اختلافات خانوادگی کمر ژیمناستیک را خم کرد/ بی‌مدالی در سال سقوط!

به گزارش خبرنگار مهر، سال 89 برای فدراسیون ژیمناستیک سال انتقاد و تغییر بود. شوک بزرگ به این رشته آنجایی وارد شد که وعده رئیس وقت فدراسیون ژیمناستیک برای کسب مقام چهارم یا پنجم ایران در شانزدهمین دوره بازیهای آسیایی گوانگجو و فینالیست شدن اکثر نمایندگان کشورمان، محقق نشد.

ژیمناستیک با داشتن قدمتی 80 ساله در ایران، هنوز نتوانسته به مدالی مطرح در میدان های بزرگی مانند بازیهای آسیایی یا المپیک یا حتی قهرمانی جهان دست یابد و برای رسیدن به یکی از این مدالها نه تنها سالها بلکه باید چند دهه ای را پشت سر بگذارد.  شاید بتوان در این بین مدالهای مسابقات قهرمانی آسیای جوانان، حضور دو فینالیست در بازیهای آسیایی دوحه قطر، موفقیت ورزشکاران در رشته های ایروبیک را جزء بهترین نتایج ایرانی ها دانست.

نگاهی به نتایج ژیمناست کاران در سال جاری:
* حضور تیم ملی در جام جهانی ایروبیک ایتالیا (اردیبهشت ماه)
* جام جهانی ژیمناستیک روسیه با کسب مقام هشتم(اردیبهشت ماه)
* حضور تیم ملی در مسابقات ایروبیک قهرمانی جهان فرانسه با کسب مقام یازدهم( خردادماه)
* حضور تیم ترامپولین ایران در تورنمنت بین المللی یونان و کسب عنوان نایب قهرمانی(مهرماه)
* حضور در جام جهانی ژیمناستیک چک و کسب اولین مدال جهانی(مهرماه)
* حضور در مسابقات قهرمانی جهان هلند و کسب مقام سی وهشتم(آبان ماه)
* کسب عنوان هشتم تیمی در بازیهای آسیایی گوانگجو و حضور یک فنالیست(آبان ماه)

تکرار عنوان هشتمی تیم ایران در بازیهای آسیایی گوانگجو بهانه ای به مسئولین داد تا با در نظرگرفتن پایان ریاست چهارساله محتشمی دست به یک تغییر مدیریتی در راس این فدراسیون بزند. سازمان تربیت بدنی با انتصاب جعفر درویش زاده ناظر کمیته ملی المپیک به عنوان سرپرست این فدراسیون، به شایعه چند ماهه برکناری محتشمی پایان داد.

محتشمی که عضو هیئت علمی دانشگاه است برکناری خود را زشت ترین نوع رفتار دانست و گفت: "در ژیمناستیک شاخه‌های مختلفی داریم. ایروبیک، ترامپولین، آکروژیم و هنری و ریتمیک. اما مسئولان ورزش تنها به مدال تیمی هنری نگاه می کنند. این نگاه تک بعدی در شرایطی است که ژیمناست کاران ما نسبت به دوحه پیشرفت خوبی کرده بودند و تنها عدم کسب مدال در بخش تیمی یا انفرادی نمی تواند دلیل محکمی بر برکناری باشد."

البته طی چهار سال گذشته و از بازیهای آسیایی دوحه تا گوانگجو نباید کارهای صورت گرفته توسط محتشمی را نادیده گرفت. خریداری تجهیزات بیشتر، راه اندازی دیگر رشته‌های مرتبط با ژیمناستیک همچون ایروبیک، ترامپولین، آکروژیم، اعزام‌های برون مرزی و اردوهای خارجی ، اعزام داوران به مسابقات خارج از کشور و برپایی اردوی امیدهای المپیک و ارتقاء رتبه ایران در بخش تیمی از رتبه سیزدهم به نهم و در نهایت هشتم آسیا و ارتقا از جایگاه 72 به 38 جهان بخشی از کارهای صورت گرفته است.

و اما عدم استفاده از پتانسیل کل کشور، نادیده گرفتن مابقی ورزشکاران این رشته و سرمایه گذاری روی تعداد محدودی از ملی‌پوشان، تاکید بر استفاده از یک مربی داخلی به عنوان مربی تیم ملی، کنارگذاشتن برخی از اهالی این رشته، عدم استفاده از مربیان خارجی و صحبت‌هایی که به نوعی باعث بالا بردن توقعات از این رشته شد بخشی از نقاط ضعف مدیریت فعلی فدراسیون می‌باشد.

عدم کسب مدال در ژیمناستیک دردی است که به مدیریت یا شرایط این فدراسیون بر نمی‌گردد بلکه درد کهنه‌ای است که سالهاست در ورزش ژیمناستیک ایران مانده است. معضلی که بدون شک تا وقتی که اختلافات در این خانواده کنار گذاشته نشود ادامه خواهد داشت. اهالی ژیمناستیک همیشه می‌گویند که فردی از داخل خانواده ما مدیریت فدراسیون را برعهده گیرد اما مدیریت این فدراسیون در این سالها همیشه برعهده یکی از همین اهالی بوده اما باز هم منتقدین دست از انتقاد و تخریب بر نمی‌دارند!

محمدرضا خیرخواه یکی از مربیان تیم ملی و کارشناسان این رشته ترسیم برنامه های درویش زاده سرپرست این فدراسیون را برای آینده این رشته خوب می داند و معتقد است:" در صورت اجرای این برنامه ها کشتی به گل نشسته ژیمناستیک حرکت خواهد کرد. وی هماهنگی خوبی را در این مدت بین استانها و کارشناسان این رشته برقرار کرده است."

دو ماه از حضور درویش زاده در راس فدراسیون ژیمناستیک می گذرد اما هنوز وی در تلاش است تا با دعوت مربیان، کارشناسان و پیشکسوتان این رشته ضمن آسیب شناسی، برنامه مدونی را برای آینده ترسیم کند.

هرچند این روزها فدراسیون ژیمناستیک با حضور یکی از اهالی این رشته در آرامش نسبی قرار دارد اما تجربه ثابت کرده که خانواده ژیمناستیک کشورمان همیشه بعد از یک تغییر راضی و مدتی بعد در صورت هرگونه نامهری و نادیده گرفتن دست به انتقاد زده و تا تخریب یا حتی برکناری رئیس پیش می روند.

زمان در حال گذر است و ژیمناستیک نیاز به خون تازه ای دارد، در شرایطی که ژیمناستیک ایران از نقطه آرمانی خود فاصله دارد، برنامه ریزی که به فعل تبدیل نشود نمی تواند به حرکت این کشتی به گل نشسته کمک کند.