به گزارش خبرنگار مهر، میلاد کیایی نوازنده سنتور و مدرس هنر موسیقی ضمن بیان این مطلب در انتقاد به کم و کیف اجرای اخیر گروه همنوازان شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی با حضور در محل خبرگزاری مهر، گفت : من آهنگساز و مدرس موسیقی با 55 سال سابقه فعالیت در این عرصه هستم و معتقدم به عنوان عضو کوچکی از جامعه موسیقی در جایگاهی قرار دارم که می توانم به عنوان یک کارشناس درخصوص مسائل مختلف موسیقایی سخن گویم و اگر انتقادی مطرح می شود منظور نفی یک کار هنری نیست بلکه هدف بررسی نقاط قوت و ضعف در جهت بهتر برگزار شدن برنامه های هنری است تا شاگردان و استادان موسیقی و دیگر علاقمندان به این هنر ارزشمند بدانند که چه باید کرد و چه نباید کرد بنابراین اگر نقد و ایرادی به مجموع جریان های موجود در عرصه موسیقی می شود قصد توهین و بی احترامی نیست بلکه باید برخی از واقعیت را بیان کرد و نمی توان چشم بر روی آنها بست.
این مدرس موسیقی افزود : کنسرت گروه موسیقی همنوازان شیدا را می توان در دو بخش بررسی کرد چراکه بخش نخست این کنسرت با اجرای تکنوازی تار و آواز محمدرضا لطفی و همراهی تنبک آغاز شد و بخش دوم به اجرای گروه نوازی شیدا اختصاص داشت ؛ در بخش نخست زمانی که این نوازنده تار به روی صحنه آمد؛ حدود ده دقیقه کوک کردن سازش به طول انجامید این در حالی است که هر اهل فنی می داند که ساز را باید به احترام وقت مخاطب قبل از روی صحنه آمدن کوک کرد چراکه سرعت در این عصر حرف اول را می زند و حال اینکه لطفی پس از کوک ساز متاسفانه قطعاتی را خارج(فالش) اجرا کرد و تا پایان کنسرت هم نتوانست با مخاطب ارتباط برقرار کند و از همین جهت معتقدم که موسیقی که محمدرضا لطفی ارائه داد به معنای واقعی نوعی موسیقی تخدیری وملال آور بود .
در بخش دوم کنسرت گروه شیدا آواز خوب شنیدم
این نوازنده سنتور در ادامه توضیح کیفیت بخش نخست اجرای کنسرت گروه موسیقی شیدا گفت : بیش از 50 دقیقه از بخش نخست این کنسرت را که حدود یک ساعت و پنج دقیقه طول کشید شاهد تکنوازی تار لطفی بودیم و او در این قسمت با صدایی که برای خوانندگی مناسب نیست آواز خواند؛ آوازی که شایسته موسیقی دستگاهی ایران نیست و حال این سئوال مطرح است که لطفی با چه هدف و انگیزه ای به خودش اجازه می دهد که آواز بخواند؛ آوازی که بیشتر به فریاد کشیدن شبیه بود و البته به گفته خودش قلندری می کرد درحالی که جایگاه این قلندری ها متعلق به صحنه موسیقی نیست بلکه جای این نوع خودنمایی ها در خانقاه و یا گود زورخانه است در نهایت انجام حرکت های درویش مسلکانه که به نام عرضه هنر موسیقی مطرح می گردد نوعی توهین و تحمیق تماشاگر محسوب می شود.
میلاد کیایی در ادامه صحبت های خود با اشاره به مجموع قطعاتی که در بخش دوم این کنسرت به روی صحنه رفت گفت : مجموع صحبت های من و انتقادها تنها مربوط به بخش نخست این کنسرت است چراکه معتقدم که در بخش دوم این کنسرت نوازندگان جوان زحمت کشیده بودند و به جرات می گویم که پس از مدتها یک آواز خوب شنیدم به نظرمن آقای فریدون پور صدای خوبی دارد و تا اندازه ای سبک آواز ایشان متاثر از سبک آواز زنده یاد محمودی خوانساری است؛ اما نکته قابل توجه در اجرای کنسرت همنوازان شیدا در بخش دوم عدم میزانسن و مکان نادرست خواننده و نوازنده در صحنه بود یعنی خواننده از نقطه دید تماشاگر دور بود و مخاطب مجبور بود چهره ایشان را از صفحه بزرگ ال سی دی موجود در سالن ببیند و بعد هم تعداد زیاد نوازندگان در ترکیب سازبندی گروه از عرف گروه های موسیقی ایرانی خارج بود و همین مسئله صحنه را بی جهت شلوغ کرده بود و در نهایت هم به اعتقاد من فقط سه یا چهار نوازنده سه تار، نی ، تنبک در میان جمع 25 نفره خوب ساز می زدند و بقیه نوازندگان به نوعی صحنه پر کن بودند.
