امام حسن(ع) در جنگ با کفر پنهان صلح را انتخاب کردند

حجت‌الاسلام دکتر مهدی رستم‌نژاد عضو هیئت علمی جامعةالمصطفی(ص) العالمیة در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد جایگاه امام حسن(ع) در قرآن و روایات گفت: غیر از آیات کلی که در ارتباط با اهل بیت(ع) و مقام و منزلت آنهاست و در واقع شأن نزولشان آنها هستند، در چند آیه امام حسن مجتبی نقش مستقیم و صریح دارد از جمله این آیه‌ها آیه مباهله است، احدی از فرقه‌های مسلمین در تفسیر این آیه شک ندارد که «أَبْنَاءنَا» امام حسن(ع) و حسین(ع) هستند که این مطلب در صحیح مسلم هم آمده است.

وی افزود: در آیه تطهیر «إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا» هم طبق روایات متعدد شیعه و اهل سنت یکی از افرادی که اسم برده شده امام حسن(ع) است.

نویسنده کتاب "تکرارپذیری حادثه عاشورا" اظهار داشت: برجسته‌ترین مسئله در زندگی امام حسن(ع) از دوره امامت ایشان شروع می‌شود که علم و حلم و صبر باشکوه، سفره‌ای که آن حضرت(ع) در مدینه داشتند و کرم آن حضرت به نحوی که به کریم اهل بیت معروف شدند از جمله اینهاست.

رستم نژاد با بیان این که برجسته‌ترین مسئله زندگی امام حسن(ع) از نظر سیاسی صلح امام حسن(ع) با معاویه است تصریح کرد: در روز صلح، امام حسن(ع) خطبه‌ای را در حضور جمع کثیری از مردم و معاویه دارد، این خطبه بسیار پر مطلب است، می فرمایند: خداوند شما را به اولیای محمد(ص) هدایت کرد یعنی شما به برکت اهل بیت(ع) هدایت شدید و در ادامه می‌فرمایند که معاویه با من منازعه کرد و حقی که مال من بود را به خاطر مصلحت امت و حفظ کردن خونشان ترک کردم. در ادامه می‌فرمایند که من این را امروز به صلاح شما می‌دانم ولی بدانید که این امتحانی برای شماست و متاعی است تا زمانی.

مؤلف کتاب "جلوه‌های پیام الهی در قرآن" یادآور شد: در همان سال صلح طبق منابع اهل سنت وقتی که معاویه وارد مسجد پیغمبر(ص) شده بر بالای منبر بر جای جلوس پیغمبر(ص) نشست و وقتی که مردم مدینه این حالت را دیدند اشک ریختند، به خاطر اینکه اولین باری بود که کسی غیر از رسول‌الله(ص) به جای ایشان روی منبر می‌نشیند چون خلفای دیگر روی پله می‌نشستند اما معاویه این جسارت را کرده است.

رستم نژاد تصریح کرد: امام حسن مجتبی(ع) صلح می‌کنند، اما اگر امام حسین(ع) هم در این دوران امامت را برعهده داشتند صلح می‌کردند چون در این زمان جنگ با تزویر و کفر پنهان است نه با کفر عریان، در جنگ با کفر پنهان چاره‌ای نیست که صلح اتفاق بیفتد. باید صبر کرد تا چهره کفر بر همه مشخص شود و آن وقت کربلا اثر خود را می‌گذارد.