به گزارش خبرنگار مهر، بیست و یک رمضان شب عجیبی است، آنقدر عجیب که تصورش هم برای بشر، این موجود خاکی سخت دشوار و باورنکردنی است، از نوزدهم رمضان کمتر از دو روز گذشته است، وقتی که عبدالرحمان بن ملجم مرادی که لعنت خداوند بر او باد صبح روز 19 ماه رمضان در محراب مسجد کوفه ضربت شمشیرش را بر فرق امیرمومنان علی(ع) در هنگام نماز فرود آورد و آن حضرت در خاک و خون غلطید، علی تنها ندا سر داد که "به خدای کعبه رستگار شدم".
مردم کوفه به سر و صورت خود می‌زدند و فریاد "واعلیا" سر می دادند و جبرئیل هم در میان زمین و آسمان فریاد برآورده بود و می گفت: به خدا پایه‌های هدایت فروریخت و دیواره عروة الوثقی در هم شکست و پسرعموی محمد مصطفی(ص) به قتل رسید و علی مرتضی(ع) به شهادت رسید.
شب قدر این شب تکرار نشدنی چه حالی دارد، شب بیست و یکم رمضان! قرآن آورده ای و قرآن می بری؟ "علی"، ای یگانه مرد تاریخ مردانگی؛ چه غریبانه پرواز می کنی و زمین را با همه مردمانش وداع می گویی، اشکها بی مهابا خود را بر روی گونه ها سر می دهند و در میان شیون ما زمینیان، علی با پروازش رستگار می شود.
قرآن بر سر می گیریم و قرآن می خوانیم و در هر صفحه از این کتاب آسمانی به نام "علی" بر می خوریم و بهانه ای می یابیم تا با اهالی قدر در سوگ علی اشک بریزیم. علی جان! برگ برگ صفحات کتاب آسمانی از تو سخن گفته و تو در زمین چقدر مظلومی.
خداوند بزرگ در آیه 207 سوره مبارکه بقره اینگونه می گوید "و من الناس من یشرى نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رؤف بالعباد" و از میان مردم کسی است که جان خود را برای طلب خشنودی خدا می فروشد و خدا نسبت به (این) بندگان مهربان است.
آری تو همان مرد بزرگی هستی که پس از خوابیدن در بستر پیامبر خدا در "لیله المبیت" خداوند به واسطه تو بر فرشتگان افتخار کرد و از آفرینش تو بر خود بالید.
صفحات کتاب آسمانی را دوباره ورق می زنیم تا در آیات 29 و 30 سوره مبارکه مطففین دوباره به نامت بر می خوریم و این بار بر مظلومیتت اشک می ریزیم.
تاریخ به یاد می آوری "روزى را که على(ع) و جمعى از مؤمنان از کنار جمعى از کفار مکه گذشتند، آنان به جانشین پیامبر خدا و پیروانش خندیدند و آنها را مسخره کردند. ای بشر مسخره گر از خود شرمگین باش که خداوند فرمود "ان الذین اجرموا کانوا من الذین آمنوا یضحکون. واذا مروا بهم یتغامزون"؛ "بدکاران در دنیا پیوسته به مؤمنان می خندیدند و هنگامى که از کنار آنها می گذشتند، آنان را با اشارات مورد سخره و استهزا قرار می دادند."
علی جان، به آیات ابتدایی سوره معارج رسیده ایم و با خود حتم داریم که عذاب نازل شده علتش انکار ولایت توست.
آری شنیده ای پس از ولایت "علی" در شهر آوازه "من کنت مولاه ، فهذا علی مولا" پیچید ... تا اینکه نعمان بن حارث فهرى پیامبر خدا را خطاب قرار داد و گفت: تو ما را دستور به شهادت به یگانگى خدا و رسالت خود از سوى او دادى، سپس دستور به جهاد و حج و روزه و نماز و زکات دادى، ما همه اینها را پذیرفتیم، اما با اینها راضى نشدى تا این که این جوان - اشاره به على(ع) - را به جانشینى خود منصوب کردى و گفتى: "هر کس من مولای اویم پس علی مولای اوست." آیا این سخن از ناحیه خودت است یا از سوى خدا تو؟
پیامبر(ص) فرمود: قسم به خدایى که معبودى جز او نیست، این از ناحیه خدا است.
نعمان روى برگرداند، در حالى که می گفت: خداوندا! گر این سخن حق است و از ناحیه توست، سنگى از آسمان بر ما بباران!
اینجا بود که ناگهان سنگى بر سرش فرود آمد و او را هلاک کرد و آیات یک، دو و سه سوره مبارکه معارج نازل شد.
"سال سائل بعذاب واقع/ للکافرین لیس له دافع/ من الله ذى المعارج"؛ "تقاضا کننده ای تقاضاى عذابى کرد که واقع شد/ این عذاب مخصوص کافران است و هیچ کس نمی تواند آن را دفع کند/ از سوى خداوند صاحب درجات و مراتب است."
یا علی جان ، خداوند از چه کسی جز تو در کتابش اینگونه سخن رانده که از تو می گوید. از انفاق، یتیم پروری و فقیر نوازی تو، اگر آن روز نیمه های شب نان می بردی تا کسی صورت مرد غریبه ای را که هر شب پشت در خانه فقرا نان می گذارد را نبیند امروز همه ما می دانیم تو همان مردی هستی که چهار درهم ات را در روز، شب، خفا و آشکار انفاق کردی تا خداوند باز هم سخنش را نثار تو کند: " الذین ینفقون اموالهم بالیل و النهارسرا و علانیة فلهم اجرهم عند ربهم ولا خوف علیهم ولا هم یحزنون."
شان نزول "هل اتی" را که دیگر همه می دانند. از چه بگوییم که تاریخ به یاد نداشته باشد. آری او هم به یاد دارد از اهل بیت رسول خدا که افطاری سه روز، روزه نذری خود را به مسکین و یتیم و اسیر دادند تا خدای را خشنود سازند و خداوند اجر دهنده است. "ان الابرار یشربون من کاس کان مزاجها کافورا/ و یطعمون الطعام على حبه مسکینا و یتیما و اسیرا/ انما نطعمکم لوجه الله لانرید منکم جزاء ولا شکور".
ای قرآن ناطق، دیگر نه کلمات یاری می کند و نه توان از تو گفتن داریم. آری تو همان یگانه ای هستی که تنها خدای متعال و پیامبرش توانسته اند از تو سخن به میان آورند و از ویژگیها و خصایص تو بگویند.
تو همان نوری هستی که پیامبر خدا در اوصاف تو فرمود: هرکسی بخواهد به تقوای نوح(ع) بنگرد و نیز به حلم و بردباری ابراهیم(ع) بنگرد و نیز به هیبت و شکوه موسی(ع) بنگرد و نیز به عبادت عیسی(ع) بنگرد باید آن شرایط را فقط در شخصیت والای علی‌بن ابیطالب جستجو کند و در شگفتیم که آیا تو پیامبر دیگری از جانب خدا نبودی؟
آری علی جان، شناخت جایگاه تو برای فهم ما چه بسیار دشوار است ... پس به همین اکتفا خواهیم کرد که "اگر علی (ع) نبود، آفرینش به تکوینش نمی ارزید."
و در زیارتنامه مولی در روز غدیر اینگونه مظلومیت علی را فریاد می زنیم: السلامٌَُُُ علیکُُ ایها النبأ العظیم، الذی هم فیه مختلفون... سلام برتو ای خبر بزرگ عالم!
آری علی (ع) راز بزرگ خلقت است که در او اختلاف کردند تا اول مظلوم عالم هم "علی" نام بگیرد...سلام بر مولود کعبه و سلام بر یگانه مردی که در "قدر" رستگار شد....
نظر شما