به گزارش خبرگزاری مهر، مجله تایم در تحلیل خود به قلم "ابیگلیل هازلونر" می نویسد: مصر از لحاظ دیپلماتیک به سمت ایران در حرکت است و بهبود روابط تهران و قاهره باعث بحثهای زیادی در منطقه از جمله در اسرائیل شده است. مصر قصد دارد سیاست های متفاوتی از آنچه که در دوران مبارک بود را به کار گیرد.
"گری سیک" متخصص مسائل خلیج فارس در این رابطه می گوید "مصر در عرض حداقل دو دهه گذشته به جز ایفای حرکت جدی در راستای منافع آمریکا، نقش نداشته و در تمام سالهای دولت مبارک حتی کمترین ایستادگی و اعتراضی به سیاستهای آمریکا نداشت. اما اکنون وضعیت در حال تغییر است و آمریکا باید خود را با شرایط آتی وفق دهد. اکنون انقلابیون مصر، سیاستمداران و رهبران جدید مصری بدنبال اتخاذ سیاست خارجی هستند که کاملا متفاوت از آن چیزی است که در زمان مبارک اتخاذ شد که بالطبع سیاست جدید شامل مترسک نبودن مصر در مقابل آمریکا، اسرائیل و بطور کلی غرب خواهد بود.
"کمال حبیب" یکی از سیاستمداران که در زمان ریاست جمهوری مبارک زندانی بود گفت: اکنون وقت آن فرا رسیده که هر کاری که می خواهیم بدون کسب اجازه انجام دهیم ما دیگر نمی خواهیم روابط مبارک با آمریکا برای مصر تکرار شود.
مطلبی که باعث نگرانی اسرائیل می شود این است که بسیاری از مردم مصر خواهان بهبود روابط با فلسطینیان خصوصا ساکنین غزه می باشند و اکنون بیشتر صحبت ها میان عموم مردم و سیاستمداران مصری مبنی بر این است که روابط بیش از سه دهه قطع شده با تهران گرم و گرم تر شود.
اوائل ماه جاری "نبیل العربی" وزیر خارجه مصر خواهان بهبود روابط با تهران شد. هفته گذشته برخی گزارش ها حاکی از آن بود که تهران سفیر خود در قاهره را نیز انتخاب و معرفی کرده است که البته طرفین این خبر را تکذیب کردند.
خبرگزاری های مصری گزارش دادند که "علی اکبر صالحی" وزیر خارجه ایران رسما برای دیدار از مصر به آنجا دعوت شده و حتی آخرین خبر این بود که اعلام شد شرکت های توریستی ایران قراردادهایی با همتاهای مصری خود امضاء کرده اند.
شاید این خبر که روابط قاهره با تهران بهبود یابد برای معدودی خبر مناسبی نباشد، اما عکس قضیه نیز می تواند عملی باشد، چرا که کشورهای متحد غرب از جمله قطر و عمان که روابط خوبی هم با تهران دارند تاکنون توانسته اند به عنوان میانجیگر ایفای نقش کنند و حتی کشورهای غیر عرب مثل برزیل و ترکیه نیز تلاشهای بسیاری درخصوص مسائل هسته ای ایران انجام داده اند.
چنانچه فرض کنیم مصر بخواهد در بحث هسته ای ایران میانجیگری کند یا نکند (که البته فعلا این کار به زودی عملی نمی باشد) بحث بر سر این نیست که مصر تمایلاتی ضد غربی دارد، بلکه مصر مایل است و قصد دارد بدون دستور گرفتن از غرب علی الخصوص آمریکا از قدرت خود برای تاثیرگذار بودن در مباحث منطقه ای بهره مند گردد. یعنی دقیقا به دوران دهه های 1950 و 1960 میلادی بازگردد که مصر به عنوان یک رهبر ناسیونالیست جهان عرب مشاهده می شد.
تمامی مسائل و در واقع آتیه مصر بستگی به این خواهد داشت که چه کسی رهبری در آنجا را به عهده خواهد گرفت. اگر چه انقلابیون و سیاستمداران مایل هستند سیاست هایی کاملا متفاوت از سیاست های دولت مبارک را اجرا کنند، اما ژنرال های ارتش مصر که اکنون زمامدار امور هستند چندان مایل به اتخاذ مسیری کاملا عکس آنچه زمان مبارک بوده است را ندارند.
نظر شما