چهره‌هایی که ادبیات را تنها گذاشتند

گروه فرهنگ و ادب - خبرگزاری مهر:  در مروری بر یاد و خاطره اهالی ادبیاتی که سال گذشته از میان ما رفتند ، ابتدا نیم نگاهی به  چهره‌های فقیدی می اندازیم که در نیمه نخست سال درگذشتند. در بخش دوم این نوشته نیز به درگذشتگان نیمه دوم سال گذشته می‌پردازیم.

 در همان تعطیلات نوروزی سال 89 بود که خبر رسید کامبیز صدیقی از شاعران گیلانی از دنیا رفت. این شاعر که شامگاه هشتم فروردین‌ماه درگذشت فردای آن روز در قطعه هنرمندان موطنش رشت به خاک سپرده شد.

ازاو مجموعه شعرهای "جاده‌های سرخ شفق"، "آواز قناری" و "در بادهای سرد" به جای مانده است.

در نخستین ساعات بامدادی 11 فروردین ماه نیز محمدرضا جلالی نائینی از نویسندگان و ادیبان پیشکسوت کشورمان که تحقیقات گسترده‌ای در زمینه پژوهشهای قرآنی و هندشناسی به قلم وی به جامانده است دار فانی را وداع گفت. دکتر جلالی نائینی پس از یک دوره بیماری در نخستین ساعات بامداد یازدهم فروردین ماه 1389 در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت.

این نویسنده و ادیب سالهای متمادی عضویت هیئت مدیره کانون وکلا و ریاست هیئت مدیره کانون وکلای دادگستری را به عهده داشت. علاوه بر این در سالهای اواخر دهه 40 مدتی قاضی دادگستری نیز بود. حاصل نیم قرن مطالعات جلالی نائینی در زمینه‌های فرهنگی، تاریخی و دینی هند چهارده عنوان کتاب از جمله "مجموعه پنجاه اوپانیشاد" موسوم به سرّ اکبر ترجمه محمد داراشکوه به اهتمام دکتر تاراچند و علی دهباشی است که تاکنون سه بار تجدید چاپ شده است.

هنوز چند روزی از درگذشت دکتر نائینی نگذشته بود که کیوان سپهر از روزنامه نگاران و فعالان پیشکسوت در عرصه چاپ و نشر سه‌شنبه 17 فروردین ماه در تهران دار فانی را وداع گفت.

کیوان سپهر روزنامه‌نگار، گرافیست، ویراستار و مدیر انتشارات پرواز بود که پس از طی یک دوره سخت بیماری در بیمارستان مسیح دانشوری دارآباد از دنیا رفت.

فروردین 89 در حالی به پایان رسید که جامعه ادبی 3 چهره خود را از دست داده بود و ماه اردیبهشت نیز ماهی بود که با از دست دادن علی محمد حق‌شناس مترجم ادبی و زبانشناس برجسته رقم خورد. جمعه 10 اردیبهشت بود که  دکتر حق‌شناس به دلیل عود کردن بیماری در بیمارستان پیامبران تهران دار فانی را وداع گفت.

زنده‌یاد علی‌محمد حق‌شناس در سال 1319 در جهرم به دنیا آمد. وی زبان‌شناس و استاد بازنشسته‌ دانشگاه تهران و از اعضای شورای بازنگری در شیوه نگارش و خط فارسی و نیز رئیس انجمن علمی نقد ادبی ایران بود.