این نوازنده سنتور در پاسخ به این سئوال که سابقه آشنایی شما با محمدرضا لطفی به چه دورانی برمی گردد گفت : بیش از 50 سال است که محمدرضا لطفی را می شناسم ، این آشنایی به سال 1340 برمی گردد در آن دوران ما محصل هنرستان عالی موسیقی بودیم و مسابقه هایی از سوی وزارت فرهنگ و هنر و وزارت آموزش و پرورش برای تشویق دانش آموزان و علاقمندان به این هنر در سطح کشوری برگزار می شد و در این مسابقه ها نفرات برتر در رشته های مختلف نوازندگی را در اردوی رامسر می بردند و هریک از نوازندگان هنر خود را در معرض قضاوت می گذاشت خوب یادم هستم که در آن زمان من از تهران در رشته سنتور آمده بودم و محمد موسوی با ساز نی از اهواز ، مجتبی میرزاده با ساز ویولن از کرمانشاه، کامکارها از سنندج ومحمدرضا لطفی هم با ساز تار از گرگان آمده بودند.
محمدرضا لطفی آثار ارزشمندی را ارائه داده است
نویسنده کتاب راز آشکارا در ادامه افزود : محمدرضا لطفی در آن دوران چهره خوبی از خود در عرصه نوازندگی تار ارائه داد و در برهه ای از زمان هم به نوعی در جریان های موسیقایی پیش رو بود و به همراه دیگر هنرمندان آثار ارزشمندی را از خود به جا گذاشت و به نوعی در جریان های انقلاب هم فعال بود، به خوبی به یاد دارم که در اوایل انقلاب سازش را دست گرفت و در سفارت آمریکا به نشان اعتراض ساز زد و به اصطلاح موضع ضد آمریکایی خود را نشان داد و به نوعی ابراز عقیده کرد که البته هر نوع ابراز عقیده ای محترم است ؛ اما در ادامه چنین موضع گیری درست در اوج روزهای جنگ و بمباران هموطنان متوجه شدیم که لطفی در آمریکا دیده شده است و سالها بعد از جنگ هم خود من به دفعات او را در نیویورک دیدم.
کیایی در ادامه صحبت های خود متذکر شد : یکی از اشکالاتی که در دیدگاه و جهانبینی لطفی وجود دارد این است که او دچار سیاست زدگی شده است و هرلحظه هم دیدگاه خود را تغییر می دهد و به یک رنگ درمی آید تا جائیکه وقتی پس از سالها اقامت در آمریکا به ایران آمد بار دیگر تغییر موضع داد و متاسفانه هنر خود را آغشته به سیاست و مسائل غیر هنری آغشته کرد البته آنچه مسلم است داشتن مواضع سیاسی حق هر انسانی است چراکه دیدگاه و جهانبینی او را تعریف می کند اما سیاسی کردن هنر امری نا پسند است و به گواه تاریخ شاهد هستیم که هنرمندی که هنر خود را به سیاست آمیخته کرده است به نتیجه خوبی نخواهد رسید چراکه ادامه این روند در دراز مدت باعث می شود که هنرمند و هنرش در طول تاریخ فراموش شود؛ این درحالی است که هنرمندانی چون استاد صبا هیچگاه هنر خود را با سیاست آمیخته نکرد .
این مدرس ساز سنتور در ادامه افزود : یادم هست هشت سال بیشتر نداشتم که به اتفاق زنده یاد برادرم ایرج کیایی که او نیز از هنرمندان خوب موسیقی بود به مکتب استاد صبا می رفتیم و مشق موسیقی می کردیم و شاهد بودم که در موقعیت های مختلف به دور از گونه موضع گیری سیاسی فعالیت می کرد و یا حتی کلنل علی نقی وزیری و روح الله خالقی هیچگاه هنر خود را با سیاست آمیخته نکردند؛ یکی دیگر از ایرادهایی که می توان به لطفی وارد کرد این است که در هیچ زمانی از دوره های تاریخ مکتوب و یا شفاهی دیده نشده است که یک هنرمند با پای برهنه به روی صحنه آید ، زمین را ببوسد و یا شاگردان خود را به دست بوسی فرا خواند ولی متاسفانه هرآنچه گفته شد در مرام و مکتب لطفی وجود دارد و از سوی دیگر شاگردانی که در مکتب این نوازنده بار آمده اند از تفکر لطفی بی بهره نمانده و اغلب آنها موزیسین هایی تک بعدی و متعصب بار آمده اند .
کیایی که در حال حاضر مشغول نوشتن کتاب یکصدسال موسیقی ایران است در پایان صحبت های خود شیوه تبلیغاتی این کنسرت را به دور از اخلاق هنر دانست و گفت : تبلیغات گسترده ای از طریق بیلبوردهای شهری بر در و دیوار شهر آویخته بودند که البته این تبلیغات برای هنر موسیقی امری نیکو است اما آنچه در تبلیغات گروه همنوازان شیدا جای تاسف داشت این بود که اسم و عکس محمدرضا لطفی بزرگ تر از دیگر هنرمندان گروه دیده می شد و متاسفانه اسامی نوازنده ها خیلی ریز در گوشه ای از تبلیغات نوشته شده بود که اینچنین برخوردهایی در عرصه هنر به دور از اخلاق است و نوعی خودکامگی محسوب می شود.
-------------------------------------------------------------------------------------
گفتگو:حمیدرضا عاطفی
نظر شما