خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: لباب الالباب اثری است قدیمی که در اوایل سده هفتم تألیف شده است و اگر نخستین تذکره شعرای ایرانی نباشد، دست کم قدیمی ترین اثر فارسی در نوع خود محسوب میشود که به جای مانده است.
محمد عوفی صاحب اثر لباب الالباب اهل ماوراءالنهر بود، در بخارا تحصیل کرد، در اواخر سده ششم و اوایل سده هفتم مدتی در شهرهای خراسان و ماوراءالنهر به سیاحت پرداخت و سپس مدت زمان درازی را در هند گذراند. وی علاوه بر لباب الالباب کتاب ارزشمند دیگری نیز با عنوان جوامع الحکایات دارد.
لباب الالباب در واقع بیشتر از آنکه تذکره الشعرا باشد، مجموعه شعر شاعران است و البته اشارههای کوتاهی که نگارنده در آغاز گزینههای خود از شاعران آورده به گونهای نامتعارف از اطلاعات دقیق و روشنگر تهی است. با این حال به عنوان مجموعه شعر شاعران از اعتبار و ارزش فوقالعادهای برخوردار است چرا که مخاطبان خود را با نمونههای فراوان آثار بسیاری از شاعران قدیمتر آشنا میکند.
متن لباب الالباب نخستین بار با تصحیح انتقادی ادوارد براون و مقدمه و یادداشتهای محمد قزوینی در دو مجلد در سالهای 1903 (نیمه دوم کتاب) و 1906 (نیمه نخست کتاب) در سلسله انتشارات اوقاف گیب در لندن به چاپ رسید. سعید نفیسی در سال 1335 تصحیح انتقادی جدیدی از آن را با یادداشتها و آگاهیهای تاریخی افزوده آماده ساخت که کتابفروشی ابنسینا آن را منتشر کرد.
در نهایت انتشارات هرمس در سال جاری متن لباب الالباب را برای نخستین بار به صورت تلفیقی از متن ویراسته ادوارد براون و متن ویراسته سعید نفیسی، در قالب مجموعه متنهای کلاسیک فارسی خود منتشر کرد که در پایان متن نیز یادداشتهای محمد قزوینی و تعلیقات سعید نفیسی را افزوده است. آنچه متن منتشر شده لباب الالباب انتشارات هرمس را از چاپهای دیگر متمایز ساخته کشف الابیات آن است که خواننده را در یافتن بیت یا ابیات مورد نظر خواننده یاری میکند.
نظر شما