احمد دهقان : نهادهاي حامي ادبيات ، كار خود را بلد نيستند / ويلدورانت هم بدون پشتوانه نمي توانست " تاريخ تمدن " را خلق كند

اين نويسنده كه بنا به اظهار نظر مجموعه اي از اهل قلم و نويسندگان معاصر ، يكي از چهره هاي موفق درحوزه رمان جنگ است ، در گفت و گو با خبرنگار ادبي مهر با بيان اين مطلب افزود : صريحا مي توان گفت كه هنوزيك پاي خيلي از نويسندگان ما در همان دوره اي است كه بايد تا امروز آن را پشت سر مي گذاشتيم ، چرا كه پس از طي اين دوره ، ادبيات به مسائل عميق انساني روي مي آورد و با همين حال و هوا ، داستان به جلو مي رود.
احمد دهقان تصريح كرد : قسمتي از ادبيات ما مربوط به همين دوران ، يعني دوره شور و هيجان و تبليغ است كه از حيث تاريخي فوق العاده اهميت دارد و بعدها بايد براي تحقيق و جستجو به سراغ آن برويم ، البته در همين دوره تبليغي هم آثار بزرگي خلق مي شود.

اين نويسنده خاطرنشان ساخت : نبايد اين نكته را از نظر دور نگاه داشت كه براي دستيابي به ادبيات ناب جنگ ، بايد صبر كنيم تا مدتي بگذرد ، آتش هيجانات فروكش كند تا بتوانيم به نقطه مطلوب برسيم ، اين كه برخي مي گويند ممكن است رمان هاي جنگ ما كه در دوران جنگ يا پس از جنگ نوشته شده ، براي نسل هاي بعد جاذب و جالب نباشد ، مطلبي درست است ، ما در بيست و چند سال گذشته با حجم انبوهي از آثار روبرو هستيم ، آثاري كه تشخيص سره از ناسره در ميان آنها قدري مشكل است .
احمد دهقان اظهار داشت : قطعا در ميان اين كتابها ، آثار خوب هم وجود دارد ، مي توانم به حوزه داستان كوتاه اشاره كنم كه آثار خيلي خوبي خلق شده است و هر نسلي آنها را بخواند ، تحسين مي كند و تاثير لازم را از آثار مي گيرد ، اما با گذر زمان هم آثار بهتري متولد خواهند شد.
اين نويسنده  در زمينه حمايت از ادبيات جنگ ، به ويژه رمان و ادبيات داستاني گفت : نهادهايي كه به عنوان حاميان ادبيات پايداري معرفي شده اند ، كار خود را بلد نيستند ، عملكرد برخي از آنها بسيار بد است و به همين دليل نمي توانند باري از دوش نويسنده بردارند ، متاسفانه اين نهادها بيشتر به دنبال كارهاي كوتاه مدت و مقطعي هستند و مجموعا به فكر ارائه بيلان كار هستند كه بايد عملكرد خود را تصحيح كنند.
احمد دهقان در همين زمينه تصريح كرد :  آثار بزرگ ادبيات در جهان ، همواره از پشتوانه هاي بزرگ بهره مند شده اند ، به عنوان مثال مي توانم به " تاريخ تمدن " اشاره كنم كه اگر ويلدورانت پشتوانه اي در اختيار نداشت ، هرگز نمي توانست اين اثر را خلق كند . كار نهادهاي حامي ادبيات ما حمايت از كارهاي روزمره و مقطعي است ، آنها از اين نكته غافلند كه بايد از آثاري حمايت شود كه بيست سال ديگر نتيجه بخش هستند ، نه كتابي كه همين امسال نتيجه بدهد ...!  نهادهاي حمايتي دغدغه كتاب هاي مرجع ندارند و تا وقتي كه به اين راه اشتباه ادامه بدهند ، هيچ اتفاق خوبي براي ادبيات پايداري نمي افتد.