حسرت عشایر قشقایی و بویراحمدی از نبود ایل راه/ نغمه کوچ دیگر زیبا نیست

به گزارش خبرنگار مهر در یاسوج، بهارها و پاییزها که به نیمه می رسند، کوچ عشایر آغاز می شود و از قشلاق به ییلاق و ییلاق به قشلاق می روند و این حرکت جمعی هر ساله ادامه دارد.

روزگاری کوچ زیباترین بخش از زندگی عشایر کوچرو در زاگرس بود، روزگاری که زیبایی کوچ را می شد در نغمه ها و نی لبک ایلیاتی ها، نقش قالی و گلیمهای زنان و حکایتهای پیران و شوق کودکان ایل از تولد بره ها و بزغاله ها در مسیر کوچ، دید و شنید.

اما چند سالی است که ایل راههای عشایری که مسیر کوچ ایل از گذشته تاکنون بوده اند به کشاورزان و باغداران واگذار و راه کوچ بر ایلات و عشایر بسته شده و این کوچ را به فصلی تلخ و پرالتهاب برای ایلیاتیها بدل کرده است.

براین اساس عشایر برای عبور از کوهها و دره های زاگرس مجبورند از جاده های شوسه عبور کنند که این عبور بی هزینه نیست و تلفات جانی و مالی فراوانی به عشایر وارد کرده و بارها خون عشایر و دامهایشان بر آسفالت سیاه جاده ها نقش بسته است.

گرچه زندگی زیبای عشایری با رنج و زحمت آمیخته اما این درد مضاعف زندگی شیرین عشایری را به تلخی کشیده و انگیزه آنان را برای ادامه زندگی با طبیعت به تاراج برده و شاید تا چندی دیگر کوچ تنها به خاطره ای بدل شود.

نتیجه آنکه زیست عشایری با 212 هزار و 600 خانوار و جمعیت یک میلیون و 200 هزار نفری در قالب 552 طایفه در کشور در حال تبدیل شدن به زیست روستایی و شهری است.

بنابراین با حذف زندگی عشایری، این تولیدکنندگان فعال جامعه به مصرف کنندگانی در حاشیه شهرها بدل می شوند که به دلیل عدم تناسب فرهنگی آنان با جامعه شهری، مشکلات فرهنگی و اجتماعی عدیده ای در این مناطق بروز می کند.

علاوه بر این حذف تدریجی زیست عشایری، برخی سنتها، آیین ها، باورها و خرده فرهنگ های اقوام ایرانی را که از گذشته تاکنون توسط کوچ نشینان حفظ شده بود، به وادی فراموشی می برد و این خود به هویت زدایی بخش عمده ای از جامعه منجر می شود.

در این سالها چندین بار عشایر مشکلات خود را بازگو کرده اند و حتی در سفرهای هیئت دولت این مشکل را به گوش مسئولان رسانده اند اما همچنان فصل کوچ که می رسد، مشکل نبود ایل راه رخ نمایان می کند و غبار یاس را بر چهره خسته عشایر می نشاند.

با این حال فرهنگ و زندگی عشایری مملو از تلاش، صداقت، صمیمیت، سادگی، وطن پرستی و تمام صفات نیکویی است که امروزه نیاز اصلی یک جامعه برای توسعه و تعالی درابعاد مختلف است.

براین اساس حمایتهای مسئولان از این جامعه کم توقع، پرتلاش و تولید کننده، می تواند از زوال این میراث کهن جلوگیری کند و به هویت بخشی به جامعه ای که آماج تهاجم فرهنگ های بیگانه است، کمک کند.