی که با نظام سر ناسازگاری دارند اینطور فکر می‎کنند که گرایشهای عرفانی یک نوع رقیب فقه وشریعتند میان طریقت و شریعت از قدیم هم رودرویهایی در میان عوام (طبقه‏ای که خیلی تعریف شده به دو طرف نگاه نمی‏کنند) مطرح بوده است. عده‎یی هم که از متعصبان نظام هستند می‎گویند عرفان را نفی نکنیم اگر ما عرفان را نداشته باشیم پس از دین چه باقی می‎ماند.این دیگر به دلایل مختلف در جامعه جا افتاده که عرفان در مقابل شریعت راهی باز می‎‌ند علتش هم خودنمایی عده‏ای است که با عرفان برای خود دکانی باز کرده‏اند و رازجویی عده‎ای دیگر است که بدنبال بازشدن دری از رازهای هستی هستند.

استاد بازنشسته فلسفه و عرفان اسلامی دانشگاه علامه طباطبایی درمورد اینکه چه وجوهی از اندیشه مولوی بیشتر به کارما که با بحران هویت دست به گریبانیم می‎آید همچنین گفت: اگر ما مهندسی فرهنگی داشته باشیم و بدانیم چه چیزی را می‎خواهیم و چقدر می‎خواهیم و چه چیزی را نمی‎خواهیم وبرای چه نمی‎خواهیم آن‌وقت خیلی روشن و معلوم می‎شود که مولوی در جامعه ما چه جایگاهی باید داشته باشد. برای مثال در ترکیه مولوی برای سیاستمدارانش تعریف شده است و از مولوی به عنوان یک جاذبه جهانگردی بهره می‎گیرند. بارها گفته‏ام که با مولوی کاسبی می‎کنند اما درآموزش و پرورش و پژوهشهایشان معلوم نیست که جایی برای مولوی باز کرده باشند. ولی مردم طبق معمول خودشان می‎توانند مولوی را دوست داشته باشند یا نداشته باشند آن حسابش با دولت جداست.

این مؤلف تفسیر روزقرآن درادامه افزود:  ولی در سیاست گذاریهای کشور ما تکلیف این مسائل روشن نیست.الان در این شرایط بلاتکلیفی خود عرفان و خود مولوی شاید از عواملی باشد که به هویت ما آسیب بزند. یعنی ما واقعاً ندانیم که مولوی را می‏خواهیم یا نمی‎خواهیم.

این محقق و پژوهشگر تصریح کرد: اما از نظر کلی جای هیچ شکی نیست که مولوی جزو پنج یا شش نفر بزرگان ادب و عرفان ماست که بالاخره اگر هویت ایرانی مورد توجه قرار بگیرد حتماً باید اینها هم به یاد مردم بیایند. ما این آدمها را در قله ادب و عرفان خود داریم اما آنچه را که عرض کردم بیشتر روی حجم ذهنی اشخاص و چگونگی گرایشهای مردم است که درجامعه ما مهندسی نشده و کارها را عشقی پیش می‎بریم هرکس به دلخواه خودش.

یثربی درمورد اینکه تاچه اندازه ضرورت شرح و بازنویسی مثنوی برای استفاده غیرمتخصصان دردیار ما احساس می‎شود هم اظهارداشت: در اینگونه موارد وقت گذاشتن برای مردم و جوانان اتلاف وقت است. زیرا در یک کلمه اگر معارف عرفانی می‏خواهیم آن با عمل میسر می‎شودو باید ریاضت کشید و کار کرد تا به جایی رسید اما هیچ کس با خواندن شعر به جایی نمی‏رسد مگر اینکه به قول فلوطین ارزش تشویقی داشته باشد. شما اگر یک دوره کلاسهای مثنوی را ببینید تشویق می‎شوید که سیر و سلوک معنوی بکنید ولی اگر دومی را انجام ندهید اولی به شما چیزی نمی‏دهد.

این نویسنده آثار فلسفی و عرفانی درپایان یادآورشد: حقایق عرفانی بیان ناپذیرند بویژه که الان خیلی‏ها از آن دکان بازکرده‏اند و نان می‎خورند و به دلخواه مردم حرف می‏زنند عرفان را عامل درمان و حاجت جویی و روا شدن حاجات معرفی می‏کنند و می‏گویند شما عارف شوید و اگر عمل نکردید و ریاضت نکشیدید عیبی ندارد، چیزی مانند فال حافظ می‌شود که هرکس به دلخواه مرادش را درآن پیدا می‏کند. اینها برای جامعه‏ای که بخواهد یک تحول و حرکت درستی داشته باشد آسیب می‏زنند و مسئولان باید به فکراین قضیه باشند.