محمدرضا احمدینژاد منفرد از هنرمندان فعال حوزه نقاشی دیواری، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره وضعیت نقاشیهای دیواری شهر اظهار کرد: شرایط خاص ایدئولوژیکی دوران انقلاب و جنگ تا نیمه دهه هفتاد حضور مسلطی بر نقاشی دیواری دوران بعد از انقلاب داشت. به طوری که اصطلاح نقاشی دیواری مساوی بود با تصاویر شهدا و بزرگان انقلاب و جنگ.
وی افزود: این آثار عمدتاً بزرگنماییهایی بودند از یک نقاشی که میتوانست بر روی پوستر، جلد مجله یا هر شکل دیگری ارائه شوند و الزاما به مفهوم نقاشی دیواری که برای مکان یا دیواری خاص، با توجه به موقعیت خاص بصری آن دیوار طراحی شده باشد، شکل نمیگرفتند. معمولا مسئولان، طرحی را میدیدند و آن را میپسندیدند و بعد عمدتاٌ بر حسب اتفاق، برای آن طرح، جایی پیدا میشد که ارتباطی بین طرح و دیوارش و موقعیت اطراف دیوارش وجود نداشت.
احمدینژاد منفرد با بیان اینکه از نیمههای دهه هفتاد مجال آن پیدا شد که به جنبههای دیگری از هنر نقاشی دیواری هم پرداخت شود، ابراز کرد: در دورههایی پربار، مسئولانی توانا پستهایی را در شهرداری تهران بر عهده گرفتند که در نتیجه آن هوای تازهای به فضای نقاشی دیواری شهر تهران دمیده شد. آثار نقاشی شعاری و ایدئولوژیک در حد مشخصی باقی ماندند و در کنار آنها اجازه داده شد هنرمندان با نگاه عمیقتری به بحث نقاشی دیواری، پا به عرصه گذارند. یعنی اثری که منحصراً برای دیوار خاص، با توجه به موقعیت مکانی و فیزیکی خاص آن دیوار شکل بگیرد و به دور از کلیشه های شعاری رایج آن زمان باشد.
این هنرمند جوان در ادامه بیان کرد: در دورههایی این مهم، رشد و بالندگی سریعی یافت و در دوره هایی نیز، بحث نقاشی دیواری دچار آفتهایی شد. از آن جمله میتوان به اعمال نظرهای غیر کارشناسانه برخی مسئولان در دورههایی خاص از مدیریتها اشاره کرد. ذکر این نکته را لازم می دانم که متاسفانه گاهی برخی از مسئولان، بحث مدیریت به معنی سازماندهی کردن و پیشبرد منسجم و استحکام ساختار آن سازمان را با بحث اعمال نظر کردن و سلیقه ای برخورد کردن، اشتباه می گیرند. ا
وی ادامه داد: از این رو حتی در مورد هنرمندی که تحصیلات تخصصی عالی هنر دارد نیز اعمال نظر میکنند. هنرمند نیز در شرایطی که نیاز به حمایت مالی نهادی مثل شهرداری و دولت دارد، خود را مجبور میبیند به این اعمال نظرها و اعمال نفوذهای اجتماعات کاسبکار اداری، تن در دهد و لذا بعضاً آثاری نازل را در سطح شهر شاهد هستیم.
یکی دیگر از نکاتی احمدینژاد منفرد درمورد نظام اداری حاکم بر نقاشی دیواری شهر تهران ابراز کرد مسئله مدیریت بصری و مدیریت بودجه نقاشی دیواری کل شهر تهران بود و گفت: اکنون این حوزه از مدیریت به شکلی پراکنده شده است که همواره توام با فسادها و اعمال نفوذها و اعمال نظرهای بسیاری است. دوره اوج نقاشی دیواری شهر تهران در یک دهه اخیر، زمانی بوده است که سازمان زیباسازی شهر تهران و مشخصا اداره نقاشی دیواری، منحصرا مدیریت و کنترل بحث نقاشی دیواری شهر تهران را بر عهده داشت.
این هنرمند بیان کرد: اما از زمانی که این مسئولیت بین مناطق شهرداری تهران پخش شد، دقیقاً از همانجا دیگر نهاد اداره نقاشی دیواری سازمان زیباسازی، قدرت و نفوذ خود را از دست داد. اداره نقاشی دیواری که زمانی شورای هنری متشکل از هنرمندان با سابقه در آن حضور داشتند و تنها مجرای خروج سرمایه جهت نقاشی دیواری شهر تهران شده بود، دیگر قدرت و نفوذ خود را از دست داد و مناطق شهرداری تهران عمدتا به صورت خودمختار این دو مسئله مهم را اداره می کنند.
وی ادامه داد: این از هم گسیختگی مدیریت تجسمی و مالی که ذکر آن رفت به علاوه اعمال نظرهای غیر تخصصی برخی مسئولان در خصوص نقاشی دیواری شهری که در تخصص هنرمند نقاش یا رشته های مرتبط با آن و با اندوخته دانش تخصصی مربوط به هنر شهری است.
احمدینژاد منفرد گفت: متاسفانه آن انسجام بصری که در دورهای بر دیوارهای شهر، بیشتر به آن نزدیک میشدیم را کمرنگ کرده است. تا وقتی مجرای مدیریت بصری نقاشی دیواری بهواسطه بهکارگیری هنرمندان و اساتید متخصص در نقاشی دیواری در شورای هنری به صورت دورهای و نیز مجرای مدیریت مالی به این معنی که فقط یک سازمان مشخص مسئولیت اداره بودجه شهری نقاشی دیواری را بر عهده داشته باشد، محقق نشوند و تا زمانی که جلوگیری از اعمال نفوذ و اعمال نظرهای غیر کارشناسانه به واسطه قدرتمند شدن این نهاد به منصه ظهور نرسد، انسجام بصری متناسب با ارزش های هنری معاصر را بر دیوار های شهر تهران، شاهد نخواهیم بود.
وی با بیان اینکه نقاشی دیواری نمیتواند ایرادهای معماری بیهویت، نامنسجم و پراکنده شهر تهران را بر طرف کند، اظهار کرد: اگر نقاشیهای دیواری، بهجا استفاده شود میتواند آن از هم گسیختگی بصری را تلطیف کند. این در حالی است که اگر نابجا و غیر منسجم و نا هماهنگ با موقعیت فیزیکی آن مکان انجام گیرد میتواند باعث آشفتگی بصری بیشتر شود.
نظر شما