محمد حکمی در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: عمده ترین و بغرنج ترین معضلات شهری در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران حاشیه نشینی است.
وی افزود: امروزه در جهان توسعه خواهی، تبدیل به جنبشی فراگیر و جهانی شده است، اغلب دولت ها و همه ملت ها خواهان توسعه هستند، اما مراد از توسعه در این میان بسیار متفاوت است.
وی گفت: از گذران امور روزمره گرفته تا فراغت، از فقر مطلق تا بهبود دسترسی به خدمات اساسی اقتصادی و اجتماعی و نیز بهبود مستمر و ارتقای مداوم کیفیت زندگی در این مقوله می گنجد.
رئیس دانشکده روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج ادامه داد: در یک تعریف کلی و ناظر بر توسعه برنامه ریزی شده تمام مصداق حرکت از وضع موجود به وضع مطلوب تلاش های صورت گرفته برای توسعه است.
حکمی اظهار داشت: هر چند ایده توسعه به معنای بهبود وضع و شرایط زندگی فردی و یا جمعی همواره و در طی تاریخ مورد توجه بشر بوده است، معنای جدید و برنامه ریزی شده آن مربوط به دوران معاصر یعنی پس از پایان جنگ جهانی دوم است که نظریه های متفاوتی در این زمینه مطرح شد.
حاشیه نشینی یکی از عوارض مهاجرت های داخلی از روستا به شهر است
وی با اشاره به اینکه یکی از عوارض مهاجرت های داخلی از روستا به شهر حاشیه نشینی است، اضافه کرد: حاشیه نشینی پیوسته توجه برنامه ریزان اجتماعی و شهری را به خود جلب کرده است و این پدیده در واقع در پی حرکت این جوامع از سنتی به مدرن و تعارض های مربوط به این فرآیند است که همچنان به تشکیل و بقای خود ادامه می دهد و منجر به بروز اشکال ترکیبی بی سامان، متفاوت و ناهماهنگ با بافت نسبتاً یکدست شهری می شود.
رئیس دانشکده روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج افزود: ابتدا ایده رشد اقتصادی به عنوان یک ایده آل مطرح شد و کشورهای کمتر رشد یافته، الگوی رشد کشورهای فاتح و پیروز در جنگ را کعبه آمال خویش ساختند، بدین سان ادبیات نوسازی، چند دهه در برنامه های توسعه ملل مختلف سلطه بلامنازع پیدا کرد.
وی گفت: در این مدت صاحبنظران توسعه به هنگام مشاهده نتایج حاصل از اجرای این پروژه به این نتیجه رسیدند که توصیه های توسعه ای، منجر به عوارض و پیامدهایی از قبیل عدم کاهش پذیری فقر و عدم برابری در فرصت های آموزشی، ماندگاری بحران گرسنگی و فقدان امنیت غذایی گرسنگان، تخریب وحشتناک منابع طبیعی، عدم برقراری دموکراسی در بسیاری از ممالک و پیش نپاییدن آن در کشورها، افزایش تنش های بین المللی و نقاط بحرانی، عدم تحول چشمگیر مشارکت مردم در برنامه ریزی های اجتماعی و سیاسی شد.
حکمی افزود: در نتیجه اهداف توسعه در کشورهایی از این دست نه تنها محقق نشد بلکه در حوزه های زیست محیطی منجر به تخریب جنگل ها و مراتع و آلودگی شهرها شد و شمار زیادی از مردم جهان دچار سوء تغذیه و بیماری های واگیردار شدند و هر روز بر تعداد افراد ساکن در نقاط حاشیه و زاغه افزوده شد.
نظر شما