تیاتر آوینیون انگشت کوچک تیاتر فجر!

به گزارش خبرنگار مهر، هفته ماضی دو هنرمند و یک مدیر تیاتری مهر سکوت شکستند و گفتند هر آنچه باید می‌گفتند و انتظاری غیر از این هم نبود. آنچه این یک مدیر و دو هنرمند گفتند مربوط می‌شد به سفری که مقصدش دیار فرانسه بود و جشنواره‌ای با نام آوینیون. این یک مدیر و یکی از این دو هنرمند در گفتگویی با خود که آن را برای جرائد مختلف ارسال کردند تا پاسخی به سؤالات تیاتری جماعت باشد، به ذکر نکاتی پرداختند که در نوع خود جالب می‌نمود.

این مدیر مذکور که هر چه در این گفتگوی با خود گفت نکاتی بود که قبل از جاری شدن آن‌ها تیاتری جماعت از آن مطلع بودند. اما یکی از این دو هنرمند اظهار نظر جالبی کرد که برای همگان دلیل این سفر مشخص شد. این سفر بر آن بود که برخی تیاتری‌ها با دیدن تیاترهای خارجی از افسردگی به دور بمانند. از این رو هزینه سفر به دیار فرانسه در ازای دستاورد آن که همانا زدودن افسردگی از برخی تیاتری جماعت است بی‌ارزد.

اما هنرمند دیگر که از حاضرین در این سفر بود اظهار نظری کرد که باعث تعطیلی جشنواره تیاتر آوینیون شد و آن اظهار نظر توجه همگان را به تیاتر ایران جلب کرد. این هنرمند مدعی شد که سفر به دیار فرانسه و تماشای جشنواره تیاتر آوینیون تنها برای این بود که همگان به این نتیجه برسند که جشنواره تیاتر آوینیون انگشت کوچک جشنواره تیاتر فجر هم نمی‌شود.

این هنرمند با تماشای آثار هزاران هنرمند شرکت کننده در تیاتر آوینیون و چند صد نمایش و چندین روز برپایی جشنواره در چند صد مکان تیاتری و غیر تیاتری به این نتیجه رسید که انگشت کوچک تیاتر فجر خودمان با حضور چند ده هنرمند و اجرای چند ده نمایش آن هم در پنج فضای تیاتری لیاقتش از جشنواره تیاتر آوینیون بالاتر است!

البته این هنرمند پر بیراه هم نمی‌گوید زیرا تیاتر آوینیون که این همه سر و دست برای حضورش می‌شکنند و مدیران و هنرمندان تیاتر ایران پنهانی به تماشایش می‌روند پاتوقی است برای جماعت بلاتکلیف تیاتر دنیا! جماعتی که از بیکاری و کمبود سالن و نداشتن فضای مناسب به خانه و کاشانه مردم می‌روند و در آن تیاتر اجرا می‌کنند!

اما در تیاتر ما آنقدر تیاتری جماعت از ادب و نزاکت بسیار به ارث برده که به خود اجازه نمی‌دهد در مکانی به غیر از سالن تیاتر کار کند چه برسد که به خانه و کاشانه کسی وارد شده و آن‌جا را به صحنه تیاتر تبدیل کند! مخلص کلام اینکه هزینه‌ برای سفرهای خارجی برخی مدیران و برخی تیاتری‌ها دو فایده دارد. اول فایده دور کردن بلا و بیماری و افسردگی از تیاتری جماعت و مدیران‌شان است.

دوم فایده هم این است که برخی از اهالی تیاتر و مدیران‌شان هویت توخالی و پوشالی برخی جشنواره‌های خارجی تیاتر را که همگان آرزوی حضور در آن‌ها را دارند رو می‌کنند و پرده از کیفیت و کمیت‌شان بر می‌دارند! پس خدا را شاکریم که باز هم برخی مدیران و تیاتری جماعت پا به جشنواره‌ها و عرصه‌های خارجی تیاتر بگذارند تا هر چه بیشتری بیماری و کهولت از تیاتری و مدیر تیاتری دور شود و هر چه بیشتر ماهیت جشنواره‌های تیاتر‌های خارجی هم مشخص شود.