شب هنگام، امام حسین با بیست نفر از یاران خود و عمربن سعد نیز با بیست نفر از سپاهیانش در محل موعود حضور یافتند.
امام حسین (ع) به همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود عباس بن على و فرزندش على اکبر را در نزد خود نگاه داشت، و همینطور عمربن سعد نیز به جز فرزندش حفص و غلامش، به بقیه همراهان دستور باز گشت داد.
عمر بن سعد، که حوادث کربلا را پی در پی برای عبیدالله بن زیاد گزارش می کرد، پس از ملاقات با امام حسین(ع) نامه ای رضایت بخش برای عبیدالله ارسال و یادآور شد" خداوند متعال، آتش جنگ ما را خاموش و آمر امت را اصلاح کرد. زیرا حسین بن علی(ع) هم اینک حاضر است از همان جایی که آمده است، برگردد و یا به سوی یکی از مرزهای کشور برود ..."
مطالبی که عمر بن سعد در این نامه به آنها اشاره کرد مبالغه گویی برای آرام کردن عبیدالله بود تا از این طریق زودتر غائله را پایان داده و به حکومت "ری" دست یابد.
شکی نیست، امام حسین(ع) که با هدف امر به معروف و نهی از منکر اقدام به قیام علیه باطل کرده بود، هیچگاه به شخصی چون عمر بن سعد، چنین تعهدی نمی داد.
نظر شما