به گزارش خبرنگار مهر، روز ملی سینما یادآور مسائل و موضوع‌های مختلف درباره سینما است، بیش از آن که یادآوری این نام موجی از شادی و نشاط را برای اهالی سینما به همراه بیاورد، آنها را به یاد انبوه مشکلاتی می‌اندازد که این روزها سینمای ایران درگیر آن است.
بیش از سی سال از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته است و سینمای ایران در این سال‌ها مسیری پرفراز و نشیب طی کرده است. مسیری که تاریخ سینمای ایران را شکل داده و البته قله‌های درخشانی داشته است. سینمای ایران در این روزها درگیر مشکلات صنفی متعدد، باندبازی و جبهه‌گیری‌های ناشی از اختلاف‌های سیاسی است.
چند دستگی‌ها در سینمای ایران به آنجا کشیده شده که هیچ جناح و گروهی صدای مخالف را تحمل نمی‌کند، رسانه‌ها محلی برای تسویه حساب‌های شخصی شده است و اهالی سینما که روزگاری در یک صنف و دسته بودند این روزها مقابل هم می‌ایستند و از افترا و توهین فروگذار نمی‌کنند.
اهالی سینما در ادوار مختلف هرگز نتوانسته‌اند زیر یک چتر واحد قرار بگیرند، هر دوره سینماگران مدیران و سیاست‌های دوره‌های قبل را زیر سوال برده‌اند و از داوری بیرحمانه درباره آن‌هایی که روزگاری بوده و دیگر نیستند خودداری نکرده‌اند، این گونه است که در روز ملی سینما اختلاف‌ها بیش از هر دوره دیگر خودنمایی می‌کند.
در روز ملی سینما افت فروش سینماها در سال‌های اخیر را شاهدیم، فروش سالانه سینماها نشان دهنده ریزش مخاطب است، بهای بلیت سینما بسیار بیشتر از بهای نسخه‌های غیرمجاز فیلم‌ها است، و مخاطب به راحتی بدون رفتن به سینما با خرید نسخه‌های غیرمجاز فیلم‌های سینمایی می‌تواند این آثار را تماشا کند.
شبکه قاچاق فیلم‌های سینمایی همچنان فعال و پابرجا است، رقابت برای از بین بردن شبکه قاچاق فیلم‌ها نتیجه‌ای نداشته و به ویژه در شهرستان‌ها نسخه قاچاق فیلم‌های سینمایی به بهایی نازل در دسترس مردم است، پخش فیلم‌های سینمایی ایرانی از شبکه‌های ماهواره‌ای بحرانی چند ساله است که به تازگی سرباز کرده و خود را نشان داده است.
به نظر نمی‌رسد با وجود تلاش‌هایی که در این زمینه می‌شود بتوان امیدوار بود که معضل پخش انبوه فیلم‌های ایرانی از شبکه‌های خارجی حل شود، همان طور که نمی‌توان انتظار داشت مشکل قاچاق فیلم‌های سینمایی حل شود یا اعمال نگاههای سلیقه‌ای در حوزه مدیریت به پایان برسد.
در سال‌های اخیر بارها شعار حمایت از سینمای فرهنگی و محصولات فرهنگی داده شده است اما برنامه‌ریزی‌ها حکایت از نکته‌های دیگری دارد، پروژه‌های فاخر و ملی در پیچ و خم‌های مدیریتی موجود راهی به اکران ندارند و نبود حمایت از این آثار انگیزه فیلمسازان برای تولید این آثار را کمرنگ می‌کند.
در 30 سال اخیر صحبت‌های فراوانی درباره سینمای ملی، تعریف سینمای استاندارد، سالن سازی، ارتقای سینمای ایران، نزدیک شدن به استانداردهای بین‌المللی سینما و ... شده است. اما این تعاریف هرگز اجرایی نشده است. فاصله سینمای ایران با سینمای جهان تنها در تولید فکر و اندیشه نیست که در این زمینه سینماگران ایرانی مشکلی ندارند اما نهادهای رسمی برای برداشتن این فاصله کاری نکرده‌اند.
حضورهای جهانی سینمای ایران در سال‌های اخیر کاهش داشته است، تعدادی از سینماگران شاخص و نامدار به واسطه تلاش فردی توانسته‌اند موقعیت‌های ممتازی در عرصه جهانی به دست بیاورند اما نظام و برنامه‌ریزی اصولی و مدون در این زمینه وجود ندارد. سینمای ایران در روز ملی سینما کم رمق تر از همیشه است، می‌توان آرزو داشت که این مشکلات حل شوند هر چند که عزمی جدی برای حل آنها دیده نمی‌شود.
نظر شما