نادیده گرفتن جایگاه ایلام در دفاع مقدس/ ایلام نیازمند توجه ویژه

به گزارش خبرنگار مهر، ایلام سرزمین رشادتها و خطرات هشت سال دفاع مقدس است که نمونه ای از مبارزه مردم کشور برای حفظ میهن بوده است و خاطرات جنگ و دفاع مقدس با همه شیرینی و تلخی هایی که دارد، برای بعضی ها یادآور دلاورمردی های مردان و زنانی است که همیشه یاد و خاطره آنها در اذهان باقی خواهد ماند.

بدون شک در تاریخ پرشکوه ایران، افتخارات و حماسه های زیادی وجود دارد و مردمان ایران زمین همواره با تعصب و غیرت بسیار از آب و خاک این کشور دفاع کرده اند اما مردم ایلام به جهت مقاومتهای جانانه در هشت سال دفاع مقدس به سمبل مقاومت غرب شهره شده اند.

به راستی دیار ایلامیان از هزاره های قبل از میلاد تاکنون به صلابت قلاقیران بوده است و آوازه مردان و زنان سختکوش و حماسه ساز آن در بزم و رزم دهل و سرنا شنیده می شود.

یکی از ادوار پرافتخار مردمان ایران زمین دوره هشت سال دفاع مقدس است. زمانی که رژیم بعثی عراق به خاک مقدس جمهوری اسلامی ایران حمله کرد و برخی از شهرهای کشور را به تصرف خویش درآورد، مردم غیرتمند کشورمان از جمله ایلام به دفاع از ناموس و میهن خویش همت گماشتند و دست همه متجاوزان خیانتکار را از این سرزمین کوتاه کردند.

در مواردی که صحبت از دفاع و هشت سال جنگ تحمیلی می شود، حق مطلب در مورد سرزمین مهر و مهربانی ادا نمی شود و رشادتها و فداکاری های رزمندگان دلیر ایران اسلامی در آزادسازی مهران کمتر انعکاس می یابد و از دلاورمردی های مردمان غیور ایلام کمتر سخنی گفته می شود.

مردمانی که بدون هیچ شرط و شروطی و در دورترین نقاط مرزی کشور با رشادت و پایمردی از آب و خاک کشور عزیزمان دفاع کردند و برای حفظ انقلاب اسلامی و آسایش نسل های آینده، آسایش را از خود و همسر و فرزندانشان گرفتند.

مردمانی که حتی یک قدم عقب نشینی نکردند و در طول هشت سال جنگ تحمیلی در سرزمین خود ماندند و از ورود دشمن متجاوز جلوگیری کردند.

در طول سالیان پس از جنگ تحمیلی، به رغم اینکه استان دلاورپرور ایلام آماج حملات مستقیم دشمن قرار داشت و تمام مردم این استان از پیر و جوان و زن و مرد، هر کدام به نوعی از آب و خاک کشورمان دفاع می کردند، درصد ناچیزی از رنج ها و مرارت ها و رشادت های مردمان این سرزمین منعکس شده است.

هنوز هم غرش خمپاره ها و صدای ترسناک هواپیماها در میان سلول های مغز ایلامیان وجود دارد زیرا درست در دورانی که کودکان به دنبال اسباب بازی و پارک و... بودند، دوران کودکان ایلامی با زوزه خمپاره ها و آوارگی و استرس همراه بود.

با این اوصاف اما مردمان دیار ایلام به هیچ وجه از شهر خویش کوچ نکردند و ایلامیان غیرتمند، استان خویش را خالی نکردند و به حاشیه شهرها و کوهها پناه بردند.

هنوز هم صحنه های بمباران میدان فوتبال چوار و دود سیاهی که به آسمان رفت، مانند فیلمی تراژیک جلوی چشمان مردم این دیار وجود دارد.

هنوز هم لبهای تشنه رزمندگان و فضای باشگاه ورزشی چوار که پر از زخمی ها و مجروحین بود به خاطر مردم است. مگر می شود فریادها و دردهای مردمان این سرزمین را فراموش کرد.

قریب به 22 سال از اتمام جنگ می گذرد و متاسفانه نام ایلام دلاور و پایدار، برای برخی از هموطنانمان غریب و ناآشناست.

زمانی هم که نامش در برخی موارد شناخته و فهمیده می شود تنها تداعی گر محرومیت، خشونت و ضعف فرهنگی است. چرا تاکنون هیچ کسی، همدلانه و متعهدانه، برای محرومیت زادیی این شهر، کمر همت نبسته است.

چرا از مهرانی که ابتدای جنگ تسخیر و پس از شش سال آزاد شد و از مردمان کوچ کرده اش نیز که در اردوگاه کانون کارآموزی ایلام، اقامت موقتی گزیده بودند و به دنبال بمباران آن اردوگاه، اغلب آنان دسته جمعی و برخی خانوادگی به شهادت رسیدند به اندازه خرمشهر یاد نشد و حتی در هفته دفاع مقدس، بزرگداشتی کشوری برایشان برگزار نشد.

مهران ظلم ها و بلاهای بسیاری به چشم خود دیده است، چه نوعروسانی که محاصره مهران همزمان با شب زفافشان بود و آنان بی اختیار و هراسناک، خنچه ها و سفره ی عقد خویش را رها کردند و از ترس جان به ایلام گریختند، چرا کسی از عروسی غریبانه آن نوعروسان و دل کندنشان از تمام زندگی و جهیزیه شان سخن به میان نمی آورد؟

چرا نام ایلام، همچون خرمشهر که خونین شهر نامیده شد، ملقب به آنچه که بایسته و شایسته هشت سال ایستادگی اش در برابر دشمنان بود، نشد؟ چرا هیچ کس، به پاس آن همه سال مرزداری و مرزنشینی پر لهیب و آتش، بر گردنش مدال و نشان پرافتخار مقاومت نیاویخت.

این سرزمین که مهد تمدنهای بزرگ بوده است به انحا مختلف نتوانسته از نظر صنعتی توسعه یابد و برای کوچکترین مایحتاج، چشم به راه شهرستانها و استانهای همجوار بوده و دولتها هیچ صنایع مهم و اثرگذاری را در این دیار بنا ننهاده و همچنان توسعه نیافته مانده است.