اخوان المسلمین مصر؛ همراه مردم یا یار حاکمان نظامی

با نگاهی به تحلیل رسانه های مختلف جهانی بعد از حوادث اخیر میدان التحریر قاهره می توان اینگونه استنباط کرد که اگر بروز چنین هرج ومرجی به مثابله گلوله برفی شکل یافته از اختلافات کوچک بین ساختارهای تشکیل دهنده انقلاب از یک سو وجریان نظامی که با سوار شدن بر موج خواسته مردم جهت تغییر خود را به کرسی قدرت رساند، مسئله ای قابل پیش بینی بود اما عدم حضور اخوان المسلمین به عنوان مهمترین وشاید شاخص ترین گروه مخالف ساختار حاکم سابق در نسخه دوم انقلاب یا همان موج اعتراضات نسبت به شورای نظامی به مسئله ای بحث برانگیز تبدیل شد.

ترس از ازدست دادن منافع به دست آمده، توافق پشت پرده با نظامیان، نگرانی از شکست در انتخابات آزاد ویا ذکاوت وهوش بالای سیاسی تحلیل ها وتفسیرها هرچه که باشند هم اکنون این گروه بزرگ وتاثیر گذار در صحنه سیاسی مصر خود خارج از این رویارویی ها باقی نگه داشته است.

با نگاهی به دوره بعد از سقوط حسنی مبارک شاهد آن هستیم که در اولین روزهای سقوط مبارک شورای عالی نیروهای مسلح از یک سو وگروه اخوان المسلمین از سوی دیگر به دنبال ایجاد انتقالی سریع در قدرت بودند، به اعتقاد رهبران کارکشته اخوان المسلمین انجام سریع انتخابات می توانست کشور را از هر نوع تنش های انتقالی مصون بدارد در شرایطی که در ان زمان پیروزی گسترده آنها هم کاملا محرز وبدیهی بود.

در مقابل شورای عالی نظامی هم که در جو روزهای اول خروج مبارک از قدرت قرار داشت، به شدت به دنبال نقل وانتقال سریع قدرت به ساختار جدید بود.

اما به تدریج وبا مرور زمان وبخصوص بعد از همه پرسی سراسری در رابطه با پیشنویس تعدیل های قانون اساسی که در 19 مارس 2011 (آخرین روزهای سال 1389) برگزار شد، به هر دو بازیگر بزرگ صحنه مصر نوعی مشروعیت افزایش فشار را برای نقل وانتقال سریع قدرت در راستای اهداف وخواسته هایشان داد.

به تعبیری واضحتر پس از این انتخابات هر یک از این دو طرف از منظر خود به این نتیجه رسیدند که از پتناسیل لازم برای رسیدن به بالاترین هرم قدرت وحفظ آن (بخوانید جانشینی حسنی مبارک) برخوردار می باشند.

در مقابل برخی از رسانه ها در آن زمان ادعا کرده بودند که زد وبندی سیاسی بین اخوان المسلمین مخالف نظامیان از عبدالناصر تا سادات ومبارک از یک سو معادله ونظامیان همواره سرکوبگر اخوان در سوی دیگر معادله سیاسی برای دوره بعد از حسنی مبارک انجام گرفته است.

چند روزنامه عربی وغربی هم در تحلیل های خود از تعدیل های قانون اساسی آن را دقیقیا به نفع ودر راستای نظامیان واخوان المسلمین توصیف کردند وحتی به نقل از برخی از مسئولین کاخ سفید از نگرانی مراکز تصمیم گیری آمریکا در این رابطه خبر دادند.

در همین راستا رسانه های عربی هم خبر دادند در جریان سفر هیئدت گروه های بحرینی مخالف آل خلیفه به مصر، اخوان المسلمین حاضر به بپذیرش ودیدار با آنان نشد تا به گفته برخی از تحلیلگران به طرف های عربی در رابطه با سیاست های مصر در صورت به قدرت رسیدن اسلامگرایان اطمینان کافی داده باشد

اما ایا واقعا اخوان المسلمین با چرخشی 180 درجه ای امروز در سوی دیگر خواست مردم این کشور قرار دارد؟ مردمی که حضورشان گرچه به گستردگی روزهای قبل از سقوط مبارک نیستند اما به هر شکل طیفی از جامعه مصر را تشکیل می دهند.

بهترین راه برای پاسخ به این پرسش نگاه به وضعیت وشرایط مصر از منظر نظریه پردازان ومسئولین گروه اخوان المسلمین است که در بخش دوم به آن می پردازیم.