محمود سالاری که این روزها در انجمن سینمای جوان در بخش نظارت و تایید فیلمنامه مشغول فعالیت است، درباره جایگاه ادبیات در هنرهایی چون سینما به خبرنگار مهر گفت: رشته تحصیلی من ادبیات نمایشی بوده و به همین دلیل از گذشته در حوزه تئاتر و سینما فعالیت‌هایی داشته‌ام و همین امر باعث شد با فاصله گرفتن از کارهای اجرایی در زمینه بررسی فیلمنامه‌ها فعالیت کنم.
فیلمنامه‌نویسان ارتباط محکمی با ادبیات ندارند
وی ادامه داد: در بررسی فیلمنامه‌ها می‌توان گفت، نویسندگان ارتباط محکمی با ادبیات به ویژه ادبیات داستانی کشورمان ندارند و تا زمانی که ارتباط ادبیات داستانی با فیلمنامه ارتباط تعریف شده‌ای نباشد، سینمای ما از منبع الهام غنی‌ای به نام ادبیات محروم خواهد بود.
مدیرعامل سابق بنیاد ادبیات داستانی با اشاره به اینکه رویکرد موضوعی در فیلمنامه‌های امروزی بیشتر مسائل اجتماعی است، بیان کرد: مسائل دم‌دستی اجتماعی محور بیشتر فیلمنامه‌ها و فیلم‌هایمان شده است و کمتر می‌بینیم به ادبیات غنی کلاسیک پرداخته شود و جای خالی فیلم‌هایی مانند «شیر سنگی» و «کفش‌های عمو نوروز» احساس می‌شود.
سالاری در پاسخ به چرایی این فاصله بین ادبیات و سینما توضیح داد: مهم‌ترین دلیل این است که بازگشت سرمایه در این حوزه سینمایی تضمین شده نیست و دلیل دیگر هم این است که اکثر نویسندگان سینمایی به دلیل مشغله و یا سختی کار به این حوزه وارد نمی‌شوند.
به گفته وی مسائل فلسفی از دیگر موضوعاتی است که به دلیل سختی مطالعه عمیق در این زمینه و بیان سینمایی آنها، جای خالی‌شان در سینمای ایران به شدت احساس می‌شود.
این نویسنده اضافه کرد: از دیگر حوزه‌هایی که مورد غفلت قرار گرفته، مسائل روانشناسانه و سمبولیک است. جریان غالب سینمایی کشورمان به این سمت نیست که به چنین موضوعاتی توجه کنند و در حوزه سمبولیسم هم شاید به این دلیل که ممکن است نمادین حرف زدن باعث سوء‌تفاهم شود، کمتر کار انجام شده است.
فرهنگ و اقتصاد را به هم گره بزنیم
وی با اشاره به اینکه اگر آثار خوب سینمایی ساخته شود، مردم هم از آن استقبال می‌کنند، تاکید کرد: اگر اقتصاد و فرهنگ بیش از پیش به هم گره بخورد و هنر - صنعت را جدی‌تر بگیریم تا بخش خصوصی بتواند در این حوزه با اطمینان بیشتری وارد شود، بخشی از این مشکلات برطرف می‌شود.
سالاری در پایان گفت: سیاست‌گذاران فرهنگی کشورمان لازم است بخشی از دغدغه‌های اقتصادی فرهنگ را برطرف سازند تا دست‌اندرکاران فرهنگی بدون دغدغه مالی بتوانند روی سوژه‌های مختلف کار کنند و مساله بازگشت سرمایه بر اهمیت و جایگاه محتوا سایه نیفکند.
نظر شما