ارائه روشی برای تشخیص زودهنگام بیماری "خوانش پریشی" در کودکان

به گزارش خبرگزاری مهر، مطالعاتی که محققان بیمارستان کودکان بوستون انجام داده اند نشان می دهد که تشخیص زودهنگام " دیسلکسی" یا "خوانش پریشی" در کودکان در معرض خطر که در خانواده آنها سابقه این بیماری وجود دارد امکانپذیر است.

کودکان متاثر از "دیسلکسی" قبل از شروع یادگیری خواندن و نوشتن فعالیتهای مغزی متفاوتی را نشان می دهند بنابراین با کنترل مغز کودکان در معرض خطر درحالی که مشغول انجام تکالیف ویژه ای هستند می توان این بیماری را در آنها پیش از رفتن به مدرسه تشخیص داد. این تشخیص زودهنگام اجازه می دهد که درمانهای به موقع و بنابراین موثرتری ارائه شود.

در مدرسه ممکن است که کودکان متاثر از دیسلکسی با برچسب "تنبل" یا "بی انگیزه" شناخته شوند. این تجربیات منفی در آنها منجر به بروز رفتارهای پرخاشگری، تکانشی و ضد اجتماعی می شود.

این محققان در این خصوص توضیح دادند: "شناسایی کودکان در معرض خطر دیسلکسی در سنین پیش از دبستان یا قبل از اینکه این بیماری بتواند تاثیرات منفی خود را در رفتار اجتماعی و روحی این کودکان برجای بگذارد برای ما جای خوشحالی دارد."

این اختلال یک بیماری نیست بلکه نوعی ناتوانی است. این افراد در رمزگشایی علائم نوشتاری در سطح بینایی مشکل دارند و همچنین قادر به تمایز آواهای واژگان و رمزگشایی جنبه های آواشناسی آنها نیستند.

به گفته محققان تنها یک نوع دیسلکسی وجود ندارد بلکه حداقل دو نوع از این ناتوانی شایع است که شامل نوع تکاملی (وراثتی) و نوع اکتسابی است.

این دو نوع، درجه ها و نتایج مختلفی دارد و در هر فرد به روش متفاوتی ظاهر می شود. این مشکل مربوط به روش کار مغز و فضاهای مختلف سازگار با عملکردهای دیدن و شنیدن است. تقریبا بین 5 تا 17 درصد از کودکان دارای سابقه خانوادگی در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

براساس گزارش اروپا پرس، این محققان به منظور دستیابی به این نتایج، با رزونانس مغناطیسی عملکردی مغز 36 کودک را در سنین پیش از دبستان را درحالی که مشغول انجام عملیاتی بودند که از آنها می خواست تصمیم بگیرند که آیا دو واژه با یک صدا تلفظ شده اند یا خیر کنترل کردند.

در دوره این فعالیت آواشناختی، کودکان با سابقه خانوادگی دیسلکسی نسبت به گروه کنترل با ضریب هوشی، طبقه اجتماعی- اقتصادی و سن یکسان یک کاهش فعالیت متابولیکی را در مناطق ویژه ای از مغز به ویژه در اتصال میان لبهای پس سری و گیجگاهی و میان فضاهای عقبی لبهای گیجگاهی و آهیانه نشان دادند.