"کلاژ" و "واهمه‌های سرخابی" پیام‌محورند

فرجی در این نشست با اشاره با فضاهای باز و خارجی داستانها گفت: از نکات مثبت این دو مجموعه می‌توان به فضاهای بیرونی خلق شده در داستانها اشاره کرد؛ فضاهایی که برخلاف اغلب آثاری که این روزها می‌خوانیم داخل آپارتمانها و در محدوده بسته خانه اتفاق نمی‌افتند و این نشان از جرات و جسارت نویسنده دارد.

 

وی در ادامه آثار عباسلو خصوصاً مجموعه "کلاژ" را فاقد انسجام لازم برای تبدیل شده به داستان دانست و توضیح داد: وفور اسامی  و نام کتابها در این آثار ربطی به مساله بینامتنیت ندارد بلکه این انبوه اطلاعات بیشتر به نظر خواننده حمل بر نوعی اظهار فضل نویسنده می‌شود.

 

این منتقد ادامه داد: همه این داده‌هایی که در اثر می‌بینیم سرانجام به یک خروجی که باید داستان باشد، منجر نمی‌شود.

 

فرجی با ذکر نمونه‌هایی از آثار نویسندگان خارجی گفت: در برخی از داستانها از داستان‌نویسان مطرح به این علت که خالق اثر از جهان‌بینی خاصی برخوردار است و آن دغدغه‌مندی را می‌توان در کارشان دید، نتیجه تلاششان مورد توجه عده زیادی از منتقدان و خوانندگان قرار می‌گیرد اما متاسفانه در دو مجموعه مورد بحث ما جهان‌بینی و نگرشی خاصی مشاهده نمی‌شود.

نویسنده کتاب "چوب خط" گفت: در بعضی داستانهای کتابهای "کلاژ" و "واهمه‌های سرخابی" خواسته شده است از عنصر طنز بهره گرفته شود اما چون آن نگاه رندانه به دنیا از سوی نویسنده دیده نمی‌شود و همه چیز در سطح می‌گذرد، نتیجه بیشتر به هزل نزدیک شده است تا طنز.

 

پست‌مدرنی که پست مدرن نیست

 

در ادامه مرشدی دیگر منتقد این نشست با تایید سخنان فرجی عنوان کرد: با اینکه اغلب داستانهای عباسلو تک معنایی هستند اما در عین حال در آنهابا انبوهی از سوژه‌ها مواجه‌ایم؛ خصوصاً در "کلاژ" که در نهایت قصه‌ای در آن شکل نمی‌گیرد.

 

این منتقد در ادامه گفت: یک سری مولفه‌های داستانهای پست‌مدرن در "کلاژ" وجود دارد که توقع داستانهای پست‌مدرن را در ما ایجاد می‌کند؛ از جمله کلاژ بودن کار، گسستهای روایت و عنصر طنز، اما این مولفه‌ها چون به خوبی با هم ترکیب نشده‌اند نهایتاً با خروجی داستان پست مدرن روبه‌رو نمی‌شویم و شاید بشود نام "داستانهای تجربی" بر آن گذاشت.

 

مرشدی با اشاره بر نثر محاوره‌ای در دو مجموعه گفت: عباسلو در نوشتن این‌گونه نثر شاید موفق عمل کرده باشد اما استفاده زیاد از آن موجب خسته‌ شدن مخاطب می‌شود.

 

نویسنده "ماهی که توت فرنگیها سرخ می‌شوند" گفت: اغلب آدمهای این داستانها تیپ هستند نه شخصیت؛ آن هم تیپهایی که خود نویسنده آنها را نشان می‌دهد و هدایت می‌کند.

 

وی تاکید کرد: ما در داستانهای عباسلو درونیات انسانها را نمی‌بینیم، از کلنجارهای آنها با خود هیچ چیز به ما گفته نمی‌شود و تنها روایت صرف از ماجراهای بیرونی به تصویر در می‌آید.

 

مرشدی با اشاره به نام برخی از داستانها، عناوین آنها را مناسب دانست و گفت: برخی از اسامی و سوژه‌های این دو مجموعه خوب انتخاب شده‌اند اما به اعتقاد من می‌بایست از پرداخت دقیق‌تر و خلاقانه‌ای‌تری برای تبدیل شدن به داستان بهره برده می‌شد.

 

اصول نقد رعایت نشده است

 

عباسلو نویسنده "کلاژ" و "واهمه‌های سرخابی"   در انتهای این نشست با بیان توضیحاتی به دفاع از آثار خود پرداخت و ضمن تاکید بر محترم دانست حق انتقاد برای افراد، منتقدان را به عدم درک صحیح و توجه لازم به داستانهایش متهم کرد.

 

وی توضیح داد: نقد، اصولی دارد و رویکردهای مختلفی در نقد ادبی رایج است که به نظرم چندان در این نشست به آنها توجه نشده است.

 

این نویسنده که خود به عنوان منتقد، جلسات نقد ادبی سرای اهل قلم را اداره می‌کند با ذکر مثالهایی از آثارش گفت: با احترام به نظر منتقدان عزیزی که در این نشست حاضر شده‌اند باید بگویم خیلی از داستانها و نکات داخل آن با سهل‌انگاری از چشم آنها دور مانده و به مفاهیم و ظرایف آن از جمله به اسامی و ارجاعاتی که انجام گرفته توجه لازم نشده است.

 

کتاب "واهمه‌های سُرخابی" شامل 19 داستان کوتاه در 120 صفحه و با قیمت 2500 تومان و همچنین مجموعه داستان "کُلاژ" شامل 14 داستان کوتاه در 112 صفحه و با قیمت 2500 تومان به تازگی از سوی نشر آموت روانه بازار کتاب شده‌اند.