"ائتلاف موضوعی" ایران و آمریکا در عراق

در ادامه این مطلب نویسنده آورده است: در موضوع عراق، رقابت در نفوذ سیاسی و اقتصادی بین جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا بسیار دشوار است. علیرغم اینکه گفته می شود، آنچه بین طرفین اتفاق می افتد، "ائتلاف موضوعی" است ولی این توصیف مختصر و "عنوانی" بیش نیست و نیازمند تجزیه و تحلیل هرچه بیشتر می باشد. آنچه میان تهران و واشنگتن می گذرد یک مبارزه ایدئولوژیک و سیاسی قدیمی و در"خارج از عراق" می باشد که از سی سال پیش ادامه دارد. بطور خلاصه می توان گفت که وجهه ارزشهای این ائتلاف موضوعی بین واشنگتن و تهران در این است که همپیمانان اولیه همان همپیمانان ثانویه هستند و بنظر چنین ائتلافی با انجام رایزنی های تشکیل حکومت عراق که بین گروه چهارگانه برنده در انتخابات اخیر انجام می گیرد، ائتلافی موضوعی شده است. 
 

اینک به جایگاه ایران بر می گردیم. تهران خواهان تشکیل حکومتی عراقی به ریاست مالکی و متشکل از "دولت قانون" ( 89 کرسی)، جناح صدر( 40 کرسی)، سازمان بدر(11 کرسی)، ائتلاف نیروهای کردستان( 57 کرسی) به انضمام ائتلاف الوسط که شامل جبهه توافق سنی (با 6 کرسی) و ائتلاف وحدت عراق به زعامت جواد البولانی وزیر کشور عراق (4 کرسی) می باشد. ونیز تلاش آن در جذب جناح متزلزل اعراب سنی  لیست العراقیه که چنین نشان داده که قابلیت انشعاب را دارد. امروزه تهران موفق شده ائتلاف مالکی را به جناح صدری ها ملحق کند با این قدرت که هروقت بخواهد بدری ها را نیز به این ائتلاف بکشاند و منتظر است تا حلقه ائتلاف ها تکمیل شود و لحظه سرنوشت سازی که مالکی در سفر اخیر خود به قاهره بشارت آن را داده بود، فرا رسد. ائتلاف الوسط نیز چیزی نزدیک به ائتلاف مورد نظر تهران از دریچه ورودی بولانی خواهد بود که قبلا به مالکی پیوسته است و امروزه پس از ائتلاف با توافق، در جای خود به یک جبهه دارای ثقل تبدیل شده است.
 

در ادامه شاید گروههای پراکنده دیگری در گوشه وکنار هست تا حلقه را تکمیل کند. هدف ایران از چنین ترکیبی در دولت عراق ضمانت منافع ایران از دو بعد می باشد:
 

بعد اول: اینکه نماینده احزاب فعال در عراق باشد و قدرت بازدارندگی را در مقابل متخاصمین ایران داشته باشد.
 

بعد دوم: اینکه ایرانیان را به مهمترین پارامترهای اصلی سیاسی، مذهبی و نژادی عراق مانند شیعیان، اهل سنت، اکراد، ترک ها و غیره برساند.
 

اما موضع آمریکا، براین اساس است که می خواهد مالکی در دولتی متشکل از دولت قانون (با 89 کرسی)، مجلس اعلا (9 کرسی)، لیست العراقیه (91 کرسی)، اکراد (با 51 کرسی البته با حذف اتحاد اسلامی و جماعت اسلامی که دارای 6 کرسی می باشند)، و نیز ائتلاف الوسط (10 کرسی)، نخست وزیر شود. اینجاست که تحفظ آمریکا در قبال جناح صدر و سازمان بدر که واشنگتن آنها را یکی از مهمترین بازوهای ایران در عراق می داند، نمایان می شود. با این شرح مفصلی که دادیم اختلاف ایران و آمریکا در مورد موضوع عراق و بخصوص حکومت عراق آشکار می شود.
 

آمریکا معتقد است با این ترکیب نوری المالکی دارای یک جبهه به هم پیوسته است و بر عملیات عقب نشینی آمریکا از عراق و بویژه طرح عقب نشینی که تا پایان سال 2011 به پایان خواهد رسید، نظارت و دست دارد. ولی  هدف از حضور مجلس اعلا برای این است که از نفوذ سیاسی گسترده ای در بین لایه های پنهان دولت عراق برخوردار است و همچنین دارای روابط مستحکمی با تهران می باشد که در صورت لزوم می تواند به واشنگتن کمک کند، علاوه بر اینکه امروزه یک همپیمان مسلم بشمار می رود.
 

وجود فراکسیون عراقی بخاطر این است که با یک تیر دو نشان هدف قرار گیرد:
 

اولا: از طرفی اطمینان بخشیدن به جانب عربی "رسمی" در منطقه، که همواره از واشنگتن بخاطر جانبداری در کنار احزاب شیعه و اکراد، بدون وجود احزاب سنی، گلایه می کنند.
 

دوم: از طرف دیگر، حفظ ترکیب اهل سنت که با قدرت در لیست حضور دارد به منظور ممانعت از نفوذ القاعده یا جذب یکی از افراد این گروه در آن، همانگونه که در سال 2006 در درگیری های طایفه ای اتفاق افتاد و آمریکائیها ناچار شدند گروه های الصحوه را در بغداد و اطراف آن تشکیل دهند."
 

در ضمن این اختلاف و وسعت آن، یکی از موانع تشکیل حکومت عراق نهفته است. اگر تهران یا واشنگتن موفق به اعمال دیدگاه خود شوند، این خود نشانه دیگری از نشانه های مبارزات فوق الذکر و تثبیت نفوذ در ضمن ائتلاف موضوعی بین طرفین خواهد بود.