به گزارش خبرنگار مهر، عبدالجبار کاکایی، شاعر و از دوستان قدیمی قیصر امین‌پور که در هم‌اندیشی «عاشورا؛ یادواره قیصر امین‌پور» حضور داشت با اشاره به اینکه زمان به اندازه‌ای فراخ نیست که بتواند همه آنچه برای ارائه درباره اندیشه و شعر قیصر آماده کرده بود، ارائه کند به سخنان کوتاهی بسنده کرد.
وی با اشاره به بعد عرفانی قیصر امین‌پور گفت: همانطور که خانم راکعی گفتند، قیصر ریشه‌های عرفانی در شخصیتش داشت و مرا یاد این سخن کیرکگارد می‌انداخت که ایمان واقعی اینگونه خود را نشان می‌دهد که وقتی سختی‌ها در زندگی فرد بیشتر می‌شود، ایمان او نیز قوی‌تر می‌شود و درباره قیصر نیز اینگونه بود که سختی‌ها و دردها او را باایمان‌تر کرد.
کاکایی افزود: من نخستین‌بار وقتی که قیصر جوان بود و در تلویزیون دوبیتی
وی زبان سلیس و بی‌ابهام را ویژگی شعر امین‌پور دانسته و گفت: زبان ادبی او در دوره‌ای میراث تفکر ادبیات دهه 60 بود که به سطح خطابه به مردم نزدیک می‌شد و البته ملاحتی داشت که استفاده محسوس از صناعات ادبی را به دنبال داشت و همچنین قدرت او در درک اشتقاقات زبان هم مثال‌زدنی است.
این ترانه‌سرا اضافه کرد: البته شعر تنها ابزاری برای بیان اعتقادات قیصر نبود، بلکه به خود شعر هم توجه ویژه داشت و زبانش علی‌رغم صراحت، عشوه‌گری‌هایش را از دست نمی‌داد. او تا جایی به مخاطب احترام می‌گذاشت که دردهایش را در شعر پنهان می کرد و در منظومه «نی‌نامه» هم که از عاشورا و واقعه‌ای دردناک سخن می‌گوید و صحنه نبرد و جنگ را می‌تواند تصویر کند، ولی به گونه‌ای درد را در پرده می‌گوید تا مخاطب آزار نبیند.
کاکایی با اشاره به اینکه این دوری از آزار مخاطب نوعی ادب و اخلاق در شعر است، توضیح داد: ما در حضور هم قیصر را اینگونه یافتیم که دردش را پنهان می‌کرد و حتی ما از او روحیه می‌گرفتیم.
وی افزود: در شعر او نکته‌های ذوقی و معرفتیِ دینی و فلسفی دیده می‌شود و در عین حال التزام خود را به ادبیات اجتماعی داشت و من او را از لحاظ تعهد به موضوعات اجتماعی و زندگی مردم شاعری بین سیدحسن حسینی و سهراب می‌دانم.
این منتقد ادبی همچنین گفت: قیصر در بین شاعران دهه 60 جزو اولین کسانی بود که زود در شعرش به آرامش رسید. دهه 70 دهه آرامش او در شعر بود.
وی سخنانش را با این شعر به پایان رساند:
نظر شما