اعمال سلایق شخصی به سینمای مستند لطمه زده است

نادر طریقت کارگردان فیلم مستند درخشش که ار عدم اکران عمومی فیلم خود گله مند بود ضمن بیان این مطلب در انتقاد به چرایی عدم توجه به نمایش فیلم های مستند برای عموم در گفتگو با خبرنگار مهر، گفت : تجربه ثابت کرده که اعمال سلیقه های مدیریتی  در عرصه سینمای مستند بر دیده شدن و یا عدم توجه به یک اثر مستقل مستند تاثیر داشته است به این معنا که یک فیلم مستند در دوره ای غیرقابل نمایش اعلام شده و در دوره دیگر از مدیریت یک فرد دیگر  در جشنواره های مختلف نمایش داده شده است ؛ بنابراین متاسفانه همواره رابطه بر ضابطه  ارجح بوده است .

وی در ادامه افزود:  اغلب فیلمسازان فعال در عرصه سینمای مستند کارگردان هایی مستقل هستند که به دور از هرنوع پشتوانه و حمایت دولتی به کار مشغول هستند و انصافا سینمای مستند در 15 سال اخیر به واسطه همین فلیمسازان جوان جانی دوباره به خود گرفته اند ولی متاسفانه عدم بهره مندی از فضای مشترک از این نوع سینما هم در مرحله تولید وهم در عرضه و نمایش به سینمای مستقل لطمه زده است و متاسفانه تبعیض ها ، عدم امکانات برای فعالیت مستمر و مسائل دیگر تیشه به ریشه این نوع سینما وارد کرده است.

نادر طریقت در ادامه صحبت های خود با اشاره به موضوع فیلم درخشش گفت : فیلم مستند درخشش درباره ستاره و ستاره سازی در تاریخ سینمای ایران است در واقع نگاهی به تاثیرگذاری بازیگران و کسانی که تبدیل به ستاره شده اند در روند سینمای ایران است در واقع ملاک من در این فیلم آن دسته از بازیگرانی است که مردم برای دیدن آنها بلیت می خریده اند و به سینما می رفتند و چرخه  اقتصادی سینمای را به نوعی می چرخاندند و در عین حال وضع و حال فعلی آنها را نیز مورد بررسی قرار داده ام.

این کارگردان سینمای مستند در پاسخ بهخ این سئوال که کدام یک از بازیگران به طور مشخص دراین فیلم مطرح بوده اند گفت : از ناصر ملک مطیعی به عنوان نخستین ستاره سینمای ایران آغاز کرده ام و این روند را ادامه داده ام تا اینکه سینمای قبل از انقلاب را با محمدعلی فردین به پایان رساندم و در ادامه روند ستاره سازی بعد از انقلاب را با ستاره های مطرح آن دوران آغاز کردم تا به ستاره های امروز امین حیایی و محمدرضا گلزار رسیدم و غیر از مسئله نگه داری از سینمای ایران با ستاره سازی هایی که می شده مسائل فرهنگی دیگری که در دل این ستاره سازی ها پنهان بود را نیز مطرح کردم به این  معنا که بازیگری در همین سینما منش و خود و اخلاق حرفه ای را حفظ نکند توسط همان مردمی که پول پرداخت می کردند تا آنها را ببینند خیلی زود پس زده می شدند و در مقابل کسانی در این سینما ماندگار شدند که خود را به انحای مختلف حفظ کردند در قلب مردم خانه ساختند.

وی در پایان تاکید کرد: در این فیلم من به عنوان کارگردان در طرح مسائل و مشکلات آنها به هیچ عنوان وکیل نبوده ام بلکه تنها تصویرگر بودم و حقیقت زنده تاریخ را به نمایش گذاشتم و در پایان هم از مسئولان می خواهم که به سینمای مستند به عنوان یک پدیده غیر حرفه ای و یا غیر قابل کنترل نگاه نکنند چراکه این سینما متعلق به پیکره سینمای ایران است و تافته جدا بافته نیست و نیاز به حمایت مسئولان دارد .