طمع نسبت به اموال دنیوی امثال طلحه و زبیر را از مسیر حق خارج کرد

به گزارش خبرگزاری مهر، محمدحسین رجبی دوانی، استاد دانشگاه در نشست معرفی یاران علوی در بخش دشمن شناخت نمایشگاه بین‌المللی قرآن گفت: زندگی حضرت علی(ع) بعد از رحلت پیامبر اکرم(ص) در دو بخش انزوای 25 ساله و خلافت نزدیک به 5 سال ایشان تقسیم می‌شود که با وجود آنکه حضرت از دوران 25 ساله تعبیر به خار در چشم و استخوان در گلو می‌کردند، اما بنا به شواهد تاریخی مصائب و درد و رنج‌هایی که ایشان در دوران خلافت 5 ساله خود متحمل شدند بیشتر از آن دوران بود.

یارانه 12 گانه امام علی(ع) در دوره خلافت

وی دلیل این امر را تنهایی حضرت به سبب عدم معرفت میان مردم هم‌عصر ایشان در شناخت امام زمانشان دانست و گفت: بعد از وفات نبی مکرم اسلام تنها 12 تن در کنار حضرت باقی ماندند که تاریخ از چهار تن از آن‌ها به ارکان اربعه شیعه یاد می‌کند که شامل سلمان فارسی، مقداد، ابوذر و عمار یاسر بودند.

رجبی با روایت حدیثی از امام محمد باقر(ع) گفت: در حدیثی از آن حضرت نقل است که بعد از وفات پیامبر(ص) همه مردم به غیر از این چهار تن دچار ارتداد می‌شوند اما تاریخ به ما چیز دیگری می‌گوید که شگفت‌آور است و آن اینکه از میان این چهار نفر نیز شاهد لغزش سه نفرشان هستیم.

این استاد دانشگاه با تعریف ماجرای شهادت حضرت زهرا(س) گفت: در کمال شگفتی شاهد هستیم که زمانی که بعد از آن اتفاق دردناک که منجر به شهادت حضرت زهرا(س) شد و حضرت علی(ع) را دست بسته به جانب مسجد می‌بردند در میان آن چهار نفر که بنا به نقل تاریخ در خانه آن حضرت تحصن کرده بودند، البته به غیر از مقداد در ذهنشان نوعی تردید نسبت به جریان ولایت علی(ع) به وجود آمد که اگر علی(ع) به حق است چرا این‌گونه دست بسته و کشان کشان او را به مسجد می‌برند. همین میزان شک قلبی کافی بود که سلمان و ابوذر و عمار را از دایره یاران مخلص علی(ع) دور کند در حالی که در روایت همگی ما خوانده‌ایم که مقام و جایگاه سلمان فارسی در زمان حیات پیامبر(ص) آنقدر رفیع بود که ایشان فرمودند: «سلمان منا اهل البیت».

وی افزود: البته بعدها آن سه نفر پی به اشتباه خود برده و به درگاه خداوند برای بخشش گناه خود تضرع و زاری کردند، اما چیزی که از نقل این ماجرا می‌توان استفاده کرد این است که تنها دوستی و همراهی با ولایت نیز شرط کافی برای ولایتمداری نیست و باید دوستدار واقعی ولایت بودن در وجود او ذوب شد.

رجبی با اشاره به حزیفة بن یمان، ابو ایوب انصار سهل، حنیف و عثمان انصاری و خالد بن سعید بن عاص اموی گفت: این عده نیز از میان همان 12 نفر یاری هستند که بعد از رحلت پیامبر نزد علی(ع) ماندند که هر کدام ماجرای شنیدنی دارند، اما به سبب کمبود وقت تنها به ذکر شرح زندگی عده‌ای از آن‌ها بسنده می‌‌کنم.

سرنوشت برخی از یاران امام علی(ع)

دوانی درباره حزیفة بن یمان گفت: با این وجود این‌که مرد به اتفاق 11 نفر دیگر در جریان غصب خلافت توسط ابوبکر آشکارا به مخالفت برخاستند به طوری که ابوبکر در اعتراض به قائله آن‌ها در مسجد تا سه روز ترک خلافت کرد که البته فرصت خوبی بود تا علی(ع) را به جای او بنشانند که عمر بن خطاب با تهدید و ارعاب هرگونه اقدام برعلیه خلیفه را از بین برد.

وی ادامه داد: این حزیفه همانی است که به صاحب السر نبی معروف است و علتش آن است که بعد از جنگ تبوک زمانی که عده‌ای قصد سوء قصد به جان پیامبر(ص) را داشتند، او نقاب از چهره منافقان برداشت اما چون چهره‌های مکشوفه از خواص یاران پیامبر(ص) بودند حضرت از او خواست تا هویت ایشان را فاش نکند و این شد که به این لقب مفتخر شد.

این استاد تاریخ اسلام گفت: با وجود افت و خیزهایی که این عده قلیل از یاران حضرت علی(ع) داشتند اما باز آن حضرت به آن‌ها سفارش می‌کرد که در حفظ سلامت خود کوشا بوده و خود را به خطر نسپارند که به وجود تک تک آن‌ها برای اثبات حقانیت ولایتش نیاز داشت اما چه می‌شود که از میان آن ارکان اربعه شیعه تنها عمار یاسر دوران خلافت آن حضرت را درک کرد و باقی قبل از به خلافت رسیدن علی(ع) از دنیا رفتند.

وی از طلحه و زبیر نیز به عنوان یاران مخلص پیامبر(ص) یاد کرد و گفت: مقام زبیر آن‌چنان رفیع بود که به او سیف‌الاسلام لقب می‌دادند، حتی او در جریان تشییع جنازه حضرت زهرا(س) امین و رازدار اهل بیت(ع) بود و از قبر مخفی حضرت زهرا (س) خبر داشت و به نقل از منابع شیعه و سنی در جریان حمله به خانه علی(ع) که به شهادت حضرت زهرا(س) انجامید او شمشیر به روی غاصبان کشید اما چه شد که بعد از به خلافت رسیدن علی(ع) به این روزگار افتاد.

مال دنیا طلحه و زبیر را منحرف کرد

رجبی به تشریح علت این امر پرداخت و گفت: مال دنیا و طمع نسبت به اموال دنیوی امثال طلحه و زبیر را از مسیر حق خارج کرد که مصداق تاریخی ان به سال 20 هجری باز می‌گردد که تا آن زمان مسأله‌ای به نام بیت‌المال مطرح نبود، اما به محض مطرح شدن این مسأله توسط خلیفه دوم و حق و ناحق شدن اموال مسلمین، طمع گریبان طلحه و زبیر را گرفت و آن‌ها به امید واهی سهم بیشتر بردن از بیت‌المال رو در روی علی(ع) ایستادند.

جاه طلبی آفتی که خواص را تهدید می‌کند

رجبی در پایان تصریح کرد: با روایت چنین مثال‌هایی از شواهد تاریخی در اسلام می‌توان نتیجه گرفت که ثروت و جاه‌طلبی دنیوی حتی دست از سر خواص و صحابی رسول خدا(ص) بر نداشت و نباید به تنها ولایی بودن دلخوش کرد، بلکه باید در این راه جهد و کوشش فراوانی داشت که کمتر در کوران حوادث دچار لغزش شویم.