کشتی گیری که روزگار کمرش را برخاک مالید/ قهرمانی که زود فراموش شد

به گزارش خبرنگار مهر، برای خیلیها تنها پهلوان زنده را عشق است تا در پیروزیها کنارش بایستند و عکس یادگاری بگیرند و نام خود را به قهرمانی آنان سنجاق بزنند.

"حمید نوشادی" کشتی گیر گچسارانی، سالهاست که در کنج خانه و در بستر بیماری منتظر حمایت مسئولانی است که او را همچون حمیدهای دیگر در پس وعده های امروز و فردا فراموش کرده اند.

او گرچه توان راه رفتن ندارد اما هر روز آرزو می کند که باز پای بر روی تشک کشتی بگذارد، قهرمان شود و مدالش را به مادرش هدیه دهد.

21 بهاراز زندگی اش می گذرد، مادرش تنها سنگ صبور روزهای تنهایی اش است. آسمان دلش غبار آلود است اما هنوز لبخندی امید بخش به لب دارد و نگاهش به فرداست.

13 ساله بود که راهی سالنهای کشتی شهر گچساران شد. شهری که هم نفت خیز است و هم قهرمان خیز و قهرمانان ورزشی بی شماری را به تیم های ملی داده بود.

حمید هم می خواست قهرمان شود و به تیم ملی برود. پس از چندین قهرمانی در مسابقات شهرستانی و استانی، سال 87 راهی مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی می شود اما جاده نیز راه را بر موفقیت او می بندد.

مینی بوس حامل ورزشکاران در جاده شهرضا به اصفهان تصادف می کند. حمید چشم که باز می کند نه تنها رویاهایش را دست نیافتنی می بیند بلکه حتی راه رفتن را نیز.

حمید می گوید: تازه دیپلم گرفته بودم که تصادف کردم. آرزو می کردم که برای تیم ملی کشتی بگیرم، به دانشگاه بروم و کار کنم و خوشبختی را به دستهای خسته مادرم هدیه کنم.

حمید می افزاید: هفت سالی است که پدرم از دنیا رفته و نیمی از ماهی 300 هزار تومان مقرری پدرم را مادر برای من خرج می کند و بقیه صرف اجاره خانه می شود. از مادر و خواهر و برادرم شرمنده ام که به خاطر من در عذاب و رنج هستند. برادرم صبح تا شب کارگری می کند و بیشتر حقوقش را هزینه من می کند به این خاطر هنوز نتوانسته ازدواج کند و یا پولی برای زندگی آینده اش پس انداز کند.

او می گوید: سال اول گاهی برخی از مسئولان می آمدند و قولهایی می دادند اما تنها تعداد کمی از آنها به برخی از وعده های کوچک خود عمل کردند. بعد از آن، این من و مادرم بودیم که به سراغ آنها می رفتیم، التماس می کردیم. آنها دوباره قول می دادند و باز هم بعضی از خواسته های کوچک من را برآورده می کردم و باز فراموشی وعده ها.

حمید ادامه می دهد: در دیدار با یکی از بازرسان سازمان تربیت بدنی سابق کشور دستور داده شد که در یکی از قسمتهای تربیت بدنی شهرستان گچساران به من شغلی بدهند با ماهی 200 هزار تومان. این مبلغ در استان شد 150 هزار تومان اما پس از چند ماه کار، نه تا به من حقوقی داده نشد، حتی هزینه رفت و آمدم به محل کار را نیز پرداخت نکردند و به ناچار آن شغل را ترک کردم.

وی می گوید: در طول این چهار سال تنها یک بار برای درمان از سوی تربیت بدنی به تهران فرستاده شدم که پس از معاینه، پزشک معالج استفاده از یک نوع کفش را برایم تجویز کرد و گفت که "اگر این روند درمانی را ادامه دهی با یک عمل جراحی موفق دوباره می توانی بهبودی پیدا کنی و روی پاهای خود بایستی".

این ورزشکار می افزاید: پزشک معالجم تاکید کرده بود که شش ماه بعد هم مراجعه کنم اما الان دو سال از از آن روز می گذرد، کفش درمانی خراب شده و کسی هم نیست که مرا نزد آن پزشک ببرد.

حمید ادامه می دهد: به مسئولان گفتیم که تنها یک ماشین و یک جای خواب در تهران به ما بدهند و هیچ پولی نمی خواهیم اما همین را هم ندادند.

پزشک فیزیوتراپی حمید نیز به خبرنگار مهر گفت: حمید در جریان تصادف دچار چند شکستگی در ستون فقرات و کوفتگی بافت نخاعی شد.

دکتر امیر آذرگون افزود: بافت عضلانی حمید خوشبختانه از بین نرفته و بافت اعصاب محیطی و سیستم عصبی او نیز مشکلی ندارد تنها یکی دو نقطه کوفتگی بافت نخاعی دارد که احتمال دارد با درمان پیشرفته بهبودی یابد.

وی بیان کرد: حمید اراده ای قوی دارد و در سنی است که اگر تحت درمان قرار گیرد احتمالی بهبودی اش خیلی زیاد است.

آذرگون اظهار داشت: درمان آسیبهای نخاعی هزینه های بالایی دارد که لازم است مسئولان کمک کنند تا حمید سلامتی اش را بازیابد.

این روزها و در هفته تربیت بدنی، حمید و حمیدها این قهرمانان محبوب دیروز و خانه نشینان امروز منتظرند که یادی از آنها شود تا تنهایی و دردشان را در بستر بیماری با دیگران تقسیم کنند.