به گزارش خبرنگار مهر، بوقچی‌های فوتبال ایران با نوای شیپورهای خود که مثل ووووزلا آزاردهنده نبود و شور و هیجان را به ورزشگاه‌ها می‌ریخت، بخشی تفکیک ناپذیر از فوتبال کشورمان بودند اما این روزها کمتر شاهد حضور چنین افرادی هستیم. رفته رفته نوای دلنشین بوقچی‌ها به خاطره‌ها می‌پیوندد و به جای آن شعارهای زننده‌ای که بعضا مجریان مجبور می‌شوند آنقدر صدای خود را بلند کنند تا این فریادها از پای گیرنده‌ها به محیط خانه‌ها سرایت نکند، جای آن نواها را گرفت.
بسیاری از مربیان پیش‌تر گفته بودند که لیدر در لیگ‌های خارجی هیچ معنا و مفهومی ندارد و تنها در کشور ماست که چنین چیزهایی مشاهده می‌شود با این حال هیچ نهادی اعم از کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال گرفته تا حراست ورزشگاه‌ها به طور جدی با این پدیده مذموم مقابله نکردند. اینکه یک لیدر می‌‍تواند با مشت به صورت سرمربی تیمی بکوبد و همان لیدر سرمربی جدید تیم را بر روی دوش بگیرد، این یعنی اینکه "کار دیری است از دست شده".
محمدرضا تهرانی، رئیس هیئت مدیره جمعیت حامیان هواداران فوتبال، در این خصوص به خبرنگار مهر گفت: تا زمانی که مسئولان فوتبال ما نگاه خود را به لیدرها تغییر ندهند، وضعیت از این بهتر نخواهد شد. ما در دیدار تیم‌های ایران - بحرین، تجربه بسیار خوبی از تشویق هواداران داشتیم و این به خاطر این بود که روز قبلش برای لیدرها هتل گرفته بودیم و آموزش‌های لازم در خصوص آنها صورت گرفته بود. در واقع یک حس احترام متقابل بود.
وی درارتباط با بیانیه شدیداللحن باشگاه پرسپولیس در ارتباط با لیدرها اظهار داشت: چندی قبل آقای رویانیان جلسه‌ای یک ساعته با ما داشت و در ارتباط با نحوه گزینش لیدرها سئوال پرسید. ما هم به ایشان گفتیم که در "جمعیت حامیان هواداران فوتبال" انتخاب به گونه‌ای است که به رفتار، پوشش اجتماعی، شکل ظاهری از جمله ریش و سبیل لیدر هم توجه می‌شود و کار انتخاب با دقت و وسواس صورت می‌پذیرد. ضمن اینکه تیم‌ها خودشان کانون هواداران دارند و این کار از طریق آنها صورت می‌گیرد.
به هر روی، باید شرایطی فراهم شود تا پای ممد بوقی‌ها و سهراب بوقی‌ها به ورزشگاه‌ها باز شود تا نوای شورافکن آنها در فضا طنین انداز شود. فوتبال ایران بدون بوقچی در چنگ لیدرهایی گرفتار می‌آید که بعضی از آنها نیات شومی هم در سر دارند و آن عده لیدر خوب که هدفی جز موفقیت و پیشرفت تیم‌شان ندارند هم فریادشان به جایی نخواهد رسید.
نظر شما