نشست رسانه‌ای یا کلاس درس!/ شورای تیاتر شهر یا محفلی دوستانه!

به گزارش خبرنگار مهر، هفته ماضی تیاتر ایران میزبان برگزاری نشست جشنواره‌ای تیاتری با عنوان تیاتر آیینی و سنتی بود. این نشست با حضور خیل عظیمی از وقایع نگاران برگزار شد که مشتاقانه آمده بودند تا انتقال دهند هر آنچه در این نشست از زبان دبیر جشنواره مذکور جاری می‌شد.

دبیر جشنواره هم با دیدن این خیل عظیم سوی سخن را در وادی دیگری به راه‌ انداخت و از هر چه گفت الا وضعیت جشنواره تیاتری مذکور! دبیر جشنواره تیاتری مذکور با دیدن جوانان حاضر در این نشست لحظه‌ای گمان کرد در مکتب‌خانه است و جماعت وقایع نگار نیز شاگردان این مکتب.

پس سخنان خود را چنان جاری ساخت که وقایع نگاران در این نشست بهره‌ای علمی برده و با کوله‌باری از علم و دانش محل وقوع این نشست را ترک گویند! سخنان چنان پندآموز و اندرزگونه بود که گاه دبیر مذکور همچون پدری دلسوز جماعت وقایع نگار را به سوی آینده‌ای روشن رهنمون می‌کرد.

آنقدر این حس پدرانه بر حس دبیرانه غالب بود که سخنان این دبیر پدرگونه به درازا می‌انجامید و کسی را توان قطع این سخنان نبود حتی مردی که در کنار دبیر پدرگونه در مقام مدیر روابط عمومی نشسته بود و با تعجب وقایع نگاران را زیر بار پند و نصیحت نظاره می‌کرد!

اما سرانجام کار که دبیر پدرگونه وظیفه خطیر هدایت جویندگان علم و دانش را به نحو احسن به پایان رساند کار وقایع نگاران آغاز شد. وقایع نگاران همچون کارآگاهانی که به دنبال سر نخ معمایی حل نشدنی هستند به دنبال جملاتی بودند که بتوانند آن‌ها را در سیاهه‌های خود منتقل کنند!

دور هم جمع می‌شویم و گل می‌گوییم و گل می‌شنویم!

چندی پیش تیاتر شهر به عنوان مکانی خاص برای تیاتری جماعت که همواره در حال ریختن و ول شدن و شل شدن است شورایی را در خود جای داد که از آن به عنوان شورای انتخاب تیاتر شهر یاد می‌شود. قصد این شورا انتخاب آثاری از تیاتری جماعت است که باید در این تیاتر شهر رنگ و رو رفته به صحنه روند!

هنوز یک هفته‌ای از فعالیت این شورا نگذشته که اعضای شورا دور هم جمع شدن هفته‌ای را بیشتر می‌پسندند تا انتخاب آثار! این دوستان ساعاتی را بس طولانی با خوردن میوه و چای و شیرینی می‌گذرانند و بررسی می‌کنند و سر آخر نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود و مدیر تیاتر شهر که خود عضوی از این جماعت است باید با تیاتری جماعت تماس حاصل کند و انتخاب نهایی در گفتگو با تیاتری جماعت حاصل شود.

آخر یکی نیست از این جماعت شورا بپرسد که اگر قرار بود انتخاب و معرفی آثار متقاضی اجرا در تیاتر شهر از طریق گفتمان مدیر و تیاتری جماعت مشخص شود که دیگر چه نیازی به شوراست؟ اگر هدف خوردن میوه و شیرینی و چای است و گفتمانی لذت بخش از وقایع مختلف در کنار هم که دیگر چه نیازی به نام شوراست؟ می‌توان از این پس به جای نام "شورا" از عنوان "شب شعر تیاتری" برای این شورا یاد کرد